Goddelicke lof-sanghen

[p. 30]

[p. 31]

[p. 32]

Krans-vlechtinghe voor de Heyligh-weerde Maeghet Maria, door ‘tBroederschap der voor-nomder H. M. by de vermaerde Societeyt Iesu.

GHelijck een maeghet die daer gaet
In eenen lust-hof heur vermeyen,
Die af-ghemaelt met blomkens staet,
In verruwen en reuck verscheyen,
Al om ist dat zy d’ooghe slaet,
Of haer misschien yet sou ghereyen.

Zy siet hier lelien wit en reyn,

Daer rooskens toe en daer half open,
Zy siet met violettiens cleyn
De beddekens aerdigh becropen,
Zy siet hier thym, daer mageleyn,
Daer rosmaryn met dauw bedropen.

Soo ist met my, weerdighe Maeghd,

Weerdighen hof vol welluste:
Die aen u lief zoo heeft behaeght,
Dat hy u daer uyt liefden custe:
Die daer in dickmael heeft verdaeght,
En oock ghenomen zijn nacht-ruste.

Blom-rijcken hof nu ick bespie

U schoonheydt groot achter en voren;
De blommekens zoo veel ick sie,
Dat ick daer in my sie verloren:
En oock om al te tellen die,
Niemant en wasser ooyt gheboren.

Nochtans uyt al dees blomkens schoon

Soud’ ick, schoon bruyt, u gheeren vlechten
Een cransken, om ghelijck een croon
Boven u weerdigh hooft te rechten,
Of om het zelf aen uwen throon
Tot dijnder eer te moghen hechten.

Maer hoe! wat soud’ ick dit aengaen

Ik die daer ben te plomp en t’effen!
Nooyt yemand zulcxs en heeft ghedaen:
‘Tsyn d’Inghelen die ditte treffen.
Neen: liever wil ick my bestaen,
Al-een u Lof hier te verheffen:

En singhen, lof besloten hof,

Lof claer gheseghelde fonteyne,
Nooynt onder-roert van vuyl, of stof,
Die maer en spruyt voor Godt alleyne;
Geurighen balsem u sy lof,
Die uwen reuck stort in t’ghemeyne.

[p. 33]

 

Lof sy oock schoon Paradijs,

 

Te schoon’ om d’ooghe te versaeden:

 

Waer in de boomkens al om prijs

 

Met vruchten schoon staen over-laeden:

 

Waer dat noch winter, coud’, of ijs

 

De blom, of vrucht oynt en verspaeden.

 

 

 

Lof Aarons Roe, die draeght, en bloeyt:

 

Lof boom van Iesse hoogh verheven:

 

Lof Lelij in dit dal ghegroeyt,

 

De scherpe dorenen beneven:

 

Lof Roose met de dauw besproeyt:

 

Lof aen Moeder van het leven.

 

 

 

Lof Kriekelenden daegheraert,

 

Die ons de Sonn’ hebt voort gaen bringhen:

 

Lof Maeghet die Godt hebt ghebaert:

 

Lof gulden Vat met gulden ringhen,

 

Dat ‘theyligh Mannna hebt bewaert,

 

Voor al des weerelts vremdelinghen.

 

 

 

Lof sy u Spieghel onbevleckt,

 

Waer d’Hemels self hun in aenschouwen,

 

Lof Dauids turr’ hoogh-uyt-ghestreckt:

 

Lof weerdighste van alle vrouwen,

 

Lof u, tot wie een yder treckt,

 

Sijnd’ in den druck, en in’t benouwen.

 

 

 

Wel aen dan Sterre vande Zee,

 

Wel aen dan claer-lichtende baeke,

 

Naer dat ick uwen lof verbree,

 

Behoedt my dogh voor de schip-braecke:

 

Op dat ick zoo door u ghelee

 

In een goe haeven eens gheraeke.