Het nieuwe Hoornse speel-werck

[p. 394]

Velt-praetje. Tusschen Cloris en Amaril.

Stem: Liefste ghy zijt ongestadigh, &c.

Clo.

AMaril, mijn uytverkoren,

Swaeyt u ooghjes eens om ver,

Siet den Hemel daer eens gloren,

Am.

't Is een teecken dat de Kar,
Daer den dagh op sit te pralen
Met sijn Diamante stralen,
Nu wel haest verschijnen sal:
Siet eens toe, daer is hy al.

Clo.

Waer zijn nu de held're lichten,

Die, al eer den dagh begon,
Vierigh straelden?

Am.

Maer die swichten
Voor de klaerheyt van de Son.

Clo.

Zijn die nu geheel verduystert,
En van pracht en glans ontluystert?

Am.

Niet geheel, maer voor een tijdt,
Zijn sy slechts haer luyster quijt.

Clo.

't Gaet dan daer als hier op Aerden,

Dat wel eer wat was, verdwijnt:
Als 'er yet van meerder waerden
Simpel voor het oogh verschijnt;
Want wy Herders moeten wijcken
Voor geweldenaers en Rijcken,
'k Meen de grooten van de Stadt,
Om de veelheyt van haer schatt'.

Am.

Ja soo gaet het in de werelt,

't Heerschap wordt om 't gelt geviert:

[p. 395]

 

Is Me-Juffer slechts beperelt,

 

Of met Gout en Zijd' verçiert,

 

Yder een sal haer beminnen;

 

Rijckdom kan de deught verwinnen:

 

Schoon de deught het hert besit,

 

Rijckdom is het rechte wit.

 

Clo.

 

Dat is onlanghs wel gebleecken,

 

Doe Philander tijdt en stondt

 

Sleet om Rosemont te smeecken.

 

Am.

 

Bad Philander Rosemont?

 

Clo.

 

Ja hy.

 

Am.

 

Waerom toch?

 

Clo.

 

Allenigh

 

Om haer by zijn, dat hy menigh-

 

Malen na sijn wensch genoot,

 

Tot het haer in 't end verdroot.

 

Doe was 't leven van Philander

 

En sijn staet haer al te slecht,

 

Tot, niet langh daer na, een ander,

 

Met sijn Schaepjes, regel recht

 

Op haer aen quam.

 

Am.

 

Sacht, niet verder,

 

Met sijn Schaepjes! was 't een Herder?

 

Clo.

 

Ja den Herder Coridon,

 

Die Philander overwon,

 

In 't getal van dart'le Schaepjes;

 

Waer door hy geacht, en meer

 

Wierd' ontsien als and're Knaepjes,

 

Ja sy minden hem soo seer.

 

Dat 'er stricken op-gehangen

 

Wierden om sijn hert te vangen,

 

Dat wel haest verwonnen lagh:

 

Siet eens wat het gelt vermagh.

 

Am.

 

't Gelt is wonderbaer van krachten,

 

Menigh wordt 'er door verleyt.

 

Clo.

 

Daerom moet men 't niet verachten;

 

Want al wat men arrebeydt,

 

Is om 't gelt eens aen te schouwen:

 

Maer men moet 'er niet op bouwen.

[p. 396]

 

Am.

 

'k Hoor wel 't hebben is geen quaet

 

Als het hert daer niet op staet.

 

 

 

Het gelt is goedt, en goet is hy, by wien men 't vindt,

 

Wanneer hy sich van deught en reden laet regeren:

 

Maer ach! hy is verdoolt, die om het gelt bemindt,

 

En trouwt, een, die hy niet sou sonder gelt begeren.