Het nieuwe Hoornse speel-werck
(1732)–C. Groenveld, Pieter IJsbrand van der Hof, C.G. Kleyn–
Auteursrechtvrij
[pagina 153]
| |
Bevloeit met nektarnat,
De bron van myn gelukken:
Zoo streede ik, om de kroon,
Met het bekoorlyxt heil,
Dat Scepter star en troon
Heeft voor de staatzucht veil.
Rosalyn.
Zoo lang uw jeughdigh hert,
Te wankelbaar gezet,
Was in geene anders minne,
Gevangen en verwert:
Zoo lang gy my niet, met
Luzind, dreeft uit uw zinnen;
Zoo stond myn roem ten toon,
Op d' allerhooghsten top:
Geen blinkend maaghdeschoon
Moght, tegens 't myn half op.
Tityr.
Nu rooft my 't zoet gezicht
Van myn Luzind', de ziel,
Door blixemende lonkjes,
Wier vlammestralend licht
My, in den boezem, viel,
En schoot zyn minnevonkjes.
Zy swaait my na haar lust,
Ja zoo 't haar helpen kon,
Ik koos de doot gerust,
Voor 't leven van myn zon.
Rosalijn.
Maar d' ongeveinsde min
Van mynen Radamant,
Wiens trouw my is gebleken,
Heeft my het harte en zin,
| |
[pagina 154]
| |
Met een' gelykken brant
Van wederliefde, ontsteken:
En zoo hy, door myn doot,
Zyn leven kreegh tot buit,
Ik stond des stervens noot
Wel driemaal, voor hem, uit.
Tityr.
Maar of in d' oude steed'
Weet d' oude liefde drong,
En ons' gescheide zielen
In koop're boeijens smeet?
Of ik in harte en tong
Luzinde ging vernielen;
En by myn Rosalyn,
Die eertyts plagh myn vreught,
En zielvermaak te zyn,
Weerzoekken myn geneught?
Rosalijn.
Hoewel geen buighzaam was
Zoo licht versmelt, voor 't vier,
Als gy, voor nieuwe minne,
Uwe oude smakt in d' asch;
En om de minste zier
U laat van spyt verwinnen.
Noch staat op u myn hart:
En blyft uw lotgenoot,
En hulpe, in vreught en smart,
In leven en in doot.
Amantium ir ae amoris integratio est.
Terentius.
|
|