Het nieuwe Hoornse speel-werck

[p. 128]

Kus-deuntje, aen Silvia.

Uw' kusjes smaecken Honingh-soet,
Maer quetsen oock als 't Bijtje doet.

Toon: Lestmael als ick uyt wand'len gingh, &c.

MYn soete Honing-beckje, als

Ick onlanghs met myn armen om uw' hals

Gestrengelt lagh, en soo eens, na gewoont',

Omhelsden uw' weêr-gadeloose schoont',

Doe sagh ick op uw' Roose-mondt,

Omheynt gelyck de blonde Morgen-stont,
Van bloeyend' Purper, en inwendigh met
Veel Elpenbeentjes net en dicht beset.

Hier druckten ick myn lippen aen.

En pluckten duysent geur'ge Roose-blaên
In eenen oogen-blick, soo dat het scheen
Of ick yet met de Goden had gemeen.

Dan scheen ick door de Min vervoert,

En dan weêr aen uw' lipjes vast-gesnoert:
Dan of ick in een stroom van wellust swom,
En sonder ladder na den Hemel klom.

Ick docht loop Bachus, hou uw' Wyn,

En Ganimedes ghy uw' Ambrozyn,
Uw' gaven zyn geen meer als enckel roet,
Ten aensien van dit noyt volpresen soet.

Dus kusten ick (doch sonder sat

En lusteloos te worden) soo langh, dat
De stralen van een blusseloose brandt
Door-drongen binnen in myn ingewandt.

Waer door myn zieltje opwaerts dreef,

Tot aen myn lippen toe, alwaer het bleef,

[p. 129]

 

Tot ghy, door hullip van 't gevleugelt kindt,

 

Myn dat ontroofden, in een dwarrel-windt.

 

Daer na geboodt de tydt dat ick

 

Van u most scheyden, in een oogenblick;

 

Ick kusten dan noch eens uw' poesel vleys,

 

En teegh bedroeft en treurigh op de reys.

 

Maer Silvia, volmaeckte Maeght,

 

Hoe menighmael heb ick die reys beklaeght

 

(Ick segh beklaeght) uyt oorsaeck dat ick myn

 

Gestaegh in stervens noodt gevoel te zyn.

 

Dus hoop ick dan myn zieltje, door

 

Het selve middel als ick dat verloor,

 

(Ick meen door 't kussen van uw' lipjes) weêr

 

Te krygen, of ick moet na Charons Veer.

 

 

 

Het vyer, door hitte van haer vlam,

 

Geneest de pijn gelijckse quam,

 

En 't hair, gesneden van den Hondt,

 

Versacht het geen hy heeft gewondt:

 

't Gebeurt oock dat men in de Windt

 

Wel yet verstroyt en weder vindt,

 

Daer, daer men 't eerst verloren heeft,

 

Waer door men namaels vroolijck leeft.

 

Met recht verhoop ick dan en wacht

 

Mijn jonge ziel, mijn levens kracht,

 

Oock wederom te krijgen door

 

De lipjes daer ick die verloor.