|
| |
Het vierde bedryf.
Alcinea, in Harderins gewaed.
WAt baet ons goude kroon, of staf,
Of purp're kleeden, die ons drucken,
Wanneer wy levendigh in 't graf
Neerdalen? 's Werelts ongelucken
Berijden grooten smaet, en straf.
Mijn glory, is helaes! verdweenen,
Verschopt van Vorst, en Adeldom,
Mijn luckstar heeft al uyt gescheenen,
Hoe hoogh zy in den eertop klom,
ô God Jupijn waer wilt noch heenen.
| |
| |
Met my rampzalige Vorstin,
O Alba, 'k zie uw hooge wallen
Door Klarimeens vervloeckte min
Als die van Pergamum vervallen,
Wat werckt al een verkeerde zin.
Indien onkuysche brant dit harte
Had aengevoerd, zoo soud ick zijn
Verduldigh in mijn leet, en smarte,
Te licht waer my de zwaerste pijn.
Stantvastigheydt zal wellust tarten.
Die Alcinea ruckt ter neer,
Dat knagend beest, knaegt Klarimeene,
Dien Eer-dief, die mijn gloor, en Eer
Bezwalckt, loopt als een Stier daer heenen,
Kent Koning, ja zijn zelfs niet meer.
O Ridderschap, en gy Albanen
Vaer wel, de droef heydt die my pijnt,
Zal Alcineás vreuchde banen,
Tyrannen heerschzucht haest verdwijnt
Zy lachen om gebeen, en tranen.
Een woede Leeuw in Alba woont,
Die my, uyr Abradact gesprooten,
Heeft als een wrede trots gehoont
Van Kroon, en Rijx gezagh verstooten,
Zoo wert het goet met quaet beloont.
Het rechte loon van 's weerelts dingen,
Hoe valt het nootlot my zoo wreet,
Men dwingt, wiens maght, had maght te dwingen,
De Vorst verheucht hem in mijn leet.
Wy leven in veranderingen.
Verstooten Koningin, zoeckt uwe rust te vinden,
By 't schaduw rijck geboomt, van groene Eyck, en linden.
| |
| |
Karimeen, Alcinea.
BOsschadie, velden, en rots, ach! hebt ghy niet gezien
De geest van de Vorstin? waer voor dat ick moet vliên
Met dootsche schrick bezet, ay! stel mijn ziel ter degen,
En laet mijn droef gesteen, (dat bid ick) u bewegen,
Waer leyt de Koningin mishandelt, en vernielt?
Koom Tyger, Leeuw, en Beer, val aen! val aen! ontzielt,
Die als een schrick-dier heeft haer zuyver bloet geslorpen
Waer leyt dat god'ljck Beelt mishandelt, en verwerpen,
Gescheurt, gesleept, getrapt? gun Goden dat mijn smart
Al eer de wanhoop, die geduerighlijck mijn hart
Geljck de kancker 't vleesch wegh eet, komt wegh te knagen,
Verzacht wert. Zal ick nooyt geëgndight zien mijn plagen,
Soo wensch ick dat ick voort uyt braecken magh mijn ziel.
Waer is mijn grootsheyt, wegh? zo dra als die verviel,
Viel Koning Karismont uyt Albás goude Zeetel,
Die als een Rijx-Tyran, boosaerdigh, en vermeetel,
Ontluystert Lydien, en het Albaensche Rijck,
Maer zacht! wat wil dit zijn? wie steent dus yzelijck?
Dat my de naere galm, weer-galmt vol schricks in d'ooren.
Ick zoeck maer al vergeefs, mijn zoecken is verlooren,
Zal ick dan troosteloos na Alba keeren? neen!
Dat is onmogelijck, mijn zuchten, en gebeên
Die zullen 't doode lijck op zoecken, wreede bergen
Waer is de troon Vorstin? waer mooght ghy haer verbergen,
| |
| |
Dat ghy niet eens verhoort Prins Klarimeen zijn klacht.
Wat sie ick door 't geboomt daer scheemeren? stil! zaght!
't Is Alcinea! ja! neen! 't is haer geest! sluyt oogen,
Ontsluyt voor nimmer weer, kniel wreede voor 't vermoogen
Van Albás Koningin, die door vervloeckte Nijt
Onnoozel wiert gedoot, en raeckren 't leven quijt.
Zendt dan den Hemel op my arme plage op plagen?
Moet ick, die niet meer kan verdragen, meer verdragen?
Waer berg ick my? wie zijt ghy die een doode terght?
Hoe! vlucht ghy? neen! hou stant, blijf staen, u niet verberght,
O aengename geest! voor moorder Klarimeene
Vermoorde, schept ghy noch vermaeck in droevigh weenen?
Kom wreeckt u nare geest.
Ick ben ter doot bevreest,
Wie zijt ghy die my meld, dees droeve, en nare woorden?
Prins Klarimeen die Alcinea dorst vermoorden.
Does droeve door-slagh wroeght geduerigh mijn gemoed,
De vrees met anghst verzelt, door waert mijn schrickigh bloet.
Inbeeldingh maeckt zijn breyn door woelende gedachten
Tot mijn geluck bedwelmt.
'k Zal willigh my doen slachten,
O Alcinea! zoo u mijne door behaeght,
Of zoo ghy wilt dat ick van razerny geplaeght
d'Elenden lijden moet! ick zal 't gewilligh lijden.
Ja! 'k zal in mijne pijn, my op het hooghst verblijden,
Dies zeght my waerde geest, waer is het waerde graft
| |
| |
Van die ick heb belaegt, die my nu heeft gestraft,
Laet my rampzalige dit groot geluck genieten?
Vorstinne beul, Tyran, komt wreetheyt u verdrieten?
Zijt ghy nu zat van bloet? waer is dedapperheyt
Van die de Goden is gelijck? wiens wijs beleyt
Een tweede Numa streckt, om Rijcken te gebieden,
Moet ghy moordadigh mensch nu voor u zelven vlieden?
Waer is nu Philon die zijn Koningin doorstiet?
Het was der Goden wil, Tyran, maer d'uwe niet,
Dat ick mijn herte bloet most tot een offer geven:
De wroegingh dieu hier mismoedigh heeft gedreven,
Laet die de Koningh voort doen af-staen van zijn haet,
Trouw'looze die my hebt van leven, eer, en staet
Berooft: geef nu weerom het geen ghy hebt genomen,
Ontdeckt bedrieger uw bedriegery vol schroomen.
Die eer was mijn gemael, hoe gy my schelms verriet,
Dan zal ick heel vernoeght vertrecken, anders niet.
Ick ben gewilligh om getrouwe raedt te volgen,
De Koningh Karismont, hoe wreevel, en verbolgen,
Weerhoud mijn zuchten niet, ick zie ten end mijn quaet
Bekentenis van schult my van mijn schult ontslaet,
Ick zal ô Koningin! uw waerde zijd verkiezen,
Op dat ick sterven magh, daer ghy most 't lijf verliezen.
Binnen.
Den Hemel zy gedanckt, die stadigh voor my waeckt,
En troost d'onnozelheydt, te valsch verdacht ghemaeckt,
Een spoore-looze laet zich aen geen reden binden,
Maer vliedt, door vrees gheparst, veel snelder dan de winden
| |
| |
Octavia, Polimia, Alcinea.
GIns komt haer Majesteyt, die eene zilte vloet
Van bracke tranen stort, wiens eerelijck gemoed
De bittre nijdigheyt van Klarimeen moet dragen.
Men moet een harde Beul voor nimmermeer beklagen,
Geen reedenloozer dier als een ondankbaer mensch.
Uw droefheyt streckt de Prins zijn ziels vermaeck, en wensch,
Mammoedigheyt gebiet verzelt met wijze reden,
Dat ghy niet achten zult zijn vleyende gebeden;
Verwin u zelfs, en wert niet van zijn lust verheert.
Gedult Octavia heeft my voor hem verneert,
De schrick die my bevingh, is van mijn hert gemindert,
Polim lindien mijn komst u niet verhindert,
Zoo weest met my verblijd om 't onverwacht geluck,
Heeft Vader Jupiter vernietight uwe druck?
Zoo leef ick noch op hoop, schoon hoop my maeckt zorghvuldigh.
En bljf als dienares u 't dienstbaer leven schuldigh.
Houd op, 'k ben geen Vorstin, ick stâ die grootsheyt af.
Vorstinne zonder Vorst, Vorstinne zonder staf;
Vorstinne zonder kroon, en vorstelijck gebieden,
Vorstin van eenzaemheydt, die voor haer Vorst moet vlieden,
Met wien ick praelde als mijn voet de troon betrat,
Toen ick als een Vorstin, Vorstins vermogen had.
Eer dulle razerny mijn Koninghs breyn regeerde,
En helsche Klarimeen mijn kuysche ziel onteerde,
Door zijne geyle brant hem zelfs in zorgh verwart,
Het na-berouw doorknaeght nu 't ingewant, en hart.
Hoe is Prins Klarimeen haer Majesteyt verscheenen?
| |
| |
Vlood, voor die voor hem vlood, de vrees maeckt radde beenen.
Heeft dien Barbaer u niet in dit gewaed gekent?
Getrouwe ziel, de Zon die heerlijck is gewent
Te pralen, wert vaeck van een duyst're wolck verduystert,
Wiens neevel haest vertreckt, en dan blinckt heerlijck, luystert
Na 't geen ick melden zal, 't wert spade, volgh my, treurt
Niet em die zijne straf rechtvaerdigh valt te beurt.
Binnen.
Karismont, Philon, Arthabasus,Polinesso, Claudius, Nisus, Agis, Sidion, gevolgh van Lijfwacht.
EEn minder wraecklust kost mijn ziele niet verzaden,
Nu leeft mijn hart vernoeght, nu dat uw klingh derft baden
In 't eerloos bloedt van die mijn eer-kroon heeft gheschent,
Laet haer onzalige doot dees Heeren zijn bekent,
Al wat u wedervoer, o Philon wilt verhalen.
Beroemde Majesteyt, die Mahomet deed dalen,
Wiens stael gevreest wert daer de Wester-Zon vertreckt;
Toen ick de Koningin had uwe wil ontdeckt,
Had veynzen uyt gespeelt, zy volghde uw geboden,
Gevreesde Koningh, ach! de zilte tranen vipden
Als Nijl, of Eridiaen ter vlucht, ick wierd ontroert
Dat ick haer dooden most, o Koningh, kom volvoert
De wil van die verwoed zijn gemalin dorst slachten,
Dees hals zal van uw hant de slagh verblij dt verwachten,
't Is beter Karismont, dan Byzantijn my moort;
Wy leven hier doch om te sterven, vaer maer voort,
| |
| |
De wil van die verwoed zijn gemalin dorst slachten,
Dees hals zal van uw hant de slagh verblijd verwachten,
't Is beter Karismont, dan Byzantijn my moort,
Wy leven hier doch om te sterven, vaer maer voort,
Zy neder knielende deed' 't hart der steen en barsten,
De groote Donderaer zy tot medoogen parsten
Wanneer zy in zijn hant beval haer zuyv're ziel,
En door het wreede stael vermant ter aerde viel,
Ick ly de Vorst zijn dwangh, dus sprackeze vry, ontschuldigh,
Prins Klarimeen verschaft dees doot, dieonverduldigh,
Zijn quaet doen nu betreurt, en mijn elendigh end,
Standtvaste kuysheydt heeft onkuysheydt noyt ghekent,
Nu zal de schrale Nijt mijn Eer-star niet meer doven,
De deught wert vaeck gedruckt, maer niet verdruckt, steeck boven
Naer 't bulderend ongeval, het hooft ter kimme uyt,
Rechtvaer digheydt wiens macht de dart'le geylheydt stuyt,
Zal toonen aen de Vorst haer over-groot vermoogen,
Uw broeder die uw al te eerloos heeft bedroogen,
Voelt als verrader nu der Goden strengen straf,
Schoon d'alverslinb're doodt my rucken derft in 't graf,
Vaer wel, o Alba! stort om uw Vorstin geen tranen,
Vaer wel, o weeldrigh Hof! en trouwe onderdanen,
Nu ick van hier vertreck, en hem de Vorst bemorst
Met Alcineás bloet: ay weest gerust! haer borst
Veel blancker dan albast, zy tegens't stael dorst zetten,
Dat zonder doorverf, ick beanghstigt voor beletten
| |
| |
Stiet met een snellen arm het stael ten boezem in,
Toen ick 't verdub'le wou bezweeck de Koningin,
Wiens laeste stem was: Ick vergeef dit woên mijn Koningh.
Geen Honing-tongh hoe zoet, verwerft by my verschooningh,
Haer doot heeft mijne ziel ten deel vernoeght, mijn geest
Waerom zijt ghy niet Zelfs by hare doot geweest?
Is zy, o Karismont al waerlijck oock gestorven?
Gezengde zegen blaên by na geheel verdorven,
Schep nu een nieuwe moed, uw vyandin is doot,
'k Verfoey my zelfs dat ghy my daer niet meê ontboot,
Zoo had ick in dat bloet mijn handen konnen wassen.
Zoo dra haer Majesteyt door 't storten van veel plassen
Van 't springend harte-bloet, heb ick dit hart gemekt
Ter doode boezem uyt, zie nu uw wensch geluckt
Nu Philon heeft volbracht, o Koningh uw beveelen!
Waer zagh men in een Rijck ooyt zulck een
Ick zouw geluckigh zijn zoo ick dit eerloos hart
Haer zelver had ontruckt, geeyndight waer mijn smart,
Daer ick om deze daer, sal altijdt Abradate
Vervolgen waer ick kan, voor wel doen, altijdt haten.
Ghy Heeren zie! ay zie! hoe 't hart in geylheydt brant.
Langh na het sterven, 't is onmogelijck de schant,
Van Albás Koningin voor and'ren te verschoonen.
Ick wreeck my naer mijn zucht, 'k zal aen de werelt toonen
Hoe mijn helthafte ziel de goude deught bemint,
Panchea diese had gelijck haer zelfs bezint
| |
| |
Zal yzen, als 't gerucht na Lydien vlieght heenen,
Hoe geylheyts brant is als een damp gezwind verkunt, dweenen,
Wel aen gehoonde Vorst, wreeckt nu ghy wreecken kunt,
Verschoont geen leven aen die u geen leven gunt,
Mijn geyle bedgenoot die brantmerckt Vorst, en Raden,
Met deugden eer verciert, met schanden nu beladen,
Val aen geterghde poock, moort nu ghy moorden meught,
Lach uyt het leet, van die haer om uw leet verheught,
Soo straft men Konincklijck, wanneer men straft een wreede,
Die door onkuysche brant haer eer-krans derft vertreden.
Klarimeen.
GY naere geest hou stant, verschijn weer op een nuw,
Vermoorde zijt gy noch voor Albás Rijx-beul schuw,
Wiens wreetheydt dat steets stoft op Konincklijcke daden?
Gins komt uw broeder aen, hy schijnt met zorgh beladen,
Zoo komt hy recht van pas, o Philon om zijn leet
Te wreecken nevens my, Heer Broeder zie hier 't wreet
Ontaerde hart, van die door geylheydt u tot Koning
Wou kroonen met mijn kroon, my stooten uyt mijn trooningh,
De wellust heeft heur ziel nu zelver uyt gebraeckt,
Wel broeder, wat is dit? Het schijnt haer doot hem raeckt
Aen 't hart! wel hoe! wat 's dit? vervloeckte minnelusten
Zijn door dees poock verkoelt, mijn haet niet cerder velt.
Voor ick haer eerloos bloet deed stroomen langhs het
Vervloeckte broêr, tyran, ha tyger! wiens gewelt
Het wreetste monster tart, dat ooyt in bossen woonde,
| |
| |
Tot u, toen u de kroon, en rijx-staf wiert vertrouwt,
Wanneer zy uwe kruyn met louter kroonen gout
Te cieren docht, heeft zy te schelms haer eer vergeeten,
Want wie recht vaerdigh straft, men nimmer wreet zal heeten.
Wel geef aen my 't onnoozel hart,
Vergun dat ick het hier in 't midden,
Magh als een Heylighdom aenbidden
Verzelt met droefenis, en smart
Elendige, most gy elendighlijck dus sterven?
Kost gy geen lijfs genâ verwerven?
Tyran dat u de donder plet;
Verdrijf my burgers uyt uw vesten
Die zich te god'loos heeft besmet
Met bloet, waer in de deught huysvesten.
O hart! hoe kost de straffe doot
U doôn, 't waer beter ick verlooren
Geraeckte, waer ick noyt gebooren,
Mijn ziele leefden buyten noot.
Daer ick als Vorst in maght ten troon vol pracht blonck heer lijck,
Legh neer gestort te droef, en deerlijck,
Verwoede schantvleck van dit Rijck,
Wegh moordenaer, slâ neer uw blieken,
Waer vint men Karismonts gelijck?
Nu 't schrickelijckst dier moet voor hem schricken.
De leeuw bevaên met zoete min,
Draegt stadigh zorgh voor zijn leeuwinne;
Maer gy, o wreede! stuurs van zinnen,
Vermoort uw waerde gemalin
Hoe kost uw Koninghs hart uw Koningin doorstooten?
En u van men schlijckheyt ontblooren,
Heet dit in onheyl by te staen,
| |
| |
Zijn halve ziel in als te vieren,
't Verraet heeft zijnen Heer verraên,
't Is kunst zijn zelfs wel te bestieren.
Smeeck God Jupijn om hulp mijn Vorst,
Stil! stil! wie treet daer ginder heenen?
Het is de Koningin, mijn beenen
Die zidderen, haer blancke borst
Die druypt van bloet, Vorstin, blijf staen, ick zal u volgen,
Maer eerst dit schitterend stael verbolgen
Voort stooten in 't vervloeckte hart
Van Klarimeen, wiens helsche listen
In 't end zal ende met zijn smart
Die Albás Koningh op u hitsten.
Wat wilt ghy doen mijn Heer?
Vervloeckte laet my los, of 'k zal met dit geweer
Gelijck een wreê tyran de borst van u door stooten.
Een sterflijck mensch vervoert, dorst de Vorstin ontblooten
Van leven, eer, en staet, ick sterf van ongedult,
Ghy Philon moorden haer, maer ick, ick draegh de schult,
Het wroegende gemoed doet u de ziel ontstellen.
Nu ick ten af-gront stort, hy neder zinckt ter hellen.
De mensch wert van de mensch ghehouden voor een dier.
Voor redelijck, schoon ghy u toont onreed'lijck hier.
Dat Alcinea tuyght, die d'Heylige Echt schoffeerde.
Die als slavinne voor uw Rijx-Troon haer verneerde.
De Huwelijx vooghdes, voeght man en vrouw aen een. o neen.
Wat zelver spreeckt, weerspreeck ick nimmer niet,
Zo mag de Koningin, haer Koning wel ontëeren.
| |
| |
Onnoozelen moorden, ach! dat wil den Hemel keeren. als.
Verschopt haer bed-genoot, zijn broeder viert in
Uw licht geloovigheydt bedrieght u schelms, en valsch.
Krijg voeren buyten 't Rijck, noch grooter krijg daer binnen.
Wat Koning moorden ooyt zijn waerde Koninginne?
Vrouw Klytemnestra gaet haer in dees boosheydt voor.
Toen door Orest, Egysth, het hooft, en kroon verloor.
Ick zie als den Myceen, my werpen uyt den zeetel
Wat mensch leeft hier zoo boos, zoo stout, en zoo vermeetel?
Het omgelegen volck, vloogh op haer woordt gezwint.
Die van veel Vorsten, om haer deughde wiert bemint.
Uw tongh vleyt te vergeefs, 'k stop voor uw reên mijn ooren.
Uw ongevoeligheydt te laet na raet zal hooren.
Stont van zijn min niet af den Keyzer Mahomet?
Die deed' als een Barbaer, volgh ghy Natuur, en Wet.
Verwaten, derft ghy my zoo trots, en stout toe bijten?
Dat Alba, en al 't Landt in 't kort u zal verwijten.
Als ick mijn wraeck voldoe, laet schelden wat dat wil.
Een Vorst leeft vorstelijck, die vreedigh leeft, en stil.
Ga voort uyt mijn gezicht, ontzinde Rijx verstoorder.
'k Wijck voor geen vrouwe beul, een Koningins vermoorder.
Wie dat de deught bemint, moet straffen gruwelheên.
Wie dat de deught bemint, acht tranen, en gebeên.
Van die mijn ziel verdruckt, en glory heeft ontluystert.
| |
| |
Door 't moorden, eeuwigh blijft de glans van 't Rijck verduystert.
Den Koning Abradaet, treft dit zoo wel als my.
Wat Lydien bezuurt, maeckt Albás hals niet vry.
Gerechtigheydt ontziet geen bloet, noch bloetverwanten.
Magh ongerechtigheydt dan tegens 't recht aen kanten?
Mijn eedelmoedigheydt vervloeckt onkuysche min.
Weet dat zy was uw vrouw, daer by een Koningin.
Mijn naem zal door dees daet door 't heele aerdrijck wand'len.
Zegh die zijn halve ziel te god'loos dorst mishand'len.
Het na-berouw knielt met my voor 't noozel hart.
Straf my, ick ben die haer onrzielt heb. Laet de smart,
Die de Vorstin bevingh, als Rechter voor haer spreecken.
Wiert Alcinea niet door Philons stael doorsteecken,
Door mijn vervloeckte list? Tyran, nooyt heeft de aerd
Zoo wreden monster-dier, gelijck gy zijt, gebaert.
Een pest van Alba magh uw burgery u heeten;
My een ontrouwe Prins, boosaerdigh, en vermeeten.
Knaeght nu berouw tyran, geen trotzen overmoed,
Die zigh in wellust baent, door stortend menschen bloet.
Mijn bloet allleen, het bloet van de Vorstin sal koelen.
Vertreck, of 'k zweer gy zult mijn fellen haet gevoelen.
Vertrecken? neen! o neen! ick heb u niet misdaen.
Uw broeders vrouw ontzielt, uw broeder schelms verraen.
Wie raet tot moorden geeft, is als den moorder schuldigh.
Hoe ben ick groote goôn zoo lijdzaem, en verduldigh,
Dat ick een slaef gedoogh, die my staetna de staf.
| |
| |
Geen slaef maer eygen Broêr, sta voort uw wreetheyt af,
Zoo wil ick willighlijck, en niet door dwang vertrecken.
Ick hoop dat Caucasus my zal een beul verstrecken.
Vaer wel gy Alba, en gy brave Burgery.
Voort Agis volght hem na, weerhoud zijn razerny.
Kl. Ag. binnen.
Hoe knaeght het hart van die Vorstinne bloet dorst slorpen,
Barmhartigheydt zijt gy met liefde heel verworpen?
Van die den Scepter zwaeyt, lichtvaerdigheyt bedreef
Dees gruwelijcke moort, ôgroote Goden! 'k beef
Als ick gedenck, hoe dat d'onnooselheyt moest sterven,
Toen de archlistigheydt heur klaeuwen zocht te verwen
In Alcineas bloet, waer vind ick heul, of raet?
Voor my elendige, berouw volght als de daet
Te god'loos is volbracht, van acht'ren op te hielen,
Het is te gruwelijck zijn waerde te ontzielen,
De helsche minne-nijt had deze borst verheert,
Natuur was van my wech gevlooden, ach hier leert
Mijn treur-rol wat een hart van een tyran moet voelen,
O groote Koningin! mijn vlugge geesten woelen
Als een ontstuy me zee, die met 't gestarnte kant:
Mijn Broeder Klarimeen, dien helsche dwingelant
Tracht nu van Rots of Bergh het leven te verlaten,
Geen wreeder mensch als die zijn eygen selfs gaet haten.
Ick haet de Koningh, mijn roemwaerde Koningin,
Gy waerd getrouw, ick niet, de wreetste duyvelin
Bestoockte mijn gemoed tot gramschap, 't was zijn loosheydt,
Na Koninginnen eer te staen is groote boosheydt;
Mijn bed geschent te zien, dat van mijn Broeder, 'k zweer
| |
| |
Dat hy zal sterven door dees handen, Vorsten eer
Is teerder Arthabaes, als d'appel in ons oogen,
Hoe heeft den eenen broêr, den and'ren schelms bedroogen?
O Hemel! gy die 't goet, en 't quaet na waerde loont,
Nochtans het quaet verbiet, my wreede mensch verschoont,
Die zijne Troon-Vorstin dorst zinneloos vermoorden,
Wiens schoone aenlockzelen een Koninghs ziel bekoorden,
Door Philon 't harte bloet wiert van het hart getapt,
Door Philon 't doode lijck de boezem opgekapt.
Het eerlijck hart ontëert, wat kost mijn ziel bewegen,
Dat ik als een Tyran mijn kuysche vrouw was tegen?
Beroemde Helden, laet ons nu een heerlijck graf
Op bouwen, trots Mausool, zoo wert daer door mijn straf
Door naberouw verzaght, laet voort terstont vergaeren
Uytheemsche kunstenaers, 'k zal gout, noch zilver spaeren,
Ter eeren van mijn lief, die my getrouw was, 't beelt
Moet zo na 't leven zijn, dat niet als 't leven scheelt.
Laet Indus praelgewaad vry in de oogen schitteren,
Van die op Karismont vergrimmen, en verbitteren,
Het Koninginne kleet, van diamanten stijf,
Verçiert daer mede 't beelt, en wat tot zulck bedrijf
Is noodigh. Of Jupijn de droeve ziels elenden
Van my elendige, door bidden af wou wenden.
De grijze Hanise zal het wieroox-yat met my
Zelfs zwaeyen voor het beelt, waer door de slaverny
Zalenden, die my druckt, zo zoend men d'Oppergoden.
‘Nu in der ylge-ylt na 't bosch, om de Vorstin
| |
| |
t'Ontdecken mijn geheym, t'ontleên mijn wit, en zin,
'k Zie Alcinea op de troon, op nieuw verheven,
Zoo doet een levend beelt, een wrede Vorst herleven.
Binnen.
|
|
Auteursrechtvrij