Den lacchenden Apoll, uytbarstende in drollige rymen

Minne-Zang.

Toon: Courant Simple; Gaillarde.

VOorwaer bevallig' Amarant;

Ick vin vermaeck in onse minnebrant,

Vermits dat dese kuyssche minne-gloet,

Ons beyder zieltjes soo veel vreugt aendoet.

2. Als u vergode beckje kust,

Ben ick als op-getoogen door de lust,

[p. 243]

 

Mijn ziel wert vaeck door dese smaeck verrukt,

 

Als ghy u montjen aen de mijne druckt.

 

3. Ik vin in dees lief-koosery

 

En in ons dartel weder-zyds gevry,

 

Gestadig soo veel soetigheyt en vreugt,

 

Dat my 't herdencken daer aen noch verheugt.

 

4. Ha Goon! hoe zijn wy dan verblijt!

 

Als wy verspillen meugen onsen tijdt,

 

In dees aenlockelijcke soetigheyt,

 

Daer ons vernoegen en vermaeck in leyt.

 

5. 't Is waer dat ons de swarte Nijdt

 

Somtijts al schimpent onse min verwijt,

 

En dat wy menigmael sijn ongerust

 

In 't uyten van ons kuyssche minne-lust.

 

6. Maer dat beledt ons liefde niet,

 

Schoon dat de bitze nydt ans scheel aensiet,

 

En schoon dat menighmael mijn Amarant,

[p. 244]

 

Wert aengevallen aen de swackste kant.

 

7. Mijn Amarant blijft echter trouw,

 

De vrees veroorsaekt haer somtijts wel rouw:

 

Maer als zy by mijn is, wert zy gerust

 

En al de vrees gelijck weer af gekust.

 

8. Soo dat, wanneer zy is, benart,

 

Wel menigmael na my verlangt met smert.

 

Op dat ick haer in dese vrees en rouw

 

Soo veel my mog'lijck is vertroosten zouw.

 

9. Maer ick wil hoopen, dat de Goon,

 

Ons eyndelijck van soo veel smaet, en hoon,

 

Verlossen sullen, dat mijn Amarant,

 

En ick mach leven in een beter stant.

 

10. Op dat als dan ons beyder smert

 

Ten spijt van bitse Nijt vermindert wert,

 

En dat wy t'samen leven, tot de doot

 

Ons vreugt hier namaels noch veel meer vergroot.