De koninklyke harp-liederen

Het XXVIII. harp-lied.

Toon. Wanneer het hert nu klaar van &c.

MYn God! myn heil! myn troost: myn leidsman in het stryden!
Myn burg! myn vaste schans! Myn rots waar op Ik stà!
Ik zugt en vlugt naar U, Ag! weest tog in myn lyden,
Niet als die niet en hoort, of anders Ik verga.

Ik dàle voor myn tyd in 't graf,

Ten zy gy my genàdig stut.

Ik zyge weg. Ik moet 'er af.

Te spàde ontzet dé'e nimmer nut.

Dus Heer! ag keer U né'er! om wé'er

U myns t'ontfermen.

Neig 't oor na voor, en hoor daar door

Myn bitter kermen.

Ik strekk'en hand en oog en hert' tot U na boven,
De plaatz alwaar Gy woond, en zoo veel blyk af geeft
Van hoog en groot gezag, nooit vol genoeg te lóven,
Van al wat op der aarde en in den Hémel leeft.

Ey! tell' nog sleep my tog niet mé'e,

Met 't volt dat niet als onheil stigt;

[p. 90]

 

Dat staatzugt voed, om rust en vré'e

 

Roept met een vleyend' aangezigt,

 

Daar 't hert' al werd verherd, en verd

 

Van regte wégen,

 

Geen min gewin vind in haar zin,

 

Als deugd te plégen.

3.

Ag! zie haar boos bestaan, hoor myn regtvaerdig klàgen,

 

En als't niet anders kan, laat Uw' geregtigheid

 

Haar, eens (na lang geduld) doen straff' na schulden dràgen,

 

Die strik verstrikk' hem zelf dieze eerst my had geleid,

 

Om datze diep in onverstand,

 

Moedwillens nergens agt op slaan:

 

En dus niet merken wat Uw' hand,

 

Voor wonderdàden heeft gedaan:

 

Zoo staat dat zaad, een maat van kwaad

 

Op 't lyf te wagten,

 

Zoo zwaar en naar, dat haar te gà'er

 

Berooft van kragten.

4.

Lof zy! lof zy Dien God! die met zyn Heilige ooren;

 

Uit zugt tot myn behoud, myn hert'-en-ziel-geklag.

 

Myn bang en naar geluid, gelieft heeft aan te hooren,

 

En my gerukt heeft uit die dood waar in Ik lag.

 

Hy is mijn staf, myn steun, myn schild,

 

VVaar op myn ziele zig verlaat.

 

Hy is 't die wé'erwils buyen stild,

 

Ook als den nood ten hoogsten gaat.

 

Dus kom Ik, om met bom en trom

 

En harp en luiten,

 

Ter feest, Dien Geest, die meest elk vreest,

 

Een dank-lied t' uitten.

5.

Hy is een hoog vertrek, voor die op Hem betrouwén,

 

Daar koom vry wat'er wil; niet zal haar konnen schà'en.

[p. 91]

 

Hy is een zuil, een grond, Ja! rots om op te bouwen:

 

Waar op'zyn Vorst gerust en vast mag blyven staan.

 

Nu Gy o God! bewaar uw' volk,

 

Uw' dierbaar uitgelézen zaad,

 

Dek haar, als eertyds met een wolk,

 

Voor all 't nagaande aanstaande kwaad.

 

Geef moed en spoed in 't goed; en hoed

 

Ze dag en nagte:

 

Bevryd instryd, en zytze altyd

 

Een wisse wagte.