Het oude Nederlandsche lied. Deel 3
(1907)–Florimond van Duyse–
Auteursrecht onbekend
[pagina 2442]
| |
[pagina 2443]
| |
1.
Nu is doch heen der heiligen stryt;
si syn nu mit God zeer verblyt
in over groter weelden.
Sy waren vroem ende wel ghemoet,
rechtverdich ende dair toe goet
al totter lester stonden.
Dat liden is nu heen gegaen,
ende groot loen hebben si ontfaen,
al sonder waen,
in wonderliker minnen.
Men siet haer duechd so schone staen;
des willen wise ommevaen,
ende ons ontlaen
all dat ons hier mach scaden.
Des willen wi ons verbliden
in hare zueter acht;
men hoirt tot allen tiden
hair wairder woirden cracht;
hair lieflike leren,
dat doet ons vroechden meren;
hair lof is menigher leye.
2.
Die glori Goods is over clair,
myn hoep, myn troest, die is al dair
uut al myn hartsen gheren.
Dair is vroechd ende vrolicheit,
blyscap ende zueticheit,
men machs hier niet versinnen.
Een dach meer vruechden heeft aldair,
dan hier doen hondert dusent iair,
dats ymmer wair,
wantmen vintet so bescreven.
O wairde, hoghe, edel moet,
die nu hier na syn harte doet,
hi is vroet,
ten sal hem nymmermeer rouwen.
Des willen wi ons verbliden
in deser zueter gedacht
ende laten ons niet ontgliden;
hier aen leit grote macht;
hier om dic te dencken
dat is nu groitlic noet,
willen wi werden bi Gode grote.
| |
[pagina 2444]
| |
3.
Ic heb tot noch so zeer gedwaelt,
grote scade heb ic behaelt
in vergankeliken dingen;
in my selven wil ic nu gaen
ende alle dingen laten staen
ende wil oic nu beghinnen.
Ten mach hier niet lang gedueren,
die genoecht der creatueren;
in corter uren
ist al hier verloren.
Ic wil nu myns selfs avegaen
ende alle dinc te niete slaen
ende voirtaen
myn herte tot Gode keren.
Nu wil ic mi vernieten
ic Cristus diep oetmoet,
ic salt oic ens genieten,
syn trou is also groet;
och wair ic van sonden bloet,
dat wair myn ziel so over goet;
an hoep staat al myn troeste.
2, 6. De zin is: men kan het hier op aarde niet begrijpen. - 3, 20. t.: over groet. | |
Tekst en melodie.Bäumker, Niederl. geistl. Ldr., nr. 59, Vierteljahrsschrift, 1888, bl. 296. In 1, 2: ‘Si sýn nu mét God zéer verblýt’, dat overigens te verbeteren ware door: ‘Si sýn mit Gód nu zeer verblýt’, is de dansrhythmus overwegend. |
|
