Het oude Nederlandsche lied. Deel 3

[p. 2195]

560. De soete tijden van den koelen Mey.

A.

1.
De soete tijden
van den koelen Mey,
die ons verblijden,
comen ons nu by;
den Mey van deughden
en van heyligheyt
brenght voorts de vreughden
van ons' saligheyt.

2.
Den silv'ren reghen
van den koelen Mey
brenght meerder zeghen
aen een dorre wey,
de traenen-plassen
van den ionghen tijt
doen beter wasschen
't graen van saligheyt.

3.
De sonne straelen
die met bly ghelaet
op 't aerd'rijck dalen
in den dagheraet,
zyn aengenamer
aen het jeughdigh cruyt,
en veel bequamer
op dat 't graen uytspruyt.

4.
Waer schenckt m' aen iemant
een verslenschte blom,
een blom die niemant
en is willekom?
Sal ick Godt gheven
een verslenschte ieught,
een oudt, kout leven,
dat niet meer en deught?

[p. 2196]

 

5.

 

Geen drooge beenen

 

geeft men aen den hondt,

 

sal ic dan eenen

 

uytghedrooghden gront,

 

ouw' dorre beenen,

 

sonder ieught oft vreught,

 

aen Godt verleenen,

 

in plaets van de ieught?

 

 

 

6.

 

Sal ic bewaren

 

voor Godts majesteyt,

 

de dorre iaren

 

van den ouden tijdt?

 

Hoe soud' 't behagen

 

aen den Bruydegom,

 

hem op te draghen

 

semels sonder blom?

 

 

 

7.

 

Eer 't lijf om stucken

 

is van ouderdom,

 

eer ick op krucken

 

huppel om end' om,

 

wil ick beginnen

 

in mijn ionghe ieught

 

Godt te beminnen

 

met de schoone deught.

 

 

 

8.

 

Sullen ruïnen

 

Godt zyn toe-ghewijdt,

 

sal ick Godt dienen

 

in den ouden tijdt?

 

'k Wil Godt toe-wijden

 

een nieuw' kerck en huys,

 

mijn ionghe tijden

 

geven aen sijn cruys.

 

 

 

9.

 

'k Wil my, ô Heere,

 

mijnen Bruydegom,

 

van smorgens keeren,

 

met de sonne-blom;

 

ick wil u ionnen

 

mynen ionghen tydt,

 

o klaere sonne

 

van rechtveerdigheyt.

 

 

 

10.

 

Ick wil 't rijs boogen,

 

in sijn' ionghe ieught,

 

van ionghs myn ooghen

 

stieren tot de deught;

 

ick wil gaen planten,

 

van ionghs voor myn huys,

 

den seer plaisanten

 

Mey-boom van het cruys.

1, 8. t.: onse. - 2, 7. t.: doet; wasschen = wassen. - 3, 3. t. aerderijck. - 5, 5. t.: ouwe dorre beenen. - 6, 8. uitg. zonder titelblad, sic = zemelen zonder bloem; uitg. 1695: ‘s'hemels sonne blom?’ - 8, 1. t.: ruinen. - 9, 6. t.: mijn ionghen tydt.

Tekst.

A. D. Bellemans, Canonick Norbertien van Grimbergen (1670-1674). Den lieffelycken Paradys-vogel (1670), Brussel 1695, bl. 22, ‘Gheestelycken Mey-boom’, met wijsaanduiding: ‘Nuit agriable, sic [oft] Mon coeur soupire’.

Melodie.

H. Guill. Bolognino (1590-1669), Den gheestelycken leeuwercker, Antw. 1645, bl. 349, ‘op de wijse: Nuict agreable mere des plaisirs’, voor het lied waarvan de eerste strophe volgt, die wij volgens de zangwijs scandeeren:

[p. 2197]

Ó Mar - tha, séer heb - dy dén Heer be-mint /
Díe ghy wel ghér - ne hebt ál - leen ghe-díent/
Náer dat hy ú had / naer ú clacht / vol-dáen /
U sús-ters bés -te deel hád doen ver-stáen.

Op Bellemans' tekst gebracht, vertoont die toepassing dezelfde botsingen tusschen het woord en de muziek. Van daar, ongetwijfeld, de veranderingen, die de volkzang zelf aan het lied heeft doen ondergaan, én voor de woorden, én voor de melodie; zie B hierna.

De zangwijs: ‘Nuict agreable’, enz., die wij reeds leerden kennen voor het lied: ‘Marquis Prié, wat heb ik u misdaen?’ (Anneessens), zie hiervoren II, nr. 471, bl. 1809, kan oorspronkelijk behoord hebben bij een gezongen ballet van de eerste helft der XVII^de eeuw; misschien maakte zij daarvan deel uit als gezongen gaillarde.

‘Mon coeur soûpire (oft) Nuict agreable’, wordt aangeh. als stem bij Bellemans, Het citherken van Jesus (1670), uitg. Antw. 1698, bl. 59, voor: ‘O Godt almachtigh’, en omgekeerd: ‘Nuit agreable (oft) Mon coeur soupire’, in: Den eerelyken pluk-vogel, 8^ste druk, Antw. P. Rymers, z.j. (geest, goedk. 1669), bl. 42, voor: ‘O schoon Diane’.

B.

1.
De zoete tyden
van het meysaizoen
gaen ons verblyden
door hun jeugdig groen;
den mey van deugden
en van heyligheyd
brengt meerder vreugden
tot ons zaligheyd.

2.
Wat is er schoonder
als dat men syn jeugd
aen God, den loonder
van de waere deugd,
gansch gaet besteden,
voor dat ons gemoed
van d'ydelheden
't zoet vergif ontmoet.

[p. 2198]

 

3.

 

De zonnestraelen,

 

die met bly gelaet

 

op 't aerdryk daelen,

 

in den dageraet,

 

zyn aengenamer

 

aen het jeugdig kruyt,

 

en veel bekwamer

 

op dat 't graen uytspruyt.

 

 

 

4.

 

Den silveren regen

 

van den koelen mey

 

brengt meerder zegen

 

aen een dorre wey;

 

de boete traenen

 

van de jeugdigheyd,

 

voor 's hemels graenen

 

zyn vol vrugtbaerheyd.

 

 

 

5.

 

God heeft geschaepen

 

my en allen mensch,

 

niet om te raepen

 

onzen lust en wensch;

 

maer om te minnen

 

zyne majesteyt

 

met hert en zinnen

 

in der eeuwigheyd.

 

 

 

6.

 

'k Zal dan beginnen

 

in myn jongen tyd,

 

God te beminnen

 

eer myn kragt verslyt;

 

'k wil nooyt myn herte

 

vesten op dat goed,

 

die ik met smerte

 

doch verlaeten moet.

Tekst en Melodie.

B. De Coussemaker, Chants pop. des Flamands de France, 1856 nr. 36 bl. 105, ‘Geestelyk meylied’, opgeteekend in de zondagsschool te Belle. - De tekst zal door D.C. waarschijnlijk weergegeven zijn naar het Hs., waaraan hij een ander lied van Bellemans ontleende; zie hierna: ‘O soeten Jesu, Godt en mensch’.