Het oude Nederlandsche lied. Deel 3

[p. 2157]

548. Ick wil mij gaen verheugen.

1.
Ick wil mij gaen verheugen,
verblyden mijnen moet
in dat prieel van vreuchden,
Calvarien es so soet;
Heer Jesus bloet
dat gheeft soo soeten roke,
die roosen soet
die staen soo wijt ontploken.

2.
Die edel nachtegale
die sanck soo soeten sanc;
al inder minnen quale
ginc hij drij uren lanck;
met schoon geclanc
soo sanck hij met seven thoonen;
die Vader eer lanck
die hoordet inden troone.

3.
Dat ierste liet van minnen
dat hij gesongen heeft
met onverstroyden sinnen,
seyt hij: ‘Vader, die leeft,
dit volck dat sneeft,
die mij die doot doen smaecken,
dit hen vergheeft,
sij en weten niet wat sij maken.’

[p. 2158]

 

4.

 

Dat tweede liedeken reyne

 

sanck onsen coninck voort,

 

totten moordenaer ghemeyne

 

sprack hij dat soete woort:

 

‘met mij accoort,

 

soo suldi heden wesen

 

int paradijs,

 

vol weelden, al ghenesen.’

 

 

 

5.

 

Met pijnen ende smerte

 

sanc hij dat derde liet;

 

tot sijn moeder bedroeft van herte

 

seyde hij: ‘o wijf, nu siet,

 

hoort mijn bediet,

 

dit is u sone voortaene;’

 

en tot sint Jan:

 

‘siet daer u moeder aene.’

 

 

 

6.

 

Hij hinc vol wonden ende pijne

 

den bloedighen bruydegom root,

 

sijn cracht begonst te verdwijnen

 

hij was ghelaten bloot;

 

met stemmen groot

 

riep hij tot onser baten:

 

‘mijn Godt, mijn Godt,

 

waerom hebdi mij verlaten?’

 

 

 

7.

 

Die hittighe minnen stralen

 

verdroogden die soete borst,

 

Jesus riep met soeter taelen,

 

die hooch gheboren vorst,

 

met grooten lost

 

ende met begeerlijcheden:

 

‘o siel, my dorst

 

naer uwer salicheden.’

 

 

 

8.

 

Als hij nu was gecomen

 

tot alder propheten bediet,

 

sanc hij met herten vrome,

 

dat hem die minne riet;

 

hij seyde: ‘nu siet,

 

mijn armkens staen ontloken.

 

tis al vervult,

 

die gratie es wt ghevloten.’

 

 

 

9.

 

Hij brack des vyants banden,

 

hij riep met grooter eerst:

 

‘o Vader, in uwen handen

 

bevele ick mijnen gheest;

 

die liefde meest

 

die heeft mij doen smaken

 

den bitteren doot,

 

wt minnen en charitaten.’

 

 

 

10.

 

O prince, ghij hebt victorie

 

al door u bitter doot,

 

brengt ons tot uwer glorie

 

al door u wonden root;

 

dijn liefde groot

 

doet ons altijt ghedincken,

 

met danckbaerheyt

 

in uwen lof ontsincken.

2, 5. Vgl. hierna nr. 554, bl. 2175, 5, 3, van ‘Och hoe lustelic is ons die coele mei ghedaen’.

Tekst.

Het hofken der geestelycker liedekens, Loven 1577, bl. 139, ‘op die wijse: Die fieren nachtegale / hy sanc soo soeten sanck’.

Melodie.

Dit lied is eene vergeestelijking van het lied: ‘Ick wil mi gaen verhuegen’; zie hiervoren I, nr. 118, bl. 467. Zonder eenigen twijfel werd het voorgedragen op dezelfde melodie als dit laatste; vgl. den aanvang van str. 2 van den wereldlijken en van den geestelijken tekst.

‘De fiere nachtegale’, aangeh. bij Theodotus, Het Paradys der geest. en kerck.

[p. 2159]

lof-sanghen (1620), uitg. Antw. 1648, bl. 494, voor: ‘Ryck Vader, God almachtigh’, te vinden met denzelfden tekst bij Ben. van Haeften, Den lust-hof der christelycke leeringhe, Antw. 1622, bl. 134, zoowel als de zangwijs: ‘De fiere nagtegale’, die men aantreft bij G. d[e] S[waen], Den singende zwaan, (Antw. 1655), uitg. Leyden, 1728, bl. 115, voor: ‘Ik groet u / Sint Gregori’, berust op anderen strophenbouw. - Deze melodie diende ook voor het lied: ‘Komt Fama nu ter eeren’ (Triumph-liedt over de heerlicke victorie van 's Hertogenbosch, 1629) te vinden bij H.J. van Lummel, Nieuw Geuzenlied-boek, nr. 202, bl. 504, waarover A.D. Loman, Melodieën der Geuzeliedjes, in Bouwsteenen, II (1872-74), bl. 222. De zangwijs: ‘O fiere nachtegael’ vermeld hiervoren I, bl. 349, berust insgelijks op anderen strophenbouw.