Het oude Nederlandsche lied. Deel 1

[p. 467]

118.
Ick wil mi gaen verhuegen.

1.
Ick wil mi gaen verhuegen,
verblijden mijnen moet,
ende doen na mijn vermoegen,
al valtet mi teghenspoet.
Vrou Venus bloet
dat is van dier natueren;
ist quaet, ist goet,
die mint die moet besueren.

2.
Die fiere nachtegale
singt een so huebscen sanck,
mocht ic mijn lief betalen
al in haer armkens blanck,
sonder bedwanck,
so soude ic met vruechden leven;
alle mijn leven lanck
waer alle myn druc genesen.

3.
Reyn lelijcken wt ghelesen
doer u ootmoedicheyt,
laet mi u dienaar wesen,
aensiet mijn bitterheyt,
weest wel bereyt,
wilt mi wt minnen ontfanghen;
doet mi bescheyt,
daer na staet myn verlangen.

[p. 468]

 

4.

 

Schoonder rose van minnen

 

en heb ic noeyt ghesien

 

si staet int herte van binnen,

 

die schoone van melodien.

 

Wilt tot mi vlien,

 

wilt mi wt minnen verwachten,

 

doet mi bescheyt,

 

om u dole ick bi nachten.

5.
O radt van avontueren,
wildy niet omme slaen,
mach mi geen troost gebueren,
dat cost mi menighen traen:
laet mi ontfaen,
reyn bloeme hooch ghepresen,
een troostelijc woort,
so waer ic gans ghenesen.

6.
Nu hoort, ghi ionge gesellen,
eer ghi dat minnen begint;
vrou Venus sal u quellen
met woorden gelijc den wint,
eer ghi beghint,
so hoort na mijn prologen;
aensiet dat eynt,
so en wordy niet bedrogen.

7.
Ende die dit liedeken dichte
oft eerstwerf heeft gestelt,
vrou Venus was zyn nichte,
met haer was hi ghequelt,
sijn vruecht versmelt,
hi leeft in groten trueren,
daer om hi queelt
si en mach hem niet ghebueren.

3, 2. doer = door; t.: doet. - 5, 6. hooch, bijgev. - 7, 1. Ende, bijgev.

Tekst.

Antw. lb., 1544, nr. 101, bl. 152, ‘een nyeu liedeken’, hierboven weergegeven. Door Dr. Kalff, Het lied in de M.E., bl. 322, gerangschikt onder ‘de latere 16^e-eeuwsche liederen, overwaard nog eens gelezen, kon het zijn, nog eens gezongen te worden;’ - Hs. gevoegd bij een exemplaar der Souterl., Bibl. te Leiden; zie Dietsche Warande 1869, bl. 574; str. 1-3, 5-7 van bovenstaanden tekst. Veelderhande liedekens, Amst. 1599, bl. 152, vergeestelijking ‘nae de wijse: alst begint’; met aanvang:

Ick wil my gaen verheughen,
verblijden in mijnen moedt /
ick weet 'ten is gheen leughen /
nae 'tsuer soo comt het soet /
den kelck als roet
die moet eerst zijn ghedroncken /
Gods soon was goet /
hy is hem eerst geschoncken.

Aangeh. als stem, zelfde verzameling, bl. 276 v^o, voor: ‘Om Zion wil ick niet swijghen’. Beide liederen vermeld door Dr. F.C. Wieder, Schriftuurlijke liedekens, 's-Grav. 1900. Regist. nrs. 446, 724.

Nr. 104, bl. 131, van Een dev. en̄ prof. boecxken, Antw. 1539 heeft aanverwanten aanvangsregel, doch anderen strophenbouw en staat in verband met:

[p. 469]

‘Ic wil mi selven troosten’; zie dit lied onder de geest. ldr. onzer verzameling. - ‘Ick wil my gaen verheughen’ dient tot stemaanduiding voor: ‘Hoort al te gaer met sinnen’, lied te vinden in Refereynen ende liedekens van diversche rhetoricienen, Brussel, 1563, bl. 156 v^o.

Melodie.

Souterl., Antw. 1540, Ps. 37: ‘Heer in u toornicheyden // en wilt my straffen niet’ - ‘na de wise: ‘Ic wil mi gaen verhueghen // verbliden minen moet’, hierboven weergegeven; - I. Fruytiers, Ecclesiasticus, 1565, nr. 17, bl. 42, variante, voor: ‘Over een vrome vrouwe // wilt niet ialoers hier sijn’.