De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

[p. *]

PSALMEN DAVIDS, In Nederlandschen dichte ouergesett.

Psalm I.

Dese Psalm leert datse gelucksaligh sijn, die de zeden ende raetslagen der Godtloosen verachten, ende hen begheuen om Godts Wet te verstaen ende te bewandelen: Ende datse ogelucksaligh sijn, die sulcks niet en doen.

§1

DIE niet en gaet in der godloosen raet,
Die op den wegh der sondaeren niet staet,
End niet en sitt by den spotters on-

[p. *]

 

reyne,

 

Maer dach end nacht heeft in Gods Wet alleyne,

 

Al synen lust, Ia spreeckt daeruan eenpaer,

 

Die mensch' is wel gelucksaligh voorwaer.

§2

Hy sal gelijck sijn eenen schoonen boom,
Gheplant by eenen klaeren waterstroom,
Die sijn vruchten geeft in bequaeme tijden,

Van welcken geen drooge blat valt bezijden,

So sal die mensche saligh sijn bekent,
Met al sijn doen tot welcken hy hem wendt.

§3

Maer so en is't met den godtlosen niet,
Die als kaf verstroyt werden daermen't siet,
D'welck van den windt hier end daer wert gedreuen:

So sullen sy in Godts gerichte beuen,

[p. *]

 

End niet bestaen, maer haest vergaen beschaemt,

 

Met den vromen werden sy niet genaemt.

§4

God kent den wech end der vromen gemoet,
Hy draeght sorge voor hen end voor haer goet:
Dies sullen sy wel gelucksaligh wesen.

Maer naedenmael dat onse Godt gepresen,

Op der godtloosen weghen niet en achtt,
Sy end haer doen werden tot niet gebracht.