Logo DBNL
Religieuze poëzie van Cornelis Crul (1954)

Religieuze poëzie van Cornelis Crul

(1954)–Cornelis Crul–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

Inleiding

Het leven van Cornelis Crul

De weinige biografische bijzonderheden die wij over Crul bezitten danken we aan de opzoekingen die Dr J.A. Goris (Marnix Gijsen) destijds in de Antwerpse archieven heeft ondernomen en waarvan hij de resultaten heeft vastgelegd in zijn Bio- en Bibliographische Nota's over Cornelis Crul1. Aan de hand van deze nota's kunnen we de volgende levensschets opstellen: C. Crul2 werd waarschijnlijk in de Scheldestad geboren op het einde van de vijftiende eeuw. Zijn vader heette Jan en stond in 1516 als meerssenier (d.i. koopman) te Antwerpen bekend. Als zaakgelastigde van Antwerpse kooplieden ondernam hij in 1503 en 1509 reizen naar Engeland. Hij moet vóór 1553 zijn overleden. Op dat ogenblik was onze dichter reeds gehuwd met Katelijne Petitpas, de dochter van de niet onbemiddelde Thomas Petitpas. Uit hun huwelijk sproten drie kinderen: Jan, Katelijne en Lijsbet. Ook C. Crul wordt in een hem betreffende schepenbrief van 1530 coopman genoemd en er is reden om aan te nemen dat ook hij tot de welgestelde burgerij heeft behoord. De datum van zijn overlijden kan niet met zekerheid worden vastgesteld, maar moet volgens Dr Goris tussen 1538 en 1551 worden gesitueerd.

Zelf hebben we over de dichter geen nieuwe levensbijzonderheden kunnen vinden. Wel troffen we in een lijst der ‘aelmoesseniers’ van de Antwerpse Godshuizen voor het jaar 1508 een Jan Crul aan en zagen we in een opsomming der ‘capelmeesters’ van het Allerheiligste Sacrament in de O.L. Vrouwekerk te Antwerpen voor het jaar 1516 een Jehan Crul vermeld1. We achten het niet onmogelijk dat met deze twee namen de vader van onze dichter bedoeld wordt2.

De werken van C. Crul

In de bijdrage die A. van Elslander en schrijver dezes in 1949 aan Het Handschrift der zogenaamde Refereynen van C. Crul in De Gulden Passer hebben gewijd, werd ook een inventaris opgemaakt van de gedichten die, naar onze mening, met zekerheid aan de Antwerpse rederijker mogen worden toegeschreven.

 

Deze lijst omvat de volgende stukken:

1.Het Carnation op de brand der O.L. Vrouwekerk te Antwerpen in 1533,
2.Den geestelijcken a b c,
3.Eenen anderen corten a b c,
4.De Retrograde: Conforteert mij nu, och Heer, laudabel3,
5.Het acrostichon-gedicht: Compt, helpt mij, Heere, oft herte berst,
6.De bewerking van psalm 13,
7.De bewerking van psalm 77,
8.Een Tweesprake van den rijcken Ghierighen,
9.Een schoone ende gheneuchlike Historie of Cluchte van Heynken de Luyere ...,
10.Mont toe Borse toe,
11.Sommighe schoone Colloquien oft Tsamensprekinghen uut Erasmo Roterodamo ..., waarin het oorspronkelijke gedicht: Cluchte van eenen Dronckaert1.

 

De onder de nummers 9 en 10 vermelde stukken werden onlangs samen met de Cluchte van eenen Dronckaert door Dr C. Kruyskamp in zijn uitgave dezer gedichten uitvoerig besproken2. Daar Dr G. Degroote anderzijds de publicatie van Cruls Colloquien in het vooruitzicht heeft gesteld, menen wij ons van een uitgebreide commentaar op deze teksten te kunnen onthouden en zullen zij verder slechts terloops ter sprake worden gebracht. Onze aandacht gaat dan in het bijzonder naar de overblijvende teksten die trouwens het geheel van onze tekstuitgave uitmaken.

1. Het Carnation

Van dit vijftienregelig gedichtje, waarvan de beginletters het jaartal 1533 vormen, zijn ons twee lezingen bekend, een in het Hs. Plantin, nr 170, en een op een snippertje dat bewaard wordt in de Antwerpse stadsbibliotheek in een bundel gecatalogeerd als Hs. 11285. Het gedicht werd opgesteld naar aanleiding van de brand die de Antwerpse kathedraal in de nacht van Zondag 6 op Maandag 7 October 1533 gedeeltelijk teisterde. Over de door Dr W. Van Eeghem betwiste maar toch gerechtvaardigde toeschrijving van dit stuk aan C. Crul zie men De Gulden Passer, 1949, 1, blz. 54. Door Crul wordt als oorzaak van de brand het niet volledig: uitdoven van een toorts voor het

St-Gommarusaltaar opgegeven, waardoor een in de nabijheid staand, met riet opgevuld, raam vuur zou hebben gevat.

Over wat de eigenlijke oorzaak van de brand is geweest wordt door Antwerpse geschiedschrijvers getwist, maar toch schijnt Cruls interpretatie het dichtst de werkelijke toedracht te benaderen1. Men mag onderstellen dat een gelegenheids-stukje als het Carnation niet lang na de gebeurtenis zelf zal zijn tot stand gekomen. Litteraire waarde bezit het gedicht zeker niet.

2. Den geestelijcken a b c

Van dit gedicht zijn zes lezingen bewaard gebleven, terwijl wij de zekerheid bezitten dat tenminste twee gedrukte uitgaven van het stuk verloren zijn gegaan. Van de gedrukte redacties heeft Dr W. Van Eeghem destijds een nauwkeurige geschiedenis opgemaakt2, waaraan wij met dankbaarheid enkele der hiernavolgende gegevens hebben ontleend.

In 1543 moeten bij Mattheus Cromius te Antwerpen twee uitgaven het licht hebben gezien, waarvan slechts een, en in één enkel exemplaar, bewaard is gebleven. Het berust thans in de Universiteitsbibliotheek te Gent. Een exemplaar van de verloren gegane druk was in 1863 in het bezit van C.P. Serrure die het bestaan er van bekendmaakte naar aanleiding van zijn publicatie der gedichten uit het Plantin-handschrift. Serrure geeft ons van het boekje een beknopte beschrijving die ons echter toelaat te besluiten dat dit werkje niet hetzelfde is als hetgene, dat zich thans nog te Gent bevindt3. In de door Serrure medegedeelde titel komt vooreerst de aanduiding ghedruct

Tantwerpen voor, die op het Gentse exemplaar ontbreekt. Verder bevatte Serrure's boekje nog een zes en twintigste strofe, die in de andere drukken, ook de latere, niet voorkomt en slechts in één handschrift (Brit. Museum, Sloane nr 1174) is terug te vinden. Deze strofe werd door Serrure in het aangehaalde artikel afgedrukt en vertoont in vergelijking met de lezing in het Sloane-handschrift dusdanige afwijkingen dat er geen reden bestaat om te vermoeden dat Serrure ook de tekst van dit laatste manuscript onder ogen zou hebben gehad en zich bij het afschrijven in het vermelden der bron zou hebben vergist. Ofschoon de bewuste strofe in bijna alle andere lezingen van Den geestelijcken a b c ontbreekt, zijn wij er toch van overtuigd dat zij bij dit gedicht hoort en wel om de volgende redenen: Weer in de vorm van een beknopt a b c-gedicht verontschuldigt de schrijver zich vooreerst om de onvolmaaktheid van zijn A B. Hij spreekt daarbij over het xtrackt ysrahels dat wij alleen kunnen lezen als het extract Israels en alleen kunnen begrijpen als een zinspeling op het geheel van Bijbelse teksten, waarmede Den geestelijcken a b c werd opgebouwd. Ofschoon de strofe in het Sloane-handschrift van de andere delen van Den geestelijcken a b c door de Corten a b c gescheiden is, blijkt het verband met het grote gedicht toch hieruit dat ze in hetzelfde rijmschema is gesteld. Dat deze 26ste strofe ook tijdens het leven van de dichter in een gedrukte uitgave werd opgenomen, volgens Serrure onder de titel Besluyt, moet ten slotte alle twijfel over de functie dezer strofe wegnemen. Het bestaan nu van dit stukje is van buitengewoon belang omdat er, zoals het althans in het Sloane-handschrift door het gebruik van rode letters duidelijk werd gemaakt, een jaartal verscholen zit, dat zonder twijfel het ontstaanstijdstip van Den geestelijcken a b c aanduidt. Dit jaartal luidt: 1534. De dichter rekent zich verder bij het schrijven van deze strofe en dus ook van het hele gedicht nog bij de ‘scholiers’, een gegeven dat zeker niet van belang ontbloot is.

Den geestelijcken a b c werd een derde maal, in 1551, door Hugo Cornwels te Leuven gedrukt. Het enige exemplaar van deze uitgave, waarvan het bestaan bekend is, behoorde destijds

tot de bibliotheek van de Hertog van Arenberg, doch is zoekgeraakt.

Het was waarschijnlijk ook Cruls gedicht dat in 1561 tot schoolboek werd omgewerkt en dat voor W. Arents, dezelfde die voor de uitgave van 1551 het privilegie kreeg, door Joos Destrez te Ieper werd gedrukt. Het gedicht bestond in deze uitgave uit 20 strofen van 8 verzen elk. Ook hiervan is geen exemplaar bewaard gebleven1.

In 1564 verscheen Den geestelijcken a b c bij de Antwerpse typograafuitgever Willem Silvius, die de mededelingen in de titel betreffende approbatie en privilegie, zoals die in de uitgave van 1551 voorkomen, verving door het volgende vijfregelig gedichtje:

 
Tghene dat noyt oogh'en sach, noch oor en hoorde
 
Noch in gheens menschen herte en is verspreyt,
 
Heeft Godt die warachtich is in zijnen woorde,
 
Veur zijne lief-hebbers hier namaels bereyt
 
Int rijcke welck daer duert inder eewicheyt.

Hieronder drukte hij zijn spreuk Scrutamini. Verder liet hij, - ‘voorzichtigheidshalve’, zegt Dr Van Eeghem - onmiddellijk onder de titel aanbrengen: metten Pater noster ende Aue Maria.

Eveneens van omstreeks 1564 dateert een bij Ameet Tavernier te Antwerpen gedrukt boekje dat verscheen onder de titel: Eenen gheestelycken A.B.C. vuyt de psalmen van David, en hoogstwaarschijnlijk weer een uitgave van Cruls gedicht bevatte. Het bestaan van dit werkje is ons bekend uit de index van 1570. Hierbij weze er terloops aan herinnerd dat ook een der twee

uitgaven van 1543 door de kerkelijke autoriteiten werd veroordeeld. Het kwam op de lijst van 1550.

Buiten de gedrukte uitgaven is Den geestelijcken a b c verder in vier handschriften bewaard gebleven, en wel in:

 

1.Londen, British Museum., Hs. Sloane, nr 1174, fol. 1-25 en fol. 26v. Zonder titel.
2.Antwerpen, Plantin-Museum, Hs. nr 170, fol. 1-25. Geen titel. Uitgegeven door C.P. Serrure in Vaderlandsch Museum, V, 1863, 387-397.
3.Brussel, Kon. Bibl., Hs. II, nr 1695, fol. 22-28. Titel: Een dichte elc vervolgende elc vers deerst letter van den a.b.c. Uitgegeven door K. Ruelens in zijn Refereinen en andere gedichten verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne (Antwerpsche Bibliophilen, 4, Dl I, 1879, 173-188).
4.Brussel, Kon. Bibl. Hs. nr 15663, (Het zogenaamde Handschrift A. Wils), fol. 46-52. Geen titel.

 

De eerste twee afschriften dateren uit de eerste helft der zestiende eeuw, dat in het Sloane-handschrift waarschijnlijk uit 1539; de bundel van Jan de Bruyne werd omstreeks 1580 en die van A. Wils omstreeks 1600 samengesteld.

Deze talrijke drukken en afschriften bewijzen duidelijk de populariteit die Cruls gedicht in de zestiende eeuw moet hebben gekend.

Ofschoon de vorm van Den geestelijcken a b c geen unicum is in de rederijkerspoëzie1, toch is het niet uitgesloten dat Cruls volledig door de Bijbel en in het bijzonder door de psalmen geïnspireerde gedicht ook door het patroon van de zgn. alfabetische gedichten uit het Oude Testament werd ingegeven, meer bepaald door de psalmen 25, 34 en 145.

Den geestelijcken a b c telt 25 strofen en een ‘besluit’, alle uit dertien verzen bestaand en gebouwd op het rijmschema ababbcbccdcdd. Elke strofe, op een paar uitzonderingen na, sluit met een spreukmatige regel, een procédé dat ons ook uit

Heynken de Luyere en Mont toe, Borse toe bekend is1. Tot formulering zijner gedachten, waarvan we verdere een samenvatting zullen geven, heeft de dichter bijna vers na vers gebruik gemaakt van Bijbelse beelden en uitdrukkingen. Hoe weinig oorspronkelijk, bij nadere ontleding, de uitdrukkingsmiddelen van de dichter ook mogen lijken, toch heeft hij - en dit is een merkwaardige verwezenlijking - een gedicht tot stand gebracht waarin de gevoelens duidelijk naar een climax worden geleid en waarin aan een zeer persoonlijke ervaring vorm wordt gegeven, zodat de lezer voor de hier verwoorde hartstocht moeilijk ongevoelig kan blijven.

3. Eenen anderen corten a b c

Dit uit 25 verzen bestaand gedicht, gebouwd op het rijmschema ababbcbccdcddedeefeffefee, waarvan elk vers met een letter van het alfabet aanvangt, bezit geen grote poëtische waarde. Het is wel een merkwaardig voorbeeld van rhetoricale acrobatie, waarin de vormenwoeker de gedachtengang niet onduidelijk heeft gemaakt. En deze gedachten zijn tot een betere kennis van Cruls religieuze opvattingen van het grootste belang. Ook de Corten a b c is een gebed, maar met een minder persoonlijk karakter dan het voorgaande gedicht. Als smeekbede tot verdrijving der heersende tweedracht schijnt het ook meer direct uit de zestiende-eeuwse toestanden te zijn geboren.

4. De Retrograde: Conforteert mij nu, och Heer, laudabel.

Dit gedicht komt, zoals de Corten a b c, buiten het Sloane-handschrift alleen in het handschrift uit het Plantin-Museum voor. Het bestaat uit twaalf verzen op het rijmschema ababbc-bccdde. Zoals de titel aangeeft, kunnen de verzen van achter naar voor en omgekeerd gelezen worden, terwijl de beginletters bovendien de naam cornelis crul vormen. Ook in dit specimen van rederijkersgeknutsel moet men geen artistieke schoonheid

zoeken. Naar de inhoud vertoont de Retrograde veel overeenkomst met Den geestelijcken a b c, want ook in het kleine gedicht wordt Gods hulp afgesmeekt in de strijd tegen de ‘vianden’, waarmede, zoals hier duidelijk blijkt, de vleselijke bekoringen bedoeld zijn.

5. Het acrostichon-gedicht: Compt, helpt mij, Heere, oft therte berst.

Dit gedicht van dertien verzen op het rijmschema ababbcbc-cdcdd is ons alleen uit het Sloane-handschrift bekend. Het stuk draagt geen titel maar wordt in het ‘Register’ een retrograde genoemd; volkomen ten onrechte, menen wij, want de verzen hebben alleen betekenis wanneer ze op de normale manier, van voor naar achter, gelezen worden. Het is wel een acrostichon-gedicht, want de beginletters vormen de naam cornelis cruls. Zeer innig is weer het verband met Den geestelijcken a b c. Het zou zelfs als een samenvatting van de eerste acht strofen daarvan beschouwd kunnen worden. En zo sluit het ook zeer nauw aan bij de onmiddellijk hierna te bespreken gedichten.

6 en 7. De psalmbewerkingen.

Cruls bewerkingen van de psalmen 13 en 77 zijn beide volgens hetzelfde systeem gebouwd. Het zijn werkelijke uitbreidingen van de oorspronkelijke psalmteksten die hier dan worden voorafgegaan door een Prologhe, waarin de aanleiding tot het dichten, hier synoniem van bidden, der uitgebreide psalmen wordt uiteengezet.

De bewerking van psalm 13 bestaat uit 16 strofen van 7 verzen elk. Het rijmschema is ababbcc. De eerste zes strofen vormen de prologhe.

De bewerking van psalm 77 heeft een prologhe van 4 strofen en een psalmuitbreiding van 8 strofen. Elke strofe telt 15 verzen en is gebouwd op het rijmschema ababbcbccdcddee.

In het Sloane-handschrift (de gedichten zijn ons alleen uit

deze bundel bekend) zijn in de bewerking van psalm 77 sommige verzen en versdelen onderlijnd. Deze passages blijken bij nader toezien met een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke psalmtekst overeen te stemmen. Met delen uit de andere psalmbewerking is het verder ook mogelijk een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke 13e psalm opnieuw samen te stellen.

Bij de publicatie van de hier ter sprake gebrachte gedichten in De Gulden Passer (1949) door Van Elslander en schrijver dezes werden Cruls psalmbewerkingen slechts vluchtig besproken. In onze lezing op het Filologencongres te Utrecht in 1952 echter hebben wij ons afgevraagd of de door Crul in zijn gedichten verwerkte psalmteksten niet op bestaande vertalingen teruggaan. Het leek ons toen dat zowel de Psalter in de Van Liesvelt-bijbel als Den Souter Davids, in 1531 door Martinus De Keyser te Antwerpen gedrukt, - deze twee vertalingen vertonen onderling grote overeenkomst en gaan ook beide op de door Luther bezorgde overzetting terug - het meest voor mogelijke ontlening in aanmerking kwamen. Inmiddels heeft ook S.J. Lenselink dit probleem onderzocht1 en is hij tot resultaten gekomen die onze bevindingen weliswaar in zekere mate komen bevestigen, doch die tevens nieuwe vermoedens in het leven hebben geroepen. Ook aan Lenselink is het na nauwgezette vergelijking gebleken dat er een grote overeenstemming tussen de in Cruls gedichten voorkomende psalmteksten en de beide door ons hierboven aangehaalde zestiende-eeuwse vertalingen bestaat. Lenselink ziet in het bijzonder in Van Liesvelt de mogelijke bron van Cruls dertiende en in De Keyser die van zijn zeven en zeventigste psalm. Toch acht hij een derde mogelijkheid niet uitgesloten. Zo zet hij de hypothese vooruit dat Crul zijn psalmteksten zelf zou hebben vervaardigd en wel naar de door Martin Bucer in zijn vertaling van Bugenhagens In Librum Psalmorum Interpretatio opgenomen Duitse psalmen die Luthers tekst als Vorlage hebben. Lenselink werd tot deze onderstelling gebracht doordat hij bij Crul, naast een grote overeenkomst met Luthers

tekst, ook een afwijking vaststelde die uit het gebruik van Bucers werk zou kunnen verklaard worden. In vs. 85 der bewerking van psalm 13 heeft Crul nl. het woord wedersegghers dat een vertaling op de klank af van Bucers widersillustratiecher zou zijn. Luther heeft hier widdersacher.

Deze redenering kan ons echter moeilijk overtuigen. Wanneer we de drie vertalingen, resp. van Van Liesvelt, De Keyser en Bucer, naast Cruls tekst leggen, stellen we tussen deze laatste en de drie zopas genoemde vertalingen afzonderlijk, nergens een zodanige overeenstemming vast dat één daarvan met zekerheid en exclusief als Cruls bron beschouwd kan worden. Het argument ten voordele van Bucer, ontleend aan het gebruik van het woord wedersegghers valt ook weg, daar hetzelfde woord insgelijks in De Keysers vertaling voorkomt. Overigens staat het vast dat wedersegghers niet als een schepping van Crul is te beschouwen1. Daar we eensdeels moeilijk kunnen aanvaarden dat Crul twee verschillende vertalingen (Van Liesvelt en De Keyser) zou hebben gebruikt, daar we het anderdeels aannemelijk vinden dat hij een Nederlandse vertaling zal hebben verkozen boven het vervaardigen van een nieuwe overzetting naar een Duits origineel, die geen belangrijke afwijkingen vertoont met de tekst, welke reeds door voorgangers werd opgesteld, daar ten slotte de bewerking van psalm 13 in sterke en de bewerking van psalm 77 in zeer sterke mate naar De Keyser wijst, achten wij het waarschijnlijk dat het boek van deze laatste drukker op Cruls schrijftafel heeft gelegen, toen hij de hier besproken gedichten neerschreef. In dit vermoeden worden we ten slotte gesterkt door de overeenstemmende wijze waarop door Crul en door De Keyser over David gesproken wordt. Zo noemt Crul hem in vs. 51 Eenen man naer u herte, terwijl in de inleiding tot Den Souter Davids ook over de profeet gezegd wordt dat hij was die propheet denwelcken die Heere vercoren hadde / eenen man na zijn herte. Op zich zelf is deze overeenkomst niet zo veelzeggend, maar gevoegd bij de overeenstemming

die we verder tussen beide teksten hebben opgemerkt, legt zij toch een niet te onderschatten gewicht in de schaal.

Hiermede wordt Lenselinks betoog nog niet volledig weerlegd. Volgens deze laatste immers zou in de bewerking van psalm 77 duidelijk de invloed zijn te bespeuren van Bugenhagens Interpretatio, maar dan van de Nederlandse vertaling die in 1526 bij Van Hoochstraten te Antwerpen verscheen1.

Nu weze vooraf opgemerkt dat in dit Nederlandse werk geen psalmen werden opgenomen, en indien Crul inderdaad vertrouwdheid met Bugenhagens commentaar verraadt, volgt hieruit nog niet onmiddellijk dat hij ook de door Bucer bewerkte vertaling van de Interpretatio, waarin alleen de Duitse psalmentekst voorkomt, heeft gekend en benut.

Hoe staan we nu tegenover de mogelijke invloed van Bugenhagen op Crul? Volgens Lenselink is deze af te leiden uit een overeenkomst in gedachten en uitdrukkingsvormen bij beide schrijvers. Een paar plaatsen uit Cruls zeven en zeventigste psalm vertonen inderdaad een treffende overeenkomst met door Lenselink aangehaalde uitdrukkingen uit de Nederlandse versie van de Interpretatio. Toch gaat het in vele gevallen om tamelijk algemene gedachten, (zoals b.v. God zal de Zijnen niet verlaten, of: Zijn woord zal in eeuwigheid blijven) en wordt de overeenkomst ook vaak gezocht in commentaar bij andere dan de door Crul vertaalde psalm, waardoor Lenselinks betoog wel veel van zijn overtuigingskracht inboet. Daarmede weze nu ook niet gezegd dat wij Bugenhagens invloed op de Antwerpse dichter uitgesloten achten.

Cruls psalmuitbreidingen behoren samen met de grote abc tot het beste dat hij als dichter van religieuze lyriek heeft tot stand gebracht. Ook hier heeft hij zich niet van een volkomen persoonlijk idioom bediend, maar juist daardoor heeft hij een ander talent laten blijken: met leengoed vlot, sierlijk en welluidend zeer persoonlijke gevoelens te kunnen vertolken. Zijn meesterschap over de taal heeft hij trouwens in zijn Heynken de Luyere

getoond. Ons aesthetisch oordeel over 16de- en 17de-eeuwse religieus-geïnspireerde werken moet zich bovendien laten leiden door het inzicht in wat de Bijbel voor de schrijvers daarvan heeft betekend. De hervormden in de eerste plaats, maar ook Katholieke dichters achtten de gewijde boeken toch als geschriften die in geen enkel opzicht te overtreffen waren. Het ontlenen of verwerken van uitdrukkingen of motieven daaruit beschouwden zij niet als een verlaging, maar wel als een verrijking van hun eigen kunst. Wie, zoals Crul, van dergelijk standpunt uit heeft gedicht en toch poëzie heeft tot stand gebracht, waaruit ook nog een persoonlijk geluid opklinkt, verdient zeker onze waardering.

8. Een Tweesprake van den rijcken Ghierighen

Dit gedicht is geschreven in een vorm die, zo niet uitzonderlijk, toch wel zelden bij de rederijkers is terug te vinden. Cruls refrein bestaat uit 10 elkaar als vraag en antwoord afwisselende strofen van 20 regels of 21 verzen1. Het rijmschema is aab(b)aab(b)bcbccdeddeded. Er is tevens afwisseling van stockregel en het gedicht wordt besloten met een dubbele prince. In de Nieuwe Refereinen van Anna Bijns komen een aantal volgens dit systeem geschreven gedichten voor. Ofschoon deze refreinsoort - voor Anna Bijns' minnerefreinen lijkt ons dit zeker het geval te zijn - zich uit de middeleeuwse samenspraakliederen kan hebben ontwikkeld, zijn we voor Crul, die we ook als de vertaler van enige van Erasmus' colloquia kennen, eerder geneigd aan te nemen dat hij zijn refreinvorm onder invloed van Erasmus' samenspraken heeft gekozen. In de Tweesprake is er trouwens veel dat ons aan de Rotterdamse humanist herinnert. Het behandelde thema zelf vertoont heel wat aanrakingspunten met Erasmus' samenspraak Funus, die trouwens door Crul in Nederlandse

verzen werd omgezet. In Cruls refrein worden de voordelen en de nadelen van de rijkdom en de geldzucht tegen elkaar afgewogen. De voordelen van de rijkdom worden uitvoerig beschreven, de rijken zelf echter worden niet verdedigd; over hen en ook over de wereldlijke en geestelijke gezagdragers die naar de bezittende klasse opkijken, worden daarentegen scherpe waarheden verkondigd. Tegenover de verdediger van de rijkdom wordt door Crul een niet minder welsprekend advocaat van de armoede gesteld, die zijn argumenten ontleent aan het voorbeeld en de woorden van Christus, die zelf de armoede verkoos ‘voer tbeste lot’. Hij heeft het laatste woord en men voelt duidelijk dat de dichter de partij der armen kiest en dat hij een afstraffing heeft willen geven aan hen die menen door hun geld van de hemel verzekerd te zijn. Tevens worden die geestelijken terechtgewezen die aan de geldbezitters gunsten, volkomen ongerechtvaardigde gunsten toestaan, welke zij aan de armen onthouden. Typisch-Erasmiaans is daarbij de houding welke de dichter bij het tegenover elkaar stellen van twee tegenstrijdige opvattingen aanneemt. Zoals Erasmus in zijn Funus neemt ook Crul in zijn refrein schijnbaar geen standpunt in. Aan welke kant beiden staan is ons nochtans zeer duidelijk. Op nog andere Erasmiaanse kenmerken in de Tweesprake werd door Dr G. Degroote gewezen die tevens punten van overeenkomst met Cruls Mont toe, Borse toe heeft aangeduid in welk gedicht ook, met een aan de Tweesprake verwant woordgebruik, de rol van het geld behandeld wordt1.

Over de Tweesprake schreef Van Duinkerken: ‘Onder de sociale gedichten uit de hervormingstijd is deze “Tweesprake van den rijcken ghierighen” een der felste. Legt men het naast de volkshumor van Cornelis Crul in zijn “Heynken de Luyere” dan gaat men de Antwerpse koopman toch met een ander oog bezien dan men tevoren deed’2. In hoever de kennis van dit gedicht nu bijdraagt tot een beter inzicht in de religieuze gestalte

van de dichter, zullen we samen met een nadere beschouwing van de inhoud zijner andere stukken nagaan in de volgende bladzijden, waar we tevens een antwoord zullen zoeken op de vraag:

Was Cornelis Crul rooms of hervormd?

Een nieuw overzicht geven van de sedert de polemiek Smit-Van Duinkerken tegenover bovenstaande vraag ingenomen standpunten achten wij overbodig, én omdat dergelijke historiek reeds meermaals werd geschreven en ook omdat vele opinies, sedert het vinden van nieuwe gegevens omtrent het werk van onze dichter, inmiddels heel wat van hun waarde hebben verloren. De opvattingen en interpretaties waarmede nog rekening moet gehouden worden, zullen trouwens te gepasten tijde in onze verdere uiteenzetting ter sprake worden gebracht.

Al is de wisseling in de beoordeling van Cruls godsdienstige overtuiging dikwijls het gevolg geweest van een slechts gedeeltelijk onderzoek zijner werken, toch blijft ook de beschouwer van Cruls hele oeuvre nog voor een probleem geplaatst dat niet in een handomdraai kan worden opgelost. Dit probleem bestond trouwens reeds voor de tijdgenoten van onze dichter, want zoals ons uit de geschiedenis der verschillende uitgaven van Den geestelijcken a b c bekend is, hebben sommige Katholieke beoordelaars in de zestiende eeuw dit werk voor Roomse lezers gevaarlijk geacht en hebben andere Katholieken het ‘geapprobeerd’. Wanneer we anderzijds het karakter nagaan der vier handschriften waarin Den geestelijcken a b c een plaats heeft mogen vinden, blijft ook dit onderzoek zonder positieve resultaten. Zowel het Sloane-handschrift als de bundels van De Bruyne en Wils schijnen met de religieuze opvatting der door hen gebloemleesde dichters geen rekening te hebben gehouden. De geloofsopinie van de persoon die het Plantin-handschrift heeft samengesteld is ons evenmin bekend. Zo blijven wij ten slotte op een ontleding van Cruls werk zelf aangewezen, waarbij we toch gebruik zullen maken van een paar gegevens die niet met de inhoud der gedichten in verband staan.

Wij achten b.v. de ontstaansdatum van Cruls Geestelijcken a b c van een niet te onderschatten belang. Wie immers dit gedicht als de uiting van een hervormde, misschien bepaald anabaptistische, gezindheid wil beschouwen, dient er rekening mee te houden dat het bewuste werkje geschreven werd in 1534, d.i. ten hoogste één jaar na het totstandkomen van het Carnation dat niet vóór 7 October 1533 kan zijn opgesteld. Dit kleine gedichtje waarin geklaagd wordt over het teloorgaan der ‘juwelen gheen schoonder om spreken’ uit de Antwerpse O.L. Vrouwekerk, kan moeilijk als het werk beschouwd worden van iemand die de tempel van de Katholieke eredienst ongenegen was. In de 26ste strofe van Den geestelijcken a b c bekent Crul zich verder een ‘scholier’ wat toch laat onderstellen dat dit gedicht is tot stand gekomen vóór de grotere werken zoals b.v. Heynken de Luyere en Mont toe, Borse toe, die, zoals we verder hopen aan te tonen, ook weer alleen uit de pen van een Roomsgezinde kunnen zijn gevloeid1.

Tot welke preciese perioden in het leven van Cornelis Crul, buiten het Carnation en Den geestelijcken a b c, de andere gedichten zijn terug te brengen, is helaas niet met zekerheid uit te maken. Wel schijnen zijn psalmbewerkingen, Den Corten abc, de Retrograde en het Acrostichon-gedicht eenzelfde gemoedsstemming als die van het grote a b c-gedicht te verraden, schijnt Heynken de Luyere het rijpe werk van een dichter te zijn en dateert de Tweesprake uit de tijd toen hij Erasmus' Colloquia vertaalde, waarvan we echter maar weten dat het niet vóór 1531 kan gebeurd zijn2. Een nauwkeuriger situeren van Cruls verschillende werken kan bezwaarlijk meer zijn dan een werk van gissingen, waarvan wij ons dan ook liever onthouden.

Wat staat er nu eigenlijk in Den geestelijcken a b c te lezen?

In een taal die, uitdrukking na uitdrukking, op de Bijbel teruggaat, vooral dan op de psalmen en op Paulus' brief aan de Romeinen, bidt de dichter de Heer om bijstand in de strijd tegen de vijanden. Wie deze vijanden zijn, maakt hij ons duidelijk in vss 48-51:

 
Maer, Heere, aensiet toch u creatuere,
 
Verdruct ter aerden ligghende beproeft,
 
En hoe die vijant, die wreede figuere,
 
Minen gheest inwendich door tvleesch bedroeft.

Zoals verder blijkt uit Cruls Retrograde, waar het woord vianden in een zelfde verband wordt gebruikt, betekent het niets anders dan de aanvechtingen des vleses, een interpretatie die destijds ook door Van Duinkerken, tegen Prof. Smit werd verdedigd1 en nu ook door Lenselink wordt aanvaard2. De dichter bekent zich verder onmachtig in de strijd tegen de belagers, dit zijn de bekoringen, waarvan hij de macht uitvoerig beschrijft. Tot handelen volgens de Wet acht hij zijn zwakke natuur niet in staat. Geen mens trouwens, en hier citeert Crul Rom. 3:10-12, is rechtvaardig: daer en is niemant die goet doet, oock niet eene (vs 143). Anderzijds is hij overtuigd dat Christus voldaan heeft wat hij niet vermocht en dat hij door het geloof in Christus vergiffenis zal bekomen:

 
Ons uutterste wercken zijn heel vilein.
 
Maer, Heere, tot mij in allen stonden ziet:
 
Om dijn gheloofs wille zoe ben ic reyn. (vss 162-164).

De betekenis van Christus' zoendood onderstrepend, concludeert hij verder:

 
Wie in hem ghelooft heeft ghenade ontfaen
 
En es vast gheerft int eewich leven. (vss 180-181).

Nu schept de dichter weer moed en zijn aanvankelijke klacht slaat om in een juichlied om de zekerheid der overwinning.

Hij ziet reeds de vernietiging der vijanden en in de laatste strofen van het gedicht, die geïnspireerd zijn door psalm 148 roept hij de hele schepping op om de Heer te prijzen. In de eindstrofe spoort hij de medechristenen aan in de levensstrijd niet te versagen en hij vermaant:

 
Ziet met wien ghij vechtende zijt,
 
Teghen u eyghen lusten wet vleesch en bloede,
 
Teghen tzweerelts regenten, teghen tvijants nijt. (vss 317-319).

Sommige onderzoekers, zoals W.A.P. Smit en S.J. Lenselink, hebben gemeend dat in deze verzen de uitdrukkingen tzweerelts regenten en tvijants nijt niet anders dan reëel geduid kunnen worden1. Ofschoon de strijd tegen wereldse machthebbers een thema is dat herhaaldelijk uit de psalmen, Cruls voornaamste inspiratiebron, opklinkt, toch is een dergelijke opvatting vanzelfsprekend voor wie, zoals Smit en Lenselink, in Den geestelijcken a b c de belijdenis zien van een zestiende-eeuwse hervormde, vooral dan nog wanneer men, zoals Smit heeft gedaan, Crul bij de Wederdopers meent te mogen rekenen. Tot deze mening was, naar men weet, de schrijver van ‘Dichters der Reformatie’ gekomen, nadat hij in Cruls gedicht het vers Hij bewaert onder zijn vlueghelen die bekende (vs 243) had gelezen en zich daarbij herinnerde dat volgens Wieder de uitdrukking bekende een onder de Doopsgezinden geliefde benaming was om geloofsgenoten aan te duiden.

De uitdrukking bekent, of bekende is ongetwijfeld niet door de Doopsgezinden geschapen. Bij Anna Bijns hebben we drie plaatsen ontmoet waar de uitdrukking voorkomt, tweemaal zonder en eenmaal met een bepaald religieuze inhoud. In haar refrein op de stock Profijt sonder eere werdt verlies int inde (Nieuwe Refereinen, nr 6), dat uit het begin van 1523 dateert, heeft het woord in het vers Geeft hier af ooc vonnisse, ghij bekinde ongetwijfeld de betekenis: kennenden, inzicht, ervaring hebbenden.

Ook in haar aanspreking Beminde, bekinde, verlichte Sinnen vroedt in haar ABC-gedicht van 20 November 1528 (N.R., nr 93), zal bekinde wel ongeveer een synoniem zijn van het daaropvolgende verlichte. In een refrein dat zeer waarschijnlijk in 1529 is ontstaan (N.R., nr 93) is de term niet erg duidelijk maar toch menen we er de betekenis van ‘geestelijk verlichten’ in te mogen zien.

De bewuste verzen luiden:

 
Bekende, meest God vreest, leest [lees leeft] niet ypocrijtelijck,
 
Vlijtelijck windt u broodt, tes noodt, dits u legende,
 
Blende overspeelders ghier, doet hier emende [versta amende].

Een plaats waar bekende een zeer nauw te omschrijven religieuze inhoud bezit hebben we gevonden in een refrein uit het Sloane-handschrift, (fol. 75v.-82v.) waar het woord als een motief gebruikt wordt en we dank zij een verwijzing naar de Bijbel precies de begripsvernauwing kunnen achterhalen die bekende in de pen van deze dichter gekregen heeft. Het bewuste refrein is ook een samenspraak tussen een zondaar en zijn trooster (op de stockregels Hoe vreest mijn siele voer doordeel des heeren, en Daer lief over lief sal vonnisse gheven). Nadat de zondaar zijn wanhoop aan Gods barmhartigheid heeft uitgedrukt, komt het volgende gesprek:

 
Ghelooft in Gode vriendt u en mach niemant crincken
 
Sijn bermherticheyt sal hij u minnelijck schincken
 
U sonden wilt mincken / doet als die bekende
 
Niet als de blende
 
Deen
 
Aen mij en is gheen bate
 
Dander
 
Volcht die bekende
 
Deen
 
Doch this te late
 
Want noyt en dedick eenighe caritate (fol. 75v.)

De samenspraak wordt besloten met het uitspreken van vertrouwen in God door de zondaar. Naast het vers waarin de

uitdrukking die bekende voor de eerste maal gebruikt wordt, bevindt zich in margine de verwijzing: Joan. 9. Deze brengt ons naar het verhaal van de blindgeborene die zijn geloof in de mensenzoon belijdt, nadat hem door Christus het gezicht is teruggeschonken. Met die bekende bedoelt de dichter dus hen die in Christus geloven. Dezelfde betekenis wensen wij ook aan de uitdrukking in Cruls refrein toe te kennen. Uit de inhoud van de zopas besproken tweespraak is helaas niet op te maken welke geloofsovertuiging de dichter zelf aankleeft. Daar we naast de dichters van het Offer des Heeren ook Anna Bijns dezelfde uitdrukking nog zonder schroom hebben zien gebruiken, kunnen we bezwaarlijk Crul op grond van eenzelfde woordkeuze bij een bepaalde religieuze groepering onderbrengen. Redenen daartoe moeten o.i. elders gezocht worden.

Wanneer men Den geestelijcken a b c los van alle andere gedichten van C. Crul beschouwt, is er weinig dat zich tegen een interpretatie van het stuk in hervormde zin verzet. Hier wordt inderdaad het ‘zaligmakende geloof’ als centrale gedachte van 's dichters redenering gesteld en vindt men ook die opvatting vertolkt die Van Dis als kenmerkend voor een reformatorische gezindheid heeft genoemd: de tegenstelling tussen Wet en Genade, welke laatste verkregen wordt door het Geloof1. Wanneer men nu onmiddellijk na Den geestelijcken a b c Cruls Corten a b c leest, een gedicht dat wellicht niet lang na het vorige zal zijn opgesteld, staan we daar plots voor een uitdrukking die, ook volgens Van Dis, als een typisch-Roomse opvatting moet worden aangezien. Daar schrijft de dichter immers:

 
Nu bewijst dijn gheloove, ghij volck van state,
 
Oft mildelijck deur die liefde can werken.

Op gezag van Lindeboom en Van Rhijn noteert Van Dis: ‘Erasmus ... heeft de gewone Middeleeuwse opvatting van het geloof, dat door de liefde werkt. Tegen deze “fides caritate

formata” hebben alle Reformatoren zich hevig verzet’1. Wanneer Anna Bijns de Katholieke opvatting van het geloof tegen die der ketters verdedigt, schrijft ook zij:

 
Tgheloove, dat van binnen int herte rijst,
 
Werckende duer de liefte openbaer,
 
Dat es tvolmaeckt gheloove, dat Paulus prijst (Boeck II, refr. 8, c).

Het feit nu dat Crul niet alleen in verzen uit zijn beginperiode, zoals in het Carnation, maar ook in latere werken, zoals we verder zullen zien, van een Katholieke gezindheid schijnt blijk te geven, verplicht ons, menen we, in de eerste plaats na te gaan of de inhoud van Den geestelijcken a b c, waarvan het ontstaan onmiddellijk na de vroegste periode van 's dichters litteraire bedrijvigheid gesitueerd mag worden, wel in tegenspraak is met een Katholieke geloofsopinie, vooral nu ook de, wellicht kort na de grote a b c geschreven Corten a b c in Roomse richting schijnt te wijzen2. Deze tegenspraak schijnt niet uitdrukkelijk te bestaan. De cruciale passages in het gedicht - wij hebben die verzen met opzet in onze samenvatting letterlijk weergegeven - zijn aanhalingen of parafrasen van teksten uit de Bijbel, die de Katholieken van zijn tijd niet verworpen hebben. Aan die teksten geeft Crul geen interpretatie die uitdrukkelijk in strijd is met de Roomse leer. Daar komt het in ons geval toch op aan. Hij spreekt wel van de rechtvaardiging door het geloof, maar niet van de rechtvaardiging door het geloof alleen3, en ofschoon Den geestelijcken a b c wel een voor zijn tijd bij Roomsgezinden

ongewone en misschien onvoorzichtig geachte nadruk legt op het geloof in Christus dat het vertrouwen op de Moederkerk, het rekenen op de beloning voor de goede werken en het plegen van devotiën schijnt te kunnen vervangen, toch belet ons niets om de grondgedachte van Cruls gedicht als volgt te begrijpen: Alleen is de mens niet in staat de zonde te ontwijken, doch wie in Christus gelooft zal genade ontvangen om de strijd tegen de bekoringen tot een goed einde te brengen en zijn eeuwig heil te verzekeren. De wijze waarop Crul zijn opvattingen heeft vertolkt verplicht ons wel deze als een reactie tegen de ideeën van een groot aantal zijner tijdgenoten, kinderen der Roomse Kerk, te beschouwen. En dit reactionnaire karakter van Cruls a b c moet ons bij een bewonderaar en navolger van Erasmus ook allerminst verwonderen. Hier weze er aan herinnerd dat niet alleen de grondgedachte van de twee a b c-gedichten, maar ook de neiging tot diepe, persoonlijke religieuze bezinning evenals de liefde tot de Bijbel die uit beide gedichten spreken, schatplichtigheid vertonen aan Erasmus' Enchiridion militis christiani van 1502, dat trouwens vóór 1530 in meer dan een Dietse vertaling verscheen, en ook aan zijn Methodus seu Ratio verae Theologiae van 1518, werken die ongetwijfeld onze dichter niet onbekend zijn gebleven.

De andere hierachter gepubliceerde lyrische gedichten dragen o.i. niet de kleur van een bijzondere godsdienstige groepering. In Mont toe, Borse toe en Heynken de Luyere treedt de geloofsopinie van de dichter o.i. duidelijker aan het licht. Over de Tweesprake zullen we verder handelen.

Niemand, ook niet Cruls jongste uitgever Dr Kruyskamp, heeft er ooit aan gedacht de geschiedenis van Heynken als het werk van een hervormde te zien. Van de spot met de inhaligheid der monniken die in dit gedicht voorkomt, zegt Kruyskamp zelf dat ze gebeurt ‘zonder scherpte en als een oud motief’1.

En Van Duinkerken heeft o.i. zeer juist de sfeer weergegeven waaruit het verhaal van de Antwerpse Uilenspiegel is geboren,

wanneer hij zegt: ‘Hij (Crul) veroorlooft zich den typischen Roomschen, vaak nogal critischen en gepeperden humor, die zonder een zweem van waarachtige verbittering leukweg den spot drijft met eerbiedwaardige personen en gewoonten. Hij vertegenwoordigt de Antwerpsch-Roomsche loslippigheid zoo meesterlijk en zoo natuurgetrouw als dit maar kan. Wat hij vertelt, kan men vandaag in Antwerpen, wanneer de kroes de tong wat losser maakt, nog wel van goede Roomschen hooren ... Hadde een tegenstander van de Roomsche Kerk Heynken de Luyere vervaardigd, het werkje zou dezen humor niet gekend hebben of het zou een anti-papistisch pamflet zijn geworden’1.

In dezelfde geest ook is de Cluchte van eenen Dronckaert geschreven, het verhaal van een man die door ‘Ons Heer’ ‘ter kermisse’ ontboden wordt en zijn hemelreis beschrijft. Terwijl hij op weg is naar ‘Sinte Pieter’ - voelt men in die vertrouwelijke omgang met het heilige de middeleeuws-katholieke geest? - heeft hij de gelegenheid om van uit de hoogte een blik te werpen op het klein-menselijk bedrijf en in de beschrijving van zijn waarnemingen de gebreken der stervelingen aan de kaak te stellen. De schraapzucht der rijken en het onrecht dat door de machtigen op de zwakken bedreven wordt moeten het in het bijzonder ontgelden. Op drie plaatsen in deze aaneenschakeling van satirische beschrijvingen verschijnen geestelijken in het plegen van hun ondeugden ten tonele: twee ‘klercken’ die elkaar hun beneficiën verkopen, een ‘munnick’ die er met een vrouw van onder trekt en nog een kloosterling die een harnas onder zijn pij verborgen houdt. Nergens waagt de dichter hier een aanval op katholieke beginselen. Het is duidelijk dat Crul niets anders bedoelde te geven dan een caricaturale schildering van de maatschappij van zijn tijd, wel ‘met een bijzondere aandacht voor het sociale onrecht’ zoals Kruyskamp te recht opmerkt2. In dergelijke caricatuur mochten naast kijvende vrouwen, bedriegende en bedrogen echtgenoten ook de zwakke priesters niet ontbreken. En wanneer Crul ook hen in zijn tafereel

opnam trad hij gewoon in het spoor van middeleeuwse satirische schrijvers en tijdgenoten-schilders en verried hij geen hervormde neigingen.

In Mont toe, borse toe heeft Kruyskamp wel de uitdrukking van een hervormde gezindheid gelezen. Ons echter klinkt uit dit gedicht alleen een geluid toe waarmede De Roovere, Anna Bijns, de dichters die in Van Styevoorts en Van Doesborchs bundels zijn vertegenwoordigd ons hebben vertrouwd gemaakt: klachten over de ‘peryckeloose tijden’, waarin onrecht, hebzucht, twist en tweedracht zegevieren. Als oorzaken van deze kwalen stelt Crul twee bepaalde gebreken verantwoordelijk: de geldzucht en de kwaadsprekerij. En dit brengt hem tot de conclusie: Aldus houdt den mondt en Borse int slot, wat een variant is op de titel van het gedicht. Ofschoon de klacht door verheven beginselen schijnt ingegeven en de geldzucht naast de kwaadsprekerij wordt aangeklaagd, vernauwt Cruls conclusie zich toch tot een eerder uit de drang naar zelfbehoud geboren levenswijsheid die het volgende inhoudt: Wie rust en vrede wil kennen en geen geldelijk nadeel wil ondervinden, doet best zijn tong te bedwingen. Het is van belang dit indachtig te zijn, wanneer men zich aan een interpretatie in confessionele zin van Mont toe, borse toe wil wagen.

In het licht van deze leidende gedachte van het gedicht moet men b.v. de verzen 155-159 interpreteren, waarin geklaagd wordt over het gebrek aan trouw bij vrienden en verwanten die elkander voor het gerecht dagen. Niets bewijst dat Crul hier heeft willen zinspelen op het overdragen van een strafbare geloofsopinie, vooral na de conclusie waartoe hij in vers 154 gekomen was, dat ongepast spreken geldelijk nadeel brengt. Ook omwille van dit gevaar en niet omdat de dichter zich een om zijn geloof vervolgde of bedreigde voelt, klaagt hij:

 
Men weet niet waermen succoers sal soecken,
 
Alle plaetsen zijn onvry, end' geheel suspect (vss 166-167).

Hoe hij de gevolgen van de kwaadsprekerij buiten de sfeer der geloofsvervolging ziet en alleen denkt aan ruzie tussen

meesters en onderdanen, maakt hij verder duidelijk in de verzen 182-184:

 
De Twistmakers brengent al in dangier
 
En dragen tot Meesters end' Ondersaten
 
In deen handt twater, end' dander handt vier.

De mening die wij te Utrecht hebben vooropgezet, dat Mont toe, borse toe een Katholiek karakter bezit en heel wat gelijkenissen vertoont met uitlatingen van Anna Bijns heeft ook in Prof. Van Mierlo een overtuigd verdediger gevonden. Hij heeft er daarbij aan herinnerd dat een hervormingsgezinde toch niet zou leren dat God een yegelick na zijn wercken (sal) loonen, wat Crul in vs 42 nochtans doet, en verder met verontwaardiging tegen de ketterij en de ketters te velde trekken1. Onze dichter doet het, in volkomen Anna-Bijnsiaanse termen:

 
Daer is eenen nieuwen Arrius geboren,
 
End' eenen nieuwen Manicheus oock diesgelijcke;
 
Novatianus ketterye roemt nu te voren
 
End' den quaden Erintheus, vol valscher practijcke,
 
Noch duysent meer ander die ick over-strijcke,
 
Daer tvolck by verleydt wordt, slecht van verstande,
 
End' steken nu thooft op in elcken wijcke
 
End' saeyen tquaet cruydt hier achter Lande,
 
Dwelck is voor de Herders een groote schanden,
 
Die de rechte Leere houden verholen:
 
Daermen de waerheyt swijcht, moetmen altoos dolen (vss 56-66).

Het lijkt bijna of deze strofe met fragmenten uit de polemische refreinen van Cruls stadgenote werd samengesteld2. Ook háár

klacht is het dat, zoals ook Prof. Van Mierlo heeft opgemerkt, vooral het ‘slechte’ volk door de nieuwlichters verleid wordt1. Toch heeft Dr Kruyskamp in dezelfde strofe, in het bijzonder in de laatste drie verzen, het bewijs gezien dat voor Crul de waarheid niet in de Katholieke leer lag2. Men verwacht inderdaad niet zo onmiddellijk van een trouw dienaar der Roomse Kerk dat hij zich aan critiek op de door Katholieke priesters verkondigde leerstellingen zal wagen. Maar weer toont Anna Bijns ons dat dergelijke houding wel verzoenbaar was met vurig en zelfs met strijdend Katholicisme. Het volstaat refr. 61 uit haar Derde Boeck te lezen, dat gedicht is op de stock Als die siende dolen, wie sal dan de blinde leyen? en vooral de volgende passage uit refr. 67:

 
Experientie leert, tis een gemeyn seggen,
 
Als de Herden dolen, de Wolf de schapen hoet,
 
En als de hinne haer kiecxkens laet alleen leggen,
 
So heeft de wouwe te overgapen goet.
 
Ghij, wachters des volcx, Predicanten, Papen vroet,
 
Als ghij siende doolt, wie sal de blinde leyen?
 
God sal nochtans van uwen lijve rapen dbloet
 
Vanden volcken; ghij mocht wel ten inde schreyen,
 
Laet ghij u schapen in onbekende weyen
 
(Str. e, vss 1-9).

Ook kenmerkend voor de niet-reformatorische houding van de dichter achten wij de wijze waarop hij zich uitdrukkelijk van critiek op de wereldlijke overheid onthoudt. Wanneer hij het door de hebzucht ‘vercrompen recht’ aanklaagt, voegt hij er ook aan toe: Ick en wijts den Princen nietmaer de sonden (vs 78)3. Er is te veel in Mont toe, borse toe dat uitdrukkelijk van

een katholieke opinie getuigt en te weinig dat in hervormde zin kan uitgelegd worden om Kruyskamps bewering te kunnen aanvaarden.

Over Mont toe, borse toe heeft Kossmann gezegd dat het waarschijnlijk onder invloed van Erasmus' Lingua is ontstaan1. Naar Erasmus voerde ons ook de Tweesprake en zonder omwegen belanden wij bij de Rotterdamse humanist langs Cruls Colloquien. Aan een uitvoerige ontleding van dit laatste werk van onze dichter kunnen we hier niet denken. Toch weze in verband hiermede het volgende gezegd. In de samenspraken Absurda en Hippopoplamus heeft Crul zich niet aan een nauwgezette vertaling van de oorspronkelijke tekst gehouden; in de Funus en de Exequiae, die religieuze thema's behandelen wijkt hij niet van het origineel af. Een overtuigd hervormde had hier nochtans gelegenheid te over om zijn standpunt te ontwikkelen. We kunnen nog aannemen dat hij zijn mond niet voorbij heeft willen praten, de spreuk indachtig die onder zijn Mont toe, borse toe voorkomt:

 
Hoort, swijcht, end siet:
 
Muyst, maer en meaut niet,

toch is het duidelijk dat men in Crul geen grotere hervormings-gezindheid kan zien dan men bij Erasmus pleegt aan te nemen. En Erasmus, niettegenstaande de verkondiging van voor zijn tijd gewaagde maar ook zo noodzakelijke aanklachten en nieuwe

opinies, is toch een trouw zoon der Roomse Kerk gebleven.

Dr G. Degroote heeft aangetoond welke opvattingen van de humanist bij de rederijkers zijn doorgedrongen, een invloed die heel wat groter is dan men tot nu toe heeft vermoed. Hij heeft deze invloed ook als volgt omschreven: ‘Het Erasmianisme is een gecompliceerde grootheid, die zich in een aantal losse elementen laat ontbinden, die ieder voor zich een geringer of gewichtiger betekenis hadden, al naar de belangstelling der tijdgenoten of latere lezers gericht was. Aldus zien we dat ook de rederijkerende poëten bepaalde motieven en denkbeelden van Erasmus overnemen, zekere gedeelten uit zijn omvangrijk oeuvre vertalen en verwerken of verwantschap met Erasmiaanse opvattingen vertonen, waarbij zijn naam herhaaldelijk vernoemd of als autoriteit ingeroepen wordt. Zo vinden we bij hen sporen van Erasmus' drang naar de zuivere bronnen van het geloof, waarvan het biblicisme en het Paulinisme een treffende uitdrukking vormen; van zijn ironische visie, zijn realistische waarneming: zoals bij hem wordt aan “het sotte” een eigen bevoorrechte plaats toegekend; van de zo karakteristiek Erasmiaanse tegenstelling tussen vrije en scherpe meningsuiting en scepsis, aarzeling voor sterke affirmatie; van zijn afkeer van oorlog en geweld, zijn tekeer gaan tegen schijnheiligheid en farizeïsme, zijn ijveren voor een hervorming binnen de Moederkerk en het bestendigen van haar eenheid, van het Erasmianisme ten slotte met als kern: de onderwerping eerder aan de oorspronkelijke leer van Christus dan aan het gezag van hiervan afwijkende theologen’1.

Indien er een dichter onder de rederijkers is op wie bovenstaande karakteristiek, vooral wat de religieuze opvattingen betreft, gaaf toepasselijk is, dan is het wel Cornelis Crul, die zich trouwens expliciet als een bewonderaar van Erasmus heeft kenbaar gemaakt. Zodra men zijn werk zal aanvaarden als een echo van de Rotterdammer zal de raadselachtigheid opklaren die nu

over vele zijner dichterlijke uitspraken rust. Een plaats onder de contra-reformatorische dichters kan men hem niet geven, doch al heeft hij dan ook een en ander geschreven, dat de hervormingsgezinden welgevallig kan zijn geweest, nergens ligt in zijn gedichten het bewijs dat hij met Rome heeft gebroken. Hij kan dit in werkelijkheid gedaan hebben; zolang echter de ons van zijn hand bekende geschriften alleen als kenbron van zijn gezindheid kunnen worden beschouwd - en waarop zou men anders mogen steunen? - kunnen we in Crul niets anders zien dan een geloofsgenoot van Anna Bijns, die echter heel wat critischer en onafhankelijker tegenover de gebeurtenissen en opvattingen van zijn tijd heeft gestaan, die bijna uitsluitend aandacht heeft besteed aan de wantoestanden, misbruiken en dwalingen in de eigen gelederen en op positieve wijze stelling heeft gekozen in de religieuze strijd, door de poëzie te gebruiken als de rechtstreekse belijdenis zijner persoonlijke godsdienstige opvattingen, waarin - en men heeft hierin vooral een reactie te zien tegen de naar devotiënwoeker afdwalende denkbeelden zijner geloofsgenoten - een christocentrisch geloof en een onmiddellijk door de Bijbel geïnspireerd geestelijk leven werd gehuldigd. In deze houding was Erasmus zijn voorbeeld en zijn gids1.


Vorige Volgende

Over het gehele werk

auteurs


Over dit hoofdstuk/artikel

titels


auteurs