Uytbreyding over De Psalmen des propheten Davids
(1630)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
AuteursrechtvrijDen xxxvj. Psalm. 1 DE Mensche magh in sacken gaen,
Godtsdienstigh voor den altaer staen,
Veel vees ten offer slachten,
De lucht vervullen met gebe’en,
Preeck-yvrigh zijn, en van elck-een
Godt-heyligh sich doen achten:
Is hy niet vroom, wat baet de schijn?
’tGeen dat hy is dat moet hy zijn;
De Wijse konnen’t mercken.
Dies seg, en meen ick in mijn
| |
[pagina 103]
| |
 hert, Ga naar margenoot+
Dat daer geen Godt erkent en werdt
Waer blijck is van qua’ wercken.
2 Al stelt sich menigh mensch soo aen
Dat hy by ’tslechte volck den waen
Van vroomheydt heeft gekregen,
’tIs niet. beschouwt hem van na-by:
’tValt door en door bedriegery,
Sijn leven spreekt hem tegen.
Wat baet hem sijn behendicheydt?
Sijn doen verraedt d’uytwendicheydt
Van sijn gepronckte wesen,
En toont dat hem in’t hert ontbreeckt
’tGeen daer sijn mondt soo veel van spreeckt,
In waerheydt Godt te vreesen.
3 Wat is’t off hy hem selven vleydt Ga naar margenoot+
En sacht in’t bedt der sonden leyt,
Reyn in sijn eygen oogen?
Dat in hem is dat moetter uyt,
Hy opent sijnes herts besluyt
Door dingen die niet doogen.
De Deuchde is by hem in haet,
Hy vliedt van Goedt, hy rent na quaedt.
Sijn Woordt gelijckt sijn daden; Ga naar margenoot+
Sijn tong, die mild’lijck leugen dicht,
Ter looser boosheydt afgericht,
Kan lijff en ziel verraden.
4 De waerheydt is al uyt sijn sin,
Daer komt niet uyt, daer magh niet in,
Hy wil geen raedt ontfangen,
Sijn ooren zijn ter wijsheydt dooff,
| |
[pagina 104]
| |
Sijn hert, al ledigh van gelooff,
Blijft aen de leugen hangen.
’tHeel leven is ten qua’en geset: Ga naar margenoot+
Des nachts, gelegen op sijn bedt,
Ervindt hy loose vonden.
Hy staet in’t quaedt. hy kleefter a’n;
Als hyse maer verglimpen kan
Te groot zijn hem geen sonden.
5 Wat zijt ghy, Heere, groot en goedt! Ga naar margenoot+
Hoe diep verdenckt sich ons gemoedt
In uwe Godlijckheden!
Vw’ Goedtheydt, die de Sterren naeckt,
Vw’ Waerheydt, die de Wolcken raeckt,
Is boven Menschen reden.
Vw’ Trouwe, die noyt aff en laet Ga naar margenoot+
Maer als de vaste bergen staet,
Vw’ Wijsheydt, niet om gronden,
Is aller dingen stuyr en stut,
Den Menschen en oock ’tVee te nut,
Elck op sijn maet en stonden.
6 Waer is een Penn’ die’t all’ bevat?
Vw’ goedtheydt is een dieren schat Ga naar margenoot+
Van alle soete dingen.
Vw’ nauwe sorge, die den Mensch
Bewaeckt, ja boven hoop’ en wensch
In nooden komt om-ringen,
Dient hem ten troost en sachte rust
Daer hy geen ramp off tegen-lust
Van yemandts handt sal vreesen:
Gelijck een Vogel, teer-gebeckt,
Van ’sMoeders vlercken over-deckt,
Gevaerloos meynt te wesen.
7 O! aldersmakelijcksten smaeck Ga naar margenoot+
Van’t onuytsprekelijck vermaeck,
| |
[pagina 105]
| |
Door uwe handt geschoncken
Wanneer het menschelijck gemoedt
Met hemel-vreuchde wordt door-voedt
En in uw’ weelde droncken!
Sy proeven met des zieles mondt
In haren alderdiepsten grondt
Vws mildtheydts rijcke vruchten,
’tIs enckel soet wat haer bestroomt.
Al salicheydt wat van u koomt,
Haer hert swemt in genuchten.
8 Dat in uw’ tegenwoordicheydt
De schat des hooghsten wellusts leyt
Kan ons vernuft beraken:
Hoe nader men den oorspronck is,
Hoe lieffelijcker laeffenis
Een dorstigh hert sal smaken.
Is d’uyt-vloedt die de mensch hier heeft,
Ter wijlm’ in’t onvolmaeckte leeft,
Soo lust-rijck in’t bestroomen,
Hoe on-aff-meet’lijck soet is dan
De ader selfs, waer uyt en van
Al watter is moet komen!
9 Ghy, groote Godt, zijt die Fonteyn: Ga naar margenoot+
Vw’ goedtheydt maeckt sich algemeyn;
Van u vloeyt ziel en leven;
Wat d’oore hoort, wat d’ooge siet,
Wat eenigh schepsel hier geniet,
Ghy hebt het al gegeven.
In’t straelsel van u eeuwigh licht
Moet ons verganckelijck gesicht
Sijn glans en klaerheydt halen:
De luyster van’t al-siende oogh
Komt van het alderhooghste hoogh
Op onse kleynheydt dalen.
| |
[pagina 106]
| |
10 Dit is de bede die ick doe:
Giet uwe weldaedt rijck’lijck toe Ga naar margenoot+
Aen haer die u recht kennen.
Vw’ trouwe sta den trouwen vast
Die, yv’righ in wat ghy belast,
’tGemoedt ter Deuchdt gewennen.
Een boos gespuys vol hoovaerdy Ga naar margenoot+
Is met sijn lagen rondtsom my,
Begeerigh om verrasschen:
Beperckt haer voet den stouten stap,
Op dat hy my niet gants vertrap
En werp mijn eer in d’asschen.
11 De voet zy over my te traegh
Die, tot mijn onheyl al te graegh,
Sijn gang ter sond laet snellen.
De handt zy over my te kort
Die booslijck uytgesteken wordt
Om my ten grondt te vellen.
Dit is mijn wensch. soo sal’t oock gaen.
Want siet der boosen uyt-ganck aen: Ga naar margenoot+
Haer eygen schelmerijen
Verra’ens’ in’t endt, en slaense ne’er,
Met sulcken val die nimmermeer
Verrijsenis kan lij’en.
|
|