Stichtelycke rymen
(1624)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
Auteursrechtvrij
[pagina 41]
| |
2 Wt mijn hert springt een fonteyne die de lippen op doet breken
En den mondt van wijsheydt spreken.
Goede dingen zal ick zingen; en een ongemeen geluydt
Zalmen hooren van mijn Luyt.
3 Waerom zal ick, bang voor kommer, hert en zinnen zich doen rassen.
Om veel goedts by een te tassen?
En my werpend' inde zonde van mijn booze we'erparty,
Wachten zulcken eyndt als hy?
4 Ziet het leven, doen, en wezen van de machtig' en geldt-rijcke,
Die zoo trots daer henen strijcken;
Die zich op haer goedt vertrouwen; daer het hert zich op vergroft,
En de mondt van zwetst en poft:
5 Kan wel d'eene broeder d'ander, als hy nu de doodt ziet naken,
Trecken uyt des doodes kaken?
Daer en is in al de werelt, als de doodt haer werck koomt doen,
Voor zijn leven geen rantsoen.
6 Want hy zelfs, met al zijn schatten, al zijn goudt- en zilver-hoopen,
Kan hem zelfs geen leven koopen.
't Magh wat slepen, 't magh wat dralen: evenwel, hy moetter aen.
Niemant kan den doodt ontgaen.
7 Ziet de wijze; ziet de dwaze; ziet de menschen met malkander:
D'een die sterft zoo wel als d'ander.
Hebben zy wat goedts of erven: zy beërven maer een graf,
En een ander leefter af.
8 Z' hebben haer verheven huyzen, haer vermakelijcke hoeven,
En veel meer dan zy behoeven
Somtijdts denckter 't hert met vreuchde, somtijdts we'er met droefheydt a'n
En nochtans men moetter van.
| |
[pagina 42]
| |
9 Z' hebben afkoomst en geslachten, eer en gunste by de menschen,
En schier alles watze wenschen.
Mochtmen 't eeuwelijck behouden, (denckt haer hert) o! dat waer fijn!
Maer 't moet al verlaten zijn.
10 Als de Lente van haer lusten (die al steedts na 't eyndt gespoeyt heeft)
Over is, en uytgebloeyt heeft,
Sterven zy daer heen als beesten, daer geen leven meer voor is;
Eeuwigh wech in duysternis.
11 Dat is immer groote dwaesheydt 't waerde leven zoo te enden
En zijns Zielen heyl te schenden.
Evenwel, die na haer komen, prijzen 't; en, als wel gedaen,
Zullen d'eygen gangen gaen.
12 Daerom ervenz' oock het zelve dat haer dwazw ouders erven:
Zulcken leven, zulcken sterven.
In het graf verderftze, knaeghtze, schendtz' een doodt die overwint:
Als een wolf een schaep verslindt.
13 Zy doch, die alzulcke dingen nooyt en pleeghden, nooyt en prezen,
Daer en zal 't zoo niet me'e wezen.
Eeuwigh rotten en verderven blijft den Goddeloozen by;
Maer haer, vreuchd en heerschappy:
14 Heerschappy en vreuchdt: wiens zoetheydt in 't genieten over-zoet is,
Ja zoo lustigh voor 't gemoedt is
Als den neuz' het lieflijck geurtjen dat vroegh in den dageraedt
Wt het dauwigh kruytjen gaet.
15 Wat magh 't een godtlooze baten, niet te zijn en veel te schijnen?
Zijnen schijn moet doch verdwijnen.
Schoon^t en kracht zal hem begeven. hy moet varen daer 't al vaert:
Van het prachtigh huys, in d'aerdt.
| |
[pagina 43]
| |
16 Maer de Heer (dat's mijn vertrouwen) zal het eynde der onvromen
Over my niet laten komen;
Maer zal mijnen geest bewaren, dat ick, van 't verderven vry,
Mijne doodt geen doodt en zy.
17 Ziet ghy eenigh mensch berijcken en in eere hoogh opvoeren:
Laet u ziel dat niet ontroeren.
Ziet ghy zijnen stamme bloeyen, en dat hy verheven werdt:
Gadert u geen nijdt in 't hert.
18 D' uer van sterven is gekomen. Wat zal hy met 't goedt bedrijven?
Hy moet wech, en 't goedt zal blijven.
Van zijn schatten, van zijn erven, volght hem niets, noch kleyn noch groot,
En met hem is't alles doodt.
19 't Is wel zoo, terwijl hy leven, en, door weeldigh zich te toeven,
's Levens lusten noch magh proeven,
Zal hy daer op zich vertroosten; en te staen na lijfs vermaeck,
Roemen als een fraeye zaeck.
20 Maer wat helpe 't, als hy, dwaze, 't padt des doodts zal moeten treden,
Even als zijn Vaders deden?
Als hy, 't samen met dit leven, in zijn oogh zoo goedt en zoet,
Eeuwigh 't licht ontbeeren moet?
21 Kort: Heeft yemant goedt of erve, maer geen wijsheydt in zijn zaken
Om nae beter goedt te haken:
Zoo verscheydt hy uyt dit leven even als het vee verscheydt:
Zonder Deucht en Zalicheydt.
|
|
