|
| |
Psalm CXXVIII.
Meer dan het hert kan vaten;
Meer dan de tong kan spellen;
Meer dan de pen kan stellen;
Meer dan 't verstandt kan weten:
Magh hy wel zijn geheten,
Die, door Godts vrees bewogen,
Godts liefde voor de oogen
Der menschen derf doen blijcken,
En daer niet van wil wijcken
Door 's Werelts zoete vleyding',
| |
| |
Om 's Werelts kromme wegen,
In 't groot of 't kleyn, te plegen:
Maer in Godts wegen wandelt,
't Zy wat hy doet of handelt.
Wel u, die zulck een Heldt zijt,
En zoo in 't hert gestelt zijt:
Wat we'er-wil kan u drucken?
Uw doen zal wel gelucken:
Wat quaet kan u bestrijen?
Uw doen zal wel gedijen;
Uw werck wordt niet te schanden:
Den arbeyt uwer handen
En zal u niet verdrieten.
Want ghy zult zijns genieten:
Met vreughde daer van eten,
En droevigheydt vergeten:
Met wellust daer van drincken,
En onlust laten zincken:
Met vrede daer van rusten,
Als 't lichaem rust zal lusten.
Uw's levens gezellinnetje,
Uw Huysvrouw, uw vriendinnetje,
Den spiegel van uw zinlijckheydt,
Zal u, door hare minlijckheydt,
Aentreckelijckste lieff'lijckheydt,
Bedienstige gerieff'lijckheydt,
En zedig' aengenaemheydt,
En duyzendt zoete dingen,
Het hert in vreughdt doen springen;
En door haer schoone deughden
Den Geest alzoo vervreughden,
| |
| |
Het oogh zich laet verblijden,
Wanneer het koomt 't aenschouwen
Den Wijn-stock, door 't wel bouwen
In volle groente groeyende,
Van vruchten over-vloeyende;
Zijn Ranckskens wijdt verbreydende,
En 't huys heel over-spreydende;
Een koelen schaduw makende
Wanneer de Zonne, blakende,
En niet zeer aengenaem is.
Als jong' Olijven-boomen,
Die schoon en milt op-komen,
Die op een rij geplant zijn,
En op een vruchtbaer landt zijn,
Haer loofjen weeldigh uytende,
En daeg'lijcks hooger spuytende,
Wanneer des luchts onguurheydt
Of 's Hemels droeve stuurheydt,
Den wasdom niet doet minderen:
Zoo zullen oock uw kinderen,
Uw tafel, zoet, omringelen,
En, u tot vreught, becingelen.
Wien Godt, zijn Een en Al is;
Wiens hert is goedt en zedigh.
En van Godts vrees nooyt ledigh!
Wat kan, wat kan hem krencken?
Met al zijn doen en dencken,
Als een vrucht-rijcken regen,
Vermengt zich Godes zegen.
| |
| |
O! die Godt recht gedient hebt,
En daerom Godt te vriendt hebt;
Zijns liefdens milde stralen
En als gunst-rijcke stroomen
Met zegen u verrijckende,
En nimmer van u wijckende:
Want hy zal al uw leven
Ierusalems groot-machtigheydt,
Haer goeden standt, en prachtigheydt.
Hy zal 't met u zoo maken
(Een zaeck die alle zaken
In zoetheydt gaet te boven,
En 't lichaem traegh en mat wordt,
Waer door men 't leven zat wordt,
En 't bloedt gemeynlijck kout is,
Dies 't hert veel-tijdts benout is;
Een nieuw geneught genaken zal,
Die 't hert alzoo vermaken zal,
Dat, in plaets van afkeerigheydt,
Om 't leven noch te houden
Want hy die 't al moet sturen,
Verzien moet met die krachten
Waer door dat de geslachten
Van stam tot stam toe wassen,
| |
| |
Die zal 't met u zoo passen,
Met vreughd' aenschouwen mogen
Die u noch hier doen wonen,
Als hier den geest niet meer is,
Maer by des levens Heer is,
Die nooyt en zal versterven.
Met vreughd' u te door-spijzen,
En 't hert u te verquicken,
Zal hy 't met u zoo schicken
Dat g'in uw laetste tijden
Wanneer ghy d'Israëliten,
Een eyder aen zijn stede,
Altijdt zult zien in vrede.
|
|
Auteursrechtvrij