|
| |
Uyt den Psalm CXXXIX.
DAer en is niet in mijn leven, daer en is, Heer, niet in my
Dat verborgen is voor dy.
Ghy door-grondt het, ghy bekent het; al wat is of wat geschiedt,
Merckt uw Oogh, 't welck alles ziet.
Zit ick, sta ick, legh ick, ga ick, waer dat ick my keer of wendt:
Is'er yet zoo diep verborgen in mijn diepste fantasy,
't Her en kan zoo ras niet dencken, of ghy voelt'et oock terstont,
En begrijpt zijn diepsten grondt.
Doet den nacht het lichaem rusten ; maeckt den dagh de zinnen moe';
Ghy door-ziet al wat ick doe.
| |
| |
Van de tong, die licht kan falen, glipt niet een zoo kleynen woordt
Dat van u niet werdt gehoort.
Want ghy zijt het die mijn leden, en al wat men in my vindt,
Zoo gants zeltzaem hebt verzint;
En zoo kunstigh hebt geschapen, dat mijn al te kleyn vernuft,
Uyt-gedacht, daer over sust.
Waer zoo wil ick henen vluchten, daer ick moght verscholen zijn
Voor uw Goddelijck aenschijn?
Waer wil ick my doch versteken, in wat hol of wat Foreest,
Heer, mijn Godt, voor uwen Geest?
Vaer ick opwaerts na den Hemel, boven alle Aerdtsche ste'e:
In den Hemel zijt ghy me'e.
Dael ick neder in der Hellen, by der dooden bleecke schaer:
Ziet, zoo zijt ghy oock aldaer.
Of ick dan de vleugels hadde van de schoone Morgen-rood
En daer met na 't Westen vloodt:
't Waer vergeefs voor u gevloden, en een dwaze daedt gedaen;
Want waer kan men Godt ontgaen?
Sprack en wenscht' ick by my zelven (of ick zoo misschien ontginck)
Dat den nacht my heel om-vinck:
't Waer vergeefs gewenscht, gesproken, en een zot gedacht gedacht;
Want de nacht is u geen nacht.
In de dicke duysternissen zien uw oogen, jae zoo klaer,
Of den nacht geen nacht en waer.
| |
| |
En wat zal ick meer verhalen? 't Hert dat is in uw geweldt,
En ghy weet hoe 't is gestelt.
Alle zijn verholentheden, die geen schepsel zien en magh,
Ziet ghy klaerder als den dagh.
't Is groot wonder, doch geen wonder, als ick denck, hoe ghy, mijn Heer,
Met my doende waert wel eer,
Hoe dat ghy my fatsoeneerden, eer ick 's Hemels Lucht aenzagh,
En in 's Moeders lichaem lagh.
Dat 's een wonder, meer dan wonder, dat ghy my zoo hebt bereydt;
Daer mijn Ziel u lof voorzeydt.
Wonder zijn al uwe Wercken, die 't verstandt wel niet en vaet,
En nochtans niet tegen-staet.
Doe de onvolmaeckte stoffe, daer dit lijf van is geteelt,
In 't verborgen wierdt gebeeldt:
En Natuur my 't eerste maeckzel in mijns Moeders lichaem gaf,
Daer ick lag als in een graf:
Geen zoo kleyn van al mijn leden, geen zoo rouw en ongedaen,
Of uw Oogen zaten 't aen.
Eer ick was dat ick zou worden; Eer ick had, dat na eerst quam
Doe natuur in my toe nam:
Wist ghy al wat ick zou wezen; en ghy wist'et zoo gewis
Als yet dat beschreven is.
Als my deze uwe Werkcen in het herte vallen in,
Zoo ontzet zich hert en zin.
| |
| |
Zoud' ick die al t'samen tellen? Eerder teld' ick al het Zandt
Dat'er heen stuyft aen de strandt.
Ick en kanze niet getellen, of ick schoon al nooyt en sliep,
En 't gepeyns daer steedts toe-liep.
Na veel gissen, na veel dencken, na al wat ick weet of kan,
Ben ick daer ick eerst began.
|
|
Auteursrechtvrij