Stichtelijcke rijmen
(1660)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
Auteursrechtvrij
[pagina 328]
| |
Zoo dat het hert gestadigh dorst en haeckt,
(En in de Liefd' hem zelfs geen maet en geeft)
Na mijnen Godt, dien Godt die eeuwigh leeft.
Ay my, wanneer? wanneer zie ick dien dagh
Dat ick mijn Godt zijn aenschijn schouwen magh?
Een droef geween dat my de wangen net,
Is dagh en nacht in plaets van mijn bancket:
Om dat men vraeght: uw Godt waer is hy nu? Uw Godt en troost, waerom verlaet hy u? Maer als 't gemoedt we'erom aen u gedenckt,
En uwe gunst den geest te voren brengt,
Zoo voel ick troost (daer druck van 't hert door glijdt)
In 't voor-gepeyns van dien gewenschten tijdt;
Dien blijden tijdt! wanneer 't gebeuren zal
Dat ick eens keer; en 't volck, sterck in getal,
Met lof en danck, en heughelijck geschrey,
Na Godes huys zal wezen mijn geley'.
Reyn' minn' tot Godt maeckt dat ick dickwils steen,
En in mijn hert uyt-spreeck alzulcke re'en:
Waerom, mijn Ziel, zijt ghy zoo ongerust?
Waerom versterft al uwe vreughdt en lust?
Wacht troost van Godt; dien ik (ik ben 's gewis)
Noch loven zal, als 't quaedt ge-eyndight is.
Dees hoop verquickt en geeft een moedt in 't hert,
Dat nu (helaes!) door-droncken is met smert:
Dees hoop houdt op. Al moet ick balling gaen In Hermonim, langs henen de Iordaen,
En nu (acht my!) een treurigh Pelgrim zijn
Die eenzaem dool door Bergh en door Woestijn:
Dees hoop geeft kracht, of 't schoon nu al mislukt, | |
[pagina 329]
| |
En my de ramp zoo ongenadigh druckt,
En zoo benert, gelijck een diepe vloedt,
Door 't staegh gegolf, den zwacken oever doet.
Ziet my mijn Godt maer eens genadigh aen,
De nacht van druck die moet dan haest vergaen.
Troost is na by. Godts groote goedigheydt
Is my van Godt goedt-gunstigh toe-gezeydt.
Dies my noch nacht, noch zorgh, noch eenig ding
Belet zal doen dat ick zijn lof niet zing,
En mijn gebedt na mijnen Godt niet zen',
Door wiens gena'e ick noch in 't leven ben.
Hoe menighmael spreeck ick tot Godt, en ween:
O ghy, mijn stut, en vast-gegronden steen,
Waerom doch is 't dat ick zoo treurigh gae,
En mijn partij tot een bespotting stae?
Waerom (eylaes!) is 't dat ghy mijns vergeet?
't Is als een doodt die my 't gebeente vreet,
En als een vuur, dat my van binnen brandt,
Als (dagh aen dagh) mijn trotzer en vyandt
Mijn staet belacht, en vraeght uyt bitter spot:
Waer is hy nu, dien ghy vertrouwt, uw Godt?
Waerom, mijn Ziel, zijt ghy zoo ongerust?
Waerom versterft al uwe vreughd en lust?
Wacht troost van Godt: dien ick (ick ben 's gewis)
Noch dancken zal als 't quaedt ge-eyndight is.
Een Christen die Godt zuyver mint,
Als hy zijn hert onrustigh vindt,
Zoo is de lichting van zijn pijn:
Met Godt, en zonder wraeck te zijn.
Een Christen als hem noodt omringt,
En hem zijn vyandt volght en dringt,
| |
[pagina 330]
| |
Die heeft noch wapen, noch geschut,
Daer hy 't geweldt met van hem schut,
Geen ding daer hy zijn troost op zet,
Dan op zijn Godt, en zijn gebedt.
Of doet hy somtijdts noch yet meer,
De tranen tot den hooghsten Heer
Dat is zijn alderscherps geweer.
|
|