Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

CIX. PSALM.

Een Psalm Davids, voor den Opper-zanghmeester.

1   O God mijns lofs, en zwijght niet stille:
Want ziet de mond des goddeloozen,
En des bedroghs, staen op my open.
Zy hebben, met een valsche tonghe,
Met my ghesproken, ende my
Met haetelicke re’en om-ringht.

⁺ 2   Zy hebben my, jae zonder oorzaeck,
Bestreden, en zijn mijn partyen
Geweest in plaetse van mijn liefde.
Maer ick was in ’t gebed geduerigh.
⁺ Zy leyden op my quaed voor ’t goed,
En voor mijn liefde niet als haet.

3   Stelt over hem een goddeloozen:
De Sathan aen zijn recht-hand blijve:
⁺ Als hy gericht word, dat hy schuldigh
Vytgae; zijn bede zy tot zonde:

+ 2

+ 3

+ 4

[p. 390]

[Datheen]

Verderftse gaer, maecktse beroyt,
Laetse uytlandigh zijn verstroyt.

6   Laet de woeckenaers gantsch uytsuypen
Sijn goedt: end’ dat hem onderkruypen
De vreemde, ja rooven gestadigh:
Dat hem niemandt en zy ghenadigh,
Noch oock hem ontferm in ’t ghemeyn
Over sijn arme Weesen kleyn.

j. Pause.
7   Dat sijn nakomers haest versmachten,
End’ vergaen in ’t tweede gheslachte:
Sijn huys zy te gronde ghesmeten:
Dat nemmermeer werde vergeten
Sijner Vaderen sonden swaer,
Die sy gedaen hebben eenpaer.

8   Wilt, Heer, oock sijner moeder sonden
Gedachtigh zijn tot allen stonden,
Laet de boosheydt, die sy bedrijven,
t’Eeuwigher tijdt, Heer, voor u blijven:
Laet haer ghedachtenisse saen
Van der aerden gantsch’lick vergaen.

9   Om dat hy noyt en hadd’ ontfarmen
Over den bedruckten end’ armen:
Maer vervolghde hen die daer saten
Met ellent benouwt boven maten.
De beswaerde met angst end’ noot
Vervolghde hy wreedt totter doot.

10   Hy heeft den vloeck ghewenscht alommen,
Laet die nu, Heer, over hem kommen:
Hy begeerde noyt geenen zegen,
Dies geeft hem dien in geenen wegen:
Laet hem met ongeluck end’ leet
Als met eenen rock zijn ghekleet.

11   Ghelijck men ’t water pleeght te drincken:
Wilt hem alsoo den vloeck in-schincken,
Soo d’Oly de beenen doordringet,
Laet hem oock soo wesen omringet:
End’ als met een rieme seer snel
Omgegort zijn met vloecken fel.

12   Dit zy den loon in allen landen
Mijner moetwilliger vyanden:

[p. 391]

[De Brune]

Dat zijne daghen weinigh zijn:
Een ander neme zijn ampt aen.

⁺ 4   Dat zijne kind’ren weezen worden,
En zijne vrouwe weduw worde;
En dat zijn kind’ren hier en ginder
Rondomme zwerven, en gaen bed’len:
En dat zy zoecken over al,
Om dat haer plaetsen woeste zijn.

⁺ 5   Dat de schuld-eischer hem verstricke,
Aenslaend’ al wat hy hebben mochte:
Dat vreemde zijnen arbeyd rooven.
Dat niemand hem zijnen gunst verstrecke:
En dat’er niet een mensch en zy,
Die zijne weezen gunstigh zy.

I. Pause.
⁺ 6   Zijn naerkomst zy om uyt te roeyen:
Haer naem vergae in d’ander eeuwe.
De ongherechtheid zijner vad’ren
Kom’ in ghedachten by den Heere:
⁺ En alle zijner moeders zond’
En werde nimmers uytgedelght.

7   Dat die altoos zijn voor den Heere:
En dat hy haer gedachtenisse
Vergaen doe, en uyt d’aerde roeye.
⁺ Om dat hy nimmermeer gedachtigh
Geweest en is om eenigh mensch
Weldadigheid of gunst te doen.

8   Maer heeft vervolght den onderdruckten,
Den armen, en van hert bedroefden,
⁺ Om hem te doo’n. Heeft hy vervloeckingh
Bemint, dat die hem overkome.
Heeft hy in zegen geenen lust,
Dat die dan verre van hem zy.

9   Dat hy met vloeck als met zijn kleedingh
⁺ Bekleed zy, en dat die als water
Tot in het binnenst’ van hem kruype;
En als een oly in zijn beend’ren:
Die zy hem als een decksel-kleed.

+ 5

+ 6

+ 7

+ 8

+ 9

+ 10

+ 11

[p. 392]

[Datheen]

Laet sulcks de quaed’ tongen be-erven,
Die met list soecken mijn verderven:
Maer ghy, O Heer, in desen noot,
Helpt my om uw’s naems wille groot.

ij. Pause.
13   Heer, mijn troost staet op uw’ genade,
Verlost my nu, komt my te stade:
Want ick ben ellendigh vol plagen,
Mijn hert in my is gantsch verslagen,
Ick vare wech in desen staet
Gelijck een schaduwe vergaet.

14   Dickwijls ben ick verjaeght met tranen
Soo men in ’t velt jaeght de Sprinck-hanen:
Mijn knien zijn swack en sonder krachten,
Van vasten daghen langh end’ nachten:
Mijn vleesch is mager, want gaer net
Is verteert al mijns lichaems vet.

15   Noch moet ick, Heer, aen allen zijden
Duysent spot-red’nen van hen lijden:
Als sy my sien de boose Kudden,
’t Hooft over my sy t’samen schudden:
Maer ghy, mijn Koningh end’ mijn Heer,
Helpt my genadelick nu meer.

16   Op datse, Heer, mogen bemercken
Dat dit zijn uwer handen wercken,
En dat sy sulcks mogen belijden,
Dat ghy my wilt end’ kondt bevrijden:
Sy sullen my vloecken vol spijt,
Maer ghy sult zegenen altijdt.

17   Is ’t datse hen tegen my stellen,
Ghy sultse met smaet neder vellen,
End’ sult my met blyschap verhoogen,
Daer sy sullen zijn aengetogen
Met smaedt: want haer kleedt wesen sal
Schand’ end’ groot oneer over al.

18   Ick wil Godt met mijn gesangh prijsen,
In den Gemeynten sal op-rijsen
Sijn roem: want hy heeft by-gestanden
Den armen, dien hy lost uyt handen
Der boosen, soo dat ledigh koemt
Hy die t’onrechte was verdoemt.

[p. 393]

[De Brune]

En tot zijn steedsche gordel-riem.

⁺ 10   Dit zy het loon van mijn weer-standers,
Van God den Heere, en der ghene,
Die teghen mijne ziel quaed spreken.
Maer ghy, ô Heere, Heere, maeckt’et
Met my vvel, om de will’ uws naems,
Verlost my: want uw gunst is goed.

II. Pause.
⁺ 11   Ick ben ellendigh en nooddurftigh,
En mijn hert is in my doorwondet:
Ick gae, gelijck een schaduw’, henen,
Wanneer dat zy haer neyght tot daelen:
⁺ ’k Word’ als een sprinck-haen om-ghevoert.
Mijn knyen struyck’len van ghevast.

12   En mijn vleesch dat heeft zich begeven,
Zoo dat’er geen vet aen en klevet.
⁺ Ick ben hen noch een smaed gheworden:
Als zy my zien, haer hooft zy schudden.
Helpt, Heer; verlost my, ô mijn God,
Nae uwe goedertierenheid.

⁺ 13   Op dat zy weten dat ’t uw hand is:
Dat ghy dat hebt gedaen, ô Heere.
Laet haer vry vloecken, als ghy zeghent.
⁺ En laet-z’ haer teghen my op-maecken:
Maer dat zy tot een schande zijn;
En dat zich uwe knecht verblijd’.

14   Laet mijne tegenstanders, Heere,
Met schande overkleedet werden;
En dat-ze zich met haere schaemte,
Gelijck als met een mantel, decken.
⁺ Ick zal den Heere grootelicks
Lof en danck zeggen met mijn mond.

15   Ick zal den Heere in het midden
Van velen prijzen ende roemen.
Want hy zal staen ter rechter-zijde
Des genen, die daer is nooddurftigh;
Om hem te vrijden voor de ghen’
Die richters van zijn ziele zijn.

+ 12

+ 13

+ 14

+ 15

+ 16

+ 17

+ 18