Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Van den stride te Baeswildere daer hertoghe Wencelijn ghevangen wert.

LII.

Hertoghe Wenceline seere verdroot
Dese hoverde groot
Die hem van Gulcke die mercgreve dede:
Hem dochte, ende het was waerhede,
Dat hijs hem billic niet en woech,
Dat hijt soe lange van hem verdroech,
Ende heeft een reise op geset,
Daer menich weilich man toech met,
Tot vore Baeswildere, in sijn gespan
Die greve van S^t-Pol, die vrome man;
Oec hadde hi daer tsijnre vramen
Robbrechte, sgraven brueder van Namen,
Die doen van wapenen was tgrein,
Ende die vermertste capitein
Die men in sinen tiden vant,
Aldaer omtrent in enich lant,
Die alsoe vele hadde ghedaen
Vromer daden, ende begaen.
Oec hadde die hertoge, te dien berechte,
Baenritsen, riddren, ende knechten
Uut Brabant ende uut Lutzenborch,
Van over Mase, van Limborch,
Alsoe dat hi wel sterc mocht wesen
Van riddren, van knechten, in dier resen,
(Hertoge Wencelijn die heere)
Acht dusent mannen ende meere.
Aldus lach hi in Gulkerlant,
Stichtende roef ende brant,
Ende grote scade doende aldare,
Te allen kanten harentare,
Eer mercgreve Willem, in enegen keere,
Hem iet heeft gekeert ter were.
Binnen dat hi dus lach ghescaert
Quam die hertoge Eduwaert
Te hulpen van Gulke den heere,
Dat hi diere becochte ende seere
Metter doot. Nu was verstout
Die mercgreve van Gulke, die hadde getroudt
Die joncste suster wide vermaert
Van den hertoge Eduwaert,
Van den voorbedde, soe ict las.
Te dier tijt noch gevangen was
Die outste brueder Reinout,
Die vrou Marien hadde getrout,
Vrou Johannen suster van Brabant,
Als ic u voren dede bekant.
Ende want hertoghe Wencelijn
Ende Reynout ij geswageren sijn,
Eduwaerts brueder, die hi helt
Aldus gevangen, met ghewelt,
Soe hief hie hertoge Eduwaert
Te willichliker aen die vaert
Tegen den hertoge Wencelijn,
Te hulpen den swager sijn
Van Gulcke, soe ict hebbe vernomen.
Oec es hem te hulpen comen
Vele volcx, dat daer heeft gesant
Die bisscop van Coelne. Uut tduutsche lant
Te hulpen dat hem oec comen sijn
Riddren ende knechten van over Rijn,
Alsoe dat ten lesten waert
Tusscen die heeren een dachvaert
Aldaer ghehouden, ende gestelt,
Om minlijc te sine bevelt
Den twist alsoe, tusschen die heeren;
Maer leider! die sulke, die daer weren,
Mids groter hoeghmoedicheden,
Ende hoghe worde, die daer seden
Enege van der Gulickscer siden,
Die de Brabantren tien tiden
Onverantwort niet en lieten;
Want spitege worde doen genieten
Vele ongevals, ende breken been;
Maer leider, si en heilen geen.
Mids spitege worden belettet waert
Den orbor van dier dachvaert,
Ende verstormde in beiden siden
Die heeren, dat si wouden striden
Op malc andren opten velde,
Ende toonen aldaer haer gewelde.
Maer enege heeren ende wise lieden
Den hertoge dat seere ontrieden,
Dat hi dien dach niet en woude
Striden; maer dat hi beiden soude
Na sinen neve den here coen,
Her Jacoppe van Boerboen,
Die met menegen ridder lofsam
Den hertoge te hulpe quam.
Her Reinout van Steenvorst sprac openbaer,
Ende sulc ander, dat lachter waer
Dat hi daer na soude beiden,
Hi was daer met moghentheiden,
Ende mechtich ghenoech in der bane
Sijn viande te wederstane;
Ende rieden den hertoghe dat
Te stridene soe eer, soe bat.
Aldus, met hogen spreken,
Worden die wise achter ghesteken,
Ende niets niet na haren rade
Soe en mocht daer gaen dat te quade
Den hertoge verginc, ende den sinen,
Dat namaels in den strijt mocht scinen.
Aldus soe was daer ghestelt
Des andren daegs plaetse ende velt,
Daer die heeren wilden striden.
Oec gevielen daer, tien tiden,
Grote worde met nidicheide
Tusscen ij riddren, die beide
Vrome waren, ende wide bekant,
Ende die selve metter hant
In wapenen hadden vele besuert:
Dese ij worden soe beruert
Ende verhit, met worden swaer,
Dat si malc andren tekenden daer
Haer wapenrocke, te dier tijt,
Om des andren daeghs in den strijt
Deen dander tondersueken daer,
Ende te vergelden die worden swaer,
Dat si des ander daeghs volbrochten;
Want si deen den anderen sochten
Ende vergaderden in den strijt,
Daer si deen dander met groter nijt
Ondersloegen ende ondervochten,
Ende deen den anderen ter doot brochten;
Want des anderen daegs daer naer
Vant mense beide doot aldaer,
Deen neven dander op der erde,
Doersteken met elc anders swerde,
Dat scade was ende jammer groot
Van ij soe vromen riddren doot,
Als si waren, in haren tiden:
God wil hare sielen verbliden!
Harer beider namen mooghdi weten:
Her Gherart Rolibuc was deen gheheeten;
Van Bruessel soe was hi geboren.
Die ander ridder uutvercoren
Daer ic voren af verclaerde,
Hiet her Eustaes van den Bongarde:
Dese ridder, vrome ende vaillant,
Was geboren uut Gulkerlant.
Deen dander brachten si ter doot,
Dat toe quam uut worden groot.
God verblijdse in deewich leven,
Ende wil hen haer mesdaet vergeven!