Gezangen mijner jeugd

19. Kuschje (31) ^19.

Lieve Fillis! schoone Fillis! wellust van mijn jeugdig leeven! ¹
Laat mij, op uw zagte lipjes, u een teder kuschje geeven!
Hoe! mijn schoone!... welke blikken! waarom ziet gij nu zoo straf? ³
Waarom stoot gij met uw handjes mij zoo driftig van u af?
Ben ik dan geen kuschje waardig! - wilt gij mij dan gansch verstooten?
Wilt gij dan mijn droevig noodlot, door die koelheid, nog vergrooten?
ô Mijn Fillis! ieder kuschje, dat ik op uw lipjes druk;
Is mij een vernieuwde wellust - schenkt me een onbegrenst geluk!
En zoudt gij, mijn vreugdekweekster, mij van dit geluk berooven?
Neen! ik kan, mijn zoete Fillis, thans uw mondje niet gelooven!
Neen! uw wil is niet eenstemmig met dat stout en fier gezicht! ¹¹
Neen! - uw hart is, met mijn wenschen, naar denzelfden toon gerigt.

19. Kuschje. Het motief van de koele weigerachtige schone herinnert aan de petrarkistische liefdeslyriek, waar het bijna een vast gegeven vormt. Toch blijkt Fillis heel wat minder ongenaakbaar dan de daar aanbeden ‘dames’: haar bevallig weigren’, - een mengeling van momentane ontstemdheid en koketterie - is slechts van korte duur; dan geeft zij zich weer, graag, gewonnen. Maar Bellamy's terminologie is nog voor een deel die van de petrarkistische minnezanger; vgl. bijv. vs. 6 en 16.

1 wellust: vreugde.

3 straf: stug.

11 stout: trots.

[p. 26]

 

Gij bemint mij - en mijn kuschjes zouden u verveelend wezen...?

 

Zelfs, in uw bevallig weigren, kan ik uwe liefde leezen!

15

Maar, 't is lang genoeg geweigerd, - reik mij nu uw mondje toe,

 

Op dat ik met duizend kuschjes, mijner Liefde hulde doe!

 

Zie! gij lagcht weêr!... Ja, mijn Fillis, zoo kunt gij niet langer blijven;

 

Liefde mogt die stugge koelheid van uw aangezigt verdrijven.

 

Kom, mijn Fillis! - 'k voel uw lipjes! - ô mijn Engel! - welk een vreugd! ¹⁹

20

ô Mijn Fillis! uwe kuschjes zijn het leeven van mijn jeugd!

19 mijn Engel: in deze aanspreekvorm verraadt zich al iets van het preromantische sentiment.