Gezangen mijner jeugd

[p. 5]

3. Aan een' wijsgeer (5) ^3.

Ai zeg, gij stugge Wijsgeer,
Wat smaalt gij op mijn zangen
En noemt hen laffe dwaasheid?
Ik zing alleen van Liefde,
Van Fillis vriendlijke oogjes,
Van ted're minnekuschjes,
En is dit laffe dwaasheid?
Zwijg stil, gij stugge Wijsgeer,
Natuur gaf u geen harte,
Geen tedervoelend harte, ^9-10
Gij kent geen zoete liefde.
U heeft geen jonge schoonheid,
Met tederlagchende oogjes,
Den boezem ooit doen gloeïen.
Van de allerzoetste vreugde:
Beminnen en bemind te zijn,
Hadt nooit uw ziel een denkbeeld.
Ai, zwijgt toch stugge Wijsgeer,
Of - 'k zweer 't bij Fillis oogen -!
Of 'k zal der groote Liefde ²⁰
Van uwe trotschheid klaagen,
En dan - dan moogt gij beven!!

3. Aan een' wijsgeer. Anakreontisch naar vorm (rijmloos, driejambisch, zonder strofische geleding) en inhoud. Voor het motief van de pedante stoïcijn, wiens gevoelloosheid bespottelijk wordt gemaakt, zie de inleiding, p. XV. We vinden dit motief ook in nr. 54.

9-10 Uitbreidende herhaling; cf. inleiding, p. XXVI.

20 der groote Liefde: aan de grote Liefde. WNT. VIII, 2e st., 2075, kent Liefde ‘als naam voor den minnegod Cupido’; cf. ook nr. 2, vs. 21.