|
| |
Het vierde bedryf.
Tyter, Laura, Chryzes, Sylvia, Thyrzis, Acme, Damon, Doris.
Seneca in d' eerste Rey van zijn Hyppolito.
Wijze:
Datmen eens van drinken sprak.
GO din geboren uit de Zee,
Als d'oude Godt zijn vaêr besnee,
Van wie, de zoeten tweling' roemt
Kupido, en zijn Moeder noemt.
Hoe zeeker spant het kindt zijn boogh
Op alles, wat het krijght in 't oogh,
Of Godt, of Mensch, of Beest, of Vis,
Zijn pijltjes vliegen nimmer mis.
't Gebeent doorkruipt de razernij,
Noch pols, noch ader blijfter vrij;
Hoe groot het vier is en de slagh,
Men nimmermeer lidtteekens zagh.
| |
| |
Maer 't murgh met benen ombezet
Versmelt, verteert het altemet,
Daer boven is het dertel kindt,
Zijn leven niet tot rust gezint.
Het gulde Goodtje rad van leên
Spreit over al zijn pijlen heen,
't Landt, daer de held're Zon ontluikt
Ken 't Kindt, en daer hy nederduikt.
't Landt, dat de herde heete Kreeft,
Of grooten Beer recht boven heeft,
En altijdt vlugg' inwoonders voedt,
Voelt deze zwoelingh in 't gemoedt.
Der Jongelingen heete vlam
Ontsteekt het meer, en haer, die stram
En slap zijn van den ouderdom,
Geeft 't Kindt haer tergingh wederom.
Een maegt, die weet nau watze voelt,
Als haer de vlam in 't herte woelt,
En maekt een kittling in het bloedt,
Die d' een of d' ander klauwen moet.
't Gebiedt de groote Goon, dat zy
Den Hemel zetten aen d' een zy,
En komen in vermomde schijn
Tot daer, der Menschen Kinder's zijn.
Ey ziet, Apollo hoedt alree
Der Thessalen vernaemde vee;
En roept de stieren met een fluit,
In plaets van d' hoogh-geminde luit.
Hy die den Hemel en de Lucht
Gestadigh houdt in goeden tucht
| |
| |
Hoe dikwils heeft hy wel aenvaerd
Een ander leven op der aerd?
Nu met een witten langen hals
Roert hy zijn wieken, zingend', als
Een zwaen, die zich ter doodt bereidt,
En levend' noch zijn lijk beschreit.
Nu knielt hy neder als een Stier,
Neemt op zijn rugh hetspeelsche dier
Des Koninx Kindt, en loopt in Zee,
En voerde zoo zijn proye meê.
Hymaekt zoo door de baren ruimt,
Dat aen zijn borst het water schuimt,
En is beangstight, dat zijn bruit
Zijn broer niet werde tot een buit.
De Nacht-Godin, de klare Maen,
Is brandend' van haer koets gegaen,
Haer broeder doch dit ongewent,
Heeft op verzoek haer jacht gement.
Hy leert de Paerden van de nacht
Kort draien, doch de zwaerder vracht
Maekt, dat de raden zachter gaen,
En 't ochtent-roodt komt later aen.
Alkménaes Zoon versmijt zijn boogh
En 't vel, daer hy de Leeuw uittoogh,
En lijdt gesteenten aen zijn hant,
En op het hooft der kammen tant.
Veel gouts hy om zijn knien doet,
En gele sloffen aen zijn voet;
| |
| |
De handt, die eer de kollef hiel,
Drait nu het vlas en d' ander 't wiel.
't Rijk Perzen zelver heeft gezien,
En Lydia zagh 't ook geschiên,
Hoe dat des woeden Leeuwen huit
Lagh den Staet-Joffers tot een buit.
En hoe de hals, die 't steunzel was,
De enk'le zuil van 's Hemels as,
Omvangen wierde met een py
Van Wijve pronk en purp're zy.
Het vier heeft een vry heyl'ge kracht,
En daerom altegroote macht,
Gelooft den genen, dien 't bedroeft,
En die het dikwils heeft beproeft.
Het Kindt heeft over al 't gebiet,
Den Hemel zelfs ontvlucht hem niet,
De Lucht en Sterren altemael,
Die zwichten voor zijn snelle stael.
De Zee-Godinnen allegaer,
Die worden zijnen boogh gewaer,
En al het water, dat de strandt
Belikt en bluscht met dezen brandt.
Het vrolijkhertigh pluimgediert,
Dat door de groene takjes zwiert,
Is nimmermeer vry van de vlam,
Die van de Godt zijn handen quam.
Wat voert de jonge Stier een strijdt,
Eer hy een mede-springer lijdt;
| |
| |
Der Harten bloodigh hart wordt stout,
Wanneer de heete Bronst haer houdt.
Dan vreest den droogen Jndiaen,
En durf niet door de bosschen gaen,
Het swijn beschuimt zijn gantse mond
Het wet zijn tanden, dreigt een wond.
De Leeuw in Barbaryen wendt
Zijn hairen dan recht over endt,
Dan briescht het bosch met wreet geluit,
Want ieder dier haekt na zijn bruit.
Geen Olifanten ook, hoe groot
Of zy zijn voor de pijlen bloot,
Den Walvisch in de dulle zee,
Laet dezen brandt ook niet in vree.
Kort om in Hemel noch in hel,
Op aerd, noch zee is niet zoo fel,
Dat voor 't Kints Godtheid niet en buigt,
En met zijn doent geen eer betuight.
Hoe machtig is die Godt, wat maekt hy vreemde grillen.
Hoe werrikt hy in ons veel zonderlinge willen.
Voornamelijk in haer, die met een wufsche tocht
Hier zoeken, en daer weèr versmijten het gezocht.
Maer als de eerste kiezing
Niet zonder reden is, en dan de tweed' verliezingh
Brenght van de eerste keur, zoo deught de tweede niet.
Geen kiezingh isser die niet door de drangh geschiedt
Als d' eerste geeft geen reden,
Waer om men zoud op hem niet wezen wel te vreeden?
Hy heerscht in ons gemoet, waer toe de reden dan?
Wel Herder schaemt g' u niet? zoo grooten laster van
De Godtheidt van het Kindt zoo schandelijk te smalen?
| |
| |
Zou 't Kindt wel willen, dat ons keur zoo zoude dwalen
Van d' een op d' ander mensch? volstandigheidt en trouw
Wil 't Goodje anders niet.
Waer op uw' wufsche keur met malle zinnen strekte.
'k Geloof dat niemand ooit zijn Godtheit meer bevlekte,
Als die zoo lasterlijk van zijne Godtheidt spreekt.
Ik wedd' dat hy eer langh die grove laster wreekt.
Kom Laura lieve Nymph mijn Lantsman mocht my wachten,
Of blijft gy noch wat hier?
Neen Tyter want ik trachten
Te zorgen voor mijn vee, dies zal ik met u gaen.
Ik ga met u, want 't is hier langh genoegh gestaen.
Kom Thyrzis laet ons hier door deze groent wat wandlen.
Op dat g' u nieuwe min te beter mooght verhandlen.
Den Herder biedt zijn dienst, die dat niet weig'ren kan.
Sylvia. Chryzes.
EY Chryzes watte mallingh!
't En is geen yd'le kallingh;
Ghy zult haest zien de daet,
Ik zweert, ik zal ook sterven,
Een schijn van reden ziet
Maer ik ken uw' gedachten:
Ik zie wel watter schort,
| |
| |
De vreemd heeft u betoovert,
Het blijkt wel aen uw staf.
Was billik, en met reden,
Zoud hy zijn lijf besteden
En zoud ik wederom met dit of dat te toonen
De man haft van zijn daet niet plichtigh weêr beloonen?
Wat groot' ondankbaerheidt
Wierd my te last geleidt?
Wat heeft hy ooit verdient aen u om loon te erven?
Hoe! zonder hem moest ik in smaet en schande sterven.
In schandt en smaet hoe dat?
Mijn zwakheidt te verkrachten,
Met prijkel van zijn leven
Den bok van mijn gedreven.
Is 't vreemt, dat ik hem dan tot looningh van die daet,
Tot teeken van mijn gonst mijn staf genieten laet?
Ha Tyter wat zal ik tot dank baerheidt bewijzen!
Geen loon is groot genoegh, geen woorden om te prijzen
U na verdiende loon! Ha waerdste Sylvia!
Hebt ghy aen Tyter zin, en Tyter weder na
U staet, ik kent, hy heeft 't gewonnen, ik verloren;
Doch zoo my 't avontuer had tot die daet gekoren,
Ik had waerachtigh al zoo wel als Tyter deê
Verdedight uwe eer en uwe maeghdom meê.
'k Gelooft wel Herder, ik ken uw' genegentheden,
En daden, dis my van uw' min nooit twijff'len deden;
| |
| |
Maer nochtans moet ghy nu (ey neemt het in het best)
Verg'leeken by deez' vreemd' doch wezen d' alderlest.
Nu doch volstandigh dragen;
Toont uw' manhaftigheidt,
Geeft reden nu 't beleidt
Wilt nu uw' zelfs verwinnen.
Ghy die zoo menigh wolf alleenigh by uw' koi
De woede ravens hebt gegeven tot een proi.
Maer isset dan zoo na, dat niemand u kan scheiden.
Neen Chryzes, want ik na zijn wedermin verbeide.
Staet, zoo hy zeit, geplant.
Zoo leef ik noch op hoop.
Maer zeker het is tijdt, laet ons na huis toe treden.
Zoo isser dan noch kans of Tyter niet en wou,
Dat ghy mijn waerdste noch kent werden mijne Vrouw.
|
|
Auteursrechtvrij