|
| |
| |
| |
Mr. Johan Beets
Melissa
Het eerste bedryf.
DE oude Schrijvers, die wel over duizendt jaeren,
Of over langer tijdt, hier in de wereldt waren,
Beschrijven wel te deegh 't opkomen en 't begin
Van Hemel, Aerd' en Zee, en alles wat daer in
Besloten is en was. Eerst hoe de Zee en Aerde
Zich in een ronden klomp en by malkaer vergaerde:
En hoe het water zich vervoeghde op een stee,
En maekte zoo een diep en grondelooze Zee:
En hoe den Hemel wierd'; van waer de Goden quamen,
Die elk haer afkomst van gelijk geslachte naemen,
Een ieder had zijn Vaer de oorspronk zijns geboort,
Behalven dat zy vry wat anders brengen voort
Van Venus, de Godin, die met haer guitsche jongen,
Houdt Hemel, Hel en Aerd, ja watter is bedwongen,
En heeft in haer gewelt. Dees zeggen zy dat is
Gekomen uit der Zee, geboren van een Vis,
Of anders, uit een schilp. Ha dubbel waere reden!
Want (laes!) wat is de min? een Zee vol droevigheden,
Een diepte vol van pijn, een afgront vol verdriet,
Een nimmer-rust, een baer, die stadigh hen en vliedt,
Een altijdt tegen aen, hoe dat men die komt smeeken:
Een kracht die niemandt ooit kan tegen-staen of breken:
| |
| |
Een hant vol schuim: een bergh, nu wederom een dal,
Een schijn wat in het oogh, in waerheidt niet met al,
Dat heb ik wel beproeft, terwijl ik heb de banden
Van Venus en haer Zoon gedragen aen mijn handen:
Terwijl ik word' gevoert, gevleugelt als een dief
(Laes!) na 't gedacht de wil en woorden van mijn lief.
Melissa, van die tijdt dat uw gesterde oogen
Mijn ziel uit deze borst en droeve boezem togen,
Van die tijdt leef ik in een pijn, ja zulken pijn,
Waer in ik gront noch lenght noch eenig breedte vijn.
Van die tijdt leef ik vol verdriet en derf mijn lusten,
Van die tijdt lief, ken ik noch nacht noch dagh gerusten,
Vraeght ghy waerom? om dat ik altijdt bezich ben
Te volgen u, mijn Hert, die ik niet krijgen ken:
Want hoe ik meerder haest uw gonsten te verkrijgen,
Zoo uwe gunsten my al glyend' meer ontsijgen.
Ghy zijt altijdt verkeert, en hoe ik u meer min,
Hoe ghy my meerder haet met een verkeerde zin.
Melissa uit.
Maer hoe! daer isse zelfs, wil ik my hier versteeken,
En hooren of zy niet iets van de min zal spreeken?
Of wil ik niet? neen, neen het wachten duurt te lang,
Dies stier ik na mijn Nymph na mijn Godin mijn gangh.
Wat reden heeft mijn ziel dit heen alleen te treden?
Wat vraeght ghy? waerom ik hier dus alleene quaem?
'T was om dat 't zelschap my niet meer was aengenaem,
Eens vry te brengen uit, en op dat mijne klachte
Van niemandt zouden zijn gehoort, noch opgevat,
Zijn redenen waerom ik hier alleene trat.
'T voornemen wordt u dan door mijne komst benomen.
Och neen, het is veel eer vermeerdert door uw komen.
Vermeerdert? wel hoe dat? mits ghy na eenheidt tracht.
| |
| |
Melissaas by zijn, wort voor by zijn niet geacht.
Wel ben ik dan geen mensch?
Rufino 't schijnt ghy raest, en zijt heel uit uw zinnen,
Want wat is d' oorzaek, dat ghy mijn Godinne hiet?
Uw' groote mogentheidt, mijn pijn en mijn verdriet,
Ghy zijt zoo machtigh, dat de glinsterende starren,
Die in uw voorhooft staen, mijn zinnen heel verwarren,
En brengen op der loop: zoo dat hier in dit hert
Niet anders woont (eylaes!) als droefheidt, kerming, smert,
'T welk eeuwigh duren zal, ten zy ghy met uw oogen
Aen uw Rufino toont, een maeghdelijk medoogen,
Apolloos waerdste Soon noch Chiron kennen niet
Genezen mijne wond', verdrijven mijn verdriet:
Maer g'lijk, als Telephus niet koste zijn genezen,
Dan door die handt, waer uit zijn wond' eerst was gerezen:
Zoo ken dan niemandt ook verdrijven mijne pijn,
Dan ghy, die d' oorzaek zijt, moet ook de hulpe zijn.
Zoo magh ik dan te recht u voor Godinne houwen,
Ja meer als een Godin, t' wijl al de Goden zouwen
Ey ziet eens wat ghy doet, ghy stelt mijn klein vermoog,
Ver boven het gewelt, en macht van d' hooge Goden.
De Goden waren 't die u deze kracht aenboden.
het blijkt. Hoe komt ghy anders aen
Die kracht, dat ghy mijn ziekt alleen kent doen vergaen.
My nemen tot uw slaef, ik zweer u dat ghy stilde
d'Onlijdelijke brant, het over-naer gezwoel,
Dat ik in deze borst en trouwe boezem voel.
Ey houdt daer van uw mondt, ik wil daer niet af hooren,
En zoo g'er meer van seght mijn vriendtschap is verloren.
binnen.
Ach Goon! is 't mooglijk dat een maeght
| |
| |
In een zoo zachten borstzoo herden herte draeght!
Ha wreede vrou, moord'res, beulinne van mijn leven,
Die, alzoo haest als ik te kennen maer wil geven
De droefheidt, die mijn ziel in deze borst versmoort,
Zoo grautze ende vliet al kijvend' van my voort!
Het schijnt Melissa dat ghy Tygers hebt gezogen,
En hebt zoôn Tygers hert van jonghs op in getogen,
Geeft Goden, geeft my kracht, dat ik Melissaas min
Magh bannen uit mijn hert, magh schoppen uit mijn sin:
En dat ik, alzoo lang, als duuren zal mijn leven,
My nimmer tot de liefd' van eenich Vrou begeve.
Rufino wel hoe dus? ik ra u dat ghy toont
Het over trou gemoet, dat in uw boezem woont.
Veel eerelijker ist door trouwe min te sterven,
Als door verandering Melissaas gonst te derven.
Carbijn uit.
Ziet ginder komt Carbijn, ik zegh u tonge zwijght,
Op dat Carbijn hier van geen wetenschap en krijght:
Want hy lacht altijdt om der minnaers droevigh klagen,
En acht het malligheidt zoo grooten min te dragen.
Wat klaeghde ghy terstondt, wat doet u treurigh zijn?
Carbijn ha waerde vriendt! ik ken het niet verklaren.
Zwijgt gy 'et dan voor my?
ik zeg het zeer ongaeren.
Ghy noemde my daer vrient,
dat ik my niet en schaem;
Ghy zijt mijn waerdste vriendt.
Dats noch een hooger naem.
Rufino, zoo ghy dan my voor uw vriendt gaet achten,
Laet my toe, dat ik heel de oorzaek van uw klachten?
Ben ik uw vriendt waerom en dragen wy niet beid'
De zwarigheidt en last die u wordt opgeleit?
Verklaert het my, op dat wy t' zamen mogen dragen.
Een vriendt behoort een vriendt zoo naerstigh niet te vragen
'T geen hy niet zeggen wil; dus bid ik u Carbijn
| |
| |
Laet toe dat ik hier dus in eenigheden quijn.
Neen, neen, ik laet niet af, ik zal de oorzaek weten.
Belooft my eerst een beed, die gy zult komen naer,
Ik zweer, dat ik volbreng al 't geen gy zult gebieden.
Melissa ist, Carbijn, die door gestadigh vlieden
Rufinoos herte steelt, en sinnen zoo ontstelt,
Melissa is die geen die uw Rufino quelt:
Melissa is het, die my hier alleen doet dolen:
Melissa is het, die mijn ziel my heeft gestolen:
Ik min Melissa: maer Melissa my niet weer.
Hoe? stelt Rufino zich dan om een Vrou t' onvreden?
t' Onvreden? ja voorwaer, met dubbel groote reden;
Daer ik Melissa min en my Melissa haet.
Gy zijt voorwaer verdoolt, acht gy die haet zoo quaet.
Verkiest een ander lief, uit zoo veel duizent Vrouwen,
Die alzoo graegh, als gy Melissa, u will' trouwen.
Laet zoo de eene vreught, verdrijven d' ander pijn.
Verkiest een ander lief? wel wat wil dat doch zijn?
Wat raet gy my Carbijn? zou ik een ander kiezen?
Ia om door 't kiezen zoo Melissa te verliezen.
Wat malligheit, wat praet, wat beelt g' uw zelven in?
Of meent gy dat ik ben zoo wankel in de min,
Als gy en uw 's gelijk, die 'k niet zou achten waerdig
De gonste van een Vrou, vermits zy zijn zoo waerdigh
In 't kiezen van wat versch. Hebt gy geen ander raet
Zoo zwijgt, en houdt uw mont, die raet is zonder baet.
Carbijn maer wat gy doet? gy gingt my daetlijk zweren
Te zullen doen, al 't geen ik zou van u begeren,
Zeit gy dat niet terstont?
Ik zegh dat noch mijn Heer.
Zoo bid ik u dat gy maer eensjes gints en weer
By Theodora gaet, en wilt haer ondervragen:
| |
| |
Hoe vragen? 'k weet niet dat ik Theodoor de dage
Mijns levens heb gezien: want ik en ken haer niet.
't Is die gy alle daeg by mijn Melissa ziet.
Ik weet niet wie gy meent.
Ik zal 't u wel beduiden.
Zy woont in deze straet, daer ginder, daer de luiden
Recht voor de deure zijn.
Zoo neem ik in de stoep haer t' avondt wel aen waer.
Gy meugt wat met haer praten,
En hooren, of zy haer niets zal ontvallen laten
Noch zeggen van mijn lief Melissa of van mijn:
Want zeker weet ik dat dit echte Speelnoodts zijn,
Dat zy haer willen voor malkander niet verzwijgen.
Och ja zoo zoud ik krijgen
Een weinigh kennis, en een weinigh zeeckerheidt,
Of ook Melissa heeft een kleine min geleit;
Of zy 't van herten meent dat zy is zoo afkeerigh;
Dan of Melissa meed' in 't weig'ren is begerigh,
Als meest dat zoet geslacht.
Zoo had ik mogelijk by haer wat meer gehoor.
Neen Vriendt, zy ken u wel en ziet u wonder garen.
Ik hoorden 't laetst van haer, wanneer wy t' zamen waren
Dicht by Melissaas huis. Ey lieve gaet doch heen.
Rufino gaet na huis ik zal dan derwaerts treen.
Hoe haekkende mijn Heer zal ik u dan verwachten!
Ach dat den Hemel eens medoogde met mijn klachten!
binnen.
Wat groote zottigheidt, dat yemant om een Vrouw
Zich zelleven zoo quelt en leeft in zulken rou?
Nu ik mach eensjes gaen en zien dan flus te maken,
Dat ik met aerdigheidt by Theodoor mach raken.
binnen.
| |
| |
'tZoet-zingend' pluimgediert
Op groen-bewassen telgen:
Haer zware droefheidt, (ach!)
Uitstenen noch verswelgen.
Al springend' door de weien:
Heeft anders, als verdriet,
Als zuchten, kermen, schreien.
Verheught en zonder pijn,
Dan zit ik laes! alleene:
Zoo dat een brakke vloet.
Al stroomend', en verwoet
Loopt lang 's mijn wangen hene.
Vraeght iemant, wie het is,
Heeft op den hals gedreven:
Die my doet treurigh zijn,
En in dees droefheidt leven.
Wat baet u dat gy klaeght,
Carbijn heeft geen medoogen.
Maer hoe! ik weet het niet.
Zach hy eens mijn verdriet
't Zou moog'lijk hem bewegen.
Hy heeft een stenen hert,
Door zoo een tranen regen.
Het is een schant, een zmaet
Voor Vrouwen zelfs te vragen.
Eilaes wat is een Vrouw? Eilaes! wat is een Maeght?
Het ongelukkighst dat de heele wereldt draeght.
Al wat de Zon beschijnt, dat ken zijn lust verwerven,
Behalven dat een Maeght haer lusten steets moet derven,
Ten zy, zy word' gevraeght en dat van zulken een,
Die zy van herten meent, daer zy is meed' te vreen.
Maer ach! wat ist? die geen die eenig' Dochters zinnen
Getrokken heeft na hem, en weet niet van de minne,
Die hem gedragen wort. Zoo heeft hy ook geen schult
Indien gy niet en vrijt haer, die met groot gedult
Nu zijne komst verwacht. En zonder hem te klagen
| |
| |
De zwoele narigheidt, die wy in 't herte dragen,
Dat is een schandt, een schandt, een schandt ja zulken schandt,
Dat ieder een haer zou nawijzen met de handt.
Carbijn, ha waerdste die den Hemel oit bestraelde!
Carbijn, ha eenige, waer op mijn hoope daelde!
Wat doe ik? zwijgh ik stil, zoo smoor ik in den brandt:
Zoo ik uw zelfs aenspreek, zoo hael ik groote schandt.
Het zwijgen ken ik niet; 'k en durref ook niet zeggen
Wat minne-vonkjes hier in deze boezem leggen.
Ik weet niet hoe ik wil, 'k en weet niet wat ik doe,
My dunkt, ik ga voor eerst na mijn Melissa toe,
Dien ik het geen hier leit zal vrylijk openbaren,
En alles watter schuilt in dese borst verklaren.
Hier ben ik voor haer deur.
Zy klopt, wort van binnen geantwoordt door Lijs.
Is Theodora daer en komt zy niet eens binnen?
Melissa weest gegroet, 't is goet ik u hier vinne.
Hoe lang ist wel geleen, dat ik u 't laetste zagh?
Indien ik niet en dwael, zoo ist den derden dagh.
Maer Theodora hoe? hoe ziet gy dus bekreten,
Hoe ziet gy dus bedroeft? laet my de oorzaek weten.
Zoud' ik het zeggen daer de schaemt het my verbiet?
Hoort Theodora dan voor my te swijgen iet?
't Hert is gewilligh, maer de tong en durf niet zeggen
Wat swarigheden hier in deze boezem leggen.
Zult gy 't bekennen vry, indien ik d' oorzaek ra?
Melissa ik belooft ik zal 't bekennen: ja.
Wel wie zoud ik beminnen?
De een of d' ander Man, daer Theodoraas zinnen
Want (laes!) het is Carbijn, die my dus doet vergaen.
Carbijn ist, die my doet in dezen brant versmoren;
Carbijn ist zonder wie ik gantslijk ben verloren.
| |
| |
Melissa, 't is Carbijn, die my gestolen heeft
Al 't geen, dat hier wel eer, heeft in dees borst geleeft.
Carbijn verteert mijn hert. Ach mocht ik u eens toonen,
Wat in uw Theodoor voor raet is komen wonen!
'K weet gy verschrikken zoudt, en wezen heel verbaest,
En zeggen anders niet als Theodora raest.
Speelnootje wel wat raet?
Ik zal mijn min ontdekken.
Doet dat niet, Theodoor, Carbijn mocht met u gekken.
Hoe gekken? neen hy zal veel eerder zijn verblijt.
Maer of hy weig'righ was (ha Hemel) wat een spijt,
Wat schandt zou 't zijn voor u!
Hy zal my niet ontzeggen.
Maer 'k weet niet hoe ik 't stuk behendighst aen zal leggen;
Hy spreekt my nimmer aen, en zoo ik aen hem zont,
Zoo kregent lichtelijk de luiden, in de mont.
Daer had men dan 't gesnap, want 't volk en ken niet zwijgen,
Al zouden zy te met door spreeken hinder krijgen.
Trijn Jans is wel getrou.
Maer of gy schreeft een brief, en hem die brengen liet.
Het schrijven komt te kael. 'K wou dat hy door den derden,
Of wat bedekt'lijk kost tot my gezonden werden.
Dat ken niet wel geschien.
ik weet nochtans wel raet,
En 't ken heel licht'lijk zijn, zoo gy my niet verlaet.
Zoo heb ik niet te vreezen,
Zoo gy uw woort maer houdt.
Segt my sleghts uw begeert.
Rufino vrijt na u, gy veinst u staegh verkeert,
Heel stuers, ja of g' hem haet, en niet wilt hooren spreeken.
Met reden, om te zien of niet zijn min zal breeken.
En gy bemint hem zoo, ja meer als ik Carbijn.
(Melissa wat 's u luk veel grooter als het mijn)
Maer ziet te degen toe, men ken te lange tergen,
En al zijn 't goede luy, vry veel te veele vergen.
Men treedt een blaes zoo lang' tot die aen stukken klapt,
Men trekt een boogh zoo lang' tot die aen stukken knapt.
| |
| |
Al zeit het spreek-woort haer, dat nimmermeer goe Vryers
Te deegh bedyers zijn, ten zy zy zijn goe lyers:
Zoo ziet men nochtans dat geveinsd' af-keerigheidt,
De trouste minnaer van 't lang' weig'righ Meysje scheit,
Ziet weigert niet te langh, gy mocht ook meed' zoo varen.
En zoo gy wilt nu kunt gy u en my bewaren.
Toont aen Rufin' uw hert, en spreekt volmondigh uit
T' geen gy in uw gemoet van u en hem besluit:
Zoo ken door u en hem Carbijn licht zijn getogen.
Melissa, hebt gy nu met my een klein medoogen,
Zoo toont u Theodoor hier in geen tegenheidt,
Of 'k zweer zy anders strak uit deze Wereldt scheidt.
Melissa 'k bid u nu door Venus zoete banden.
Zy knielt,
Ziet, met gebogen kniên en met gevouwen handen,
Erbarmt u over my, laet doch deez' brakke vloedt
Verkeeren uwe zin, verzachten uw gemoedt.
Nu kent gy zoo gy wilt my houden by het leven,
En zult met ja of neen nu doot of leven geven.
Uw woorden Theodoor die perzen het getraent,
En doen ook dat een wegh langs mijne wangen baent.
'K belooft u, daer 's mijn hant, ik zal mijn veinzen staeken,
Laet maer uw droefheit staen, en drooght uw natte kaekken.
Voor eerst zal ik mijn hert uit spreeken, zoo ik 't meen,
Zoo zullen wy de rest wel klaren met ons tween.
Zy praten voort stil en blijven staen aen d' een zy. Carbijn uit.
Beloftenis maekt schult, en dwinght ons uit te voeren
'T geen wy, te zullen doen, beloofden ende zwoeren.
Zoo komt my dwingen ook en perzen mijn beloft:
En op dat goede tijdt niet vrucht'loos werd' versloft,
Zoek ik gelegentheidt by Theodoor te raeken.
Ziet hier is wel haer huis: maer hoe zal ik het maeken?
De deur is toe, 'k en weet of ik wil kloppen aen,
Of hier een weinigh voort wat gints en weder gaen,
| |
| |
Licht gaet hier yemant uit zoo ken ik na haer vragen.
Ha zotte zottigheidt! zich zoo te laten plagen
Rufino van een Vrouw, dat uwe jeughd' bederft,
En leeft in zulk verdriet waer door gy levend' sterft?
'T is maer een malle gril. Wat? zoudmen zoo beminnen?
Wat? zoud men om een Vrouw bekrenken zoo zijn zinnen?
'k Min liever nimmermeer als zoo gelijk gy doet.
Wat Vrouwe zie ik daer? ik wil haer gaen te moet,
My dunkt 't Melissa is, en 't ander zoud ik denken
Indien gy u zoo quelt. Maer ziet daer komt Carbijn,
Hy komt recht op ons aen, geleit gy beide mijn
Nu t' huis, zoo zal Carbijn van schaemt niet durven laten,
Of hy geleid' u ook dan kent g' hem hooren praeten,
Melissa ik besterf. Ha Hemelen wat raet?
Joffroutjes zijt gegroet. Hoe komt het dat gy gaet
Dus met u tween alleen, en anders geen verzelling?
Verzelling is wel goet, maer altemet een quelling.
Zoo doe ik moog'lijk ook, want ik uw praet verstoor.
Wy hadden nu ter tijdt niet veel bezonders voor.
Ik weet dat Meisjes praet is veeltijdts wat bezonders
Bezonders hoe Carbijn? men houdt het voor wat wonders,
Indien zy anders iets, als praten van de kleên,
Op dees manier geboort, op die manier gesneen.
en nochtans 't mannen zeggen.
En offer een dat zeit, zult gy dat daerom leggen
Op ons lui altemael? altijdt wat my aengaet
Ik loof niet dat gy steets van kap en kleeren praet.
Gy zijt het volkje niet; maer gaet uw kloeke reden
Niet tot die voddery, maer tot wat hooghs besteden;
En volght der mannen aert, die gy door uw vernuft,
En dravend hooge geest uit tertet en verpuft.
Carbijn, het spreekwoort zeit dat al te veel geprezen
In 't by-zijn aldermeest, wel schering schijnt te wezen.
| |
| |
Ioffrou gelooft het niet. Het waer my hertlijk leet
Dat ik, als door een lof, u dit of dat verweet;
U, wien de goe natuer in alles zoo volmaekte,
Dat al quam Momus zelfs ik wed' hy niet en laekte
In u het minste deel. Maer dat ik niet te langh,
Ioffrouwen u belet de voorgenomen gang;
Zoo 't u gelieft ik zal u wat gezelschap houden.
Wy hadden uit geweest dies halleven zoo zoude
Ik Theodora t' huis geleiden, maer uw praet
Die houdt ons zoo lang' op, dat al mijn tijdt vergaet:
Ik moet nootzaeklijk voort en laet u met uw beiden.
Wy zullen liever eerst u tot uw huis geleiden.
Ach dat Rufino by ons was!
Hy is t' huis, en gants niet wel te pas.
Wat heeft hy dan voor siekt?
Eilaes! hy heeft de tering.
En kreegze door ontbering.
Hoe? dat verstae ik niet.
Het geen dat hem verteert
Is 't gene hy begeert, maer lijkewel ontbeert.
Een Vrouwen beelt: en moet hy 't langer derven,
Zoo zal hy door verteer ten langen lesten sterven.
Wel dat's een wreede Vrou die hem zoo sterven laet.
Te wreeder is zy noch, zoo zy hem daerom haet,
En wil hem van zijn min niet eensjes hooren spreeken.
't Is beter z' hem ontzeit, als met veel looze treeken
Een langen wijl in tuil en twijffelingen houdt.
Maer is hy dan gezont, als hy van minne kout?
Zoo is zijn ziekt niet groot, maer zoud wel haest genezen.
Een Vrouw die dat ook doet moet onbarmhertigh wezen,
Wat's daer doch aen belanght of m' iemant praten hoort?
Licht wierd' zy door zijn praet ten lesten eens bekoort.
Maer ken ik niet de Vrou, of ik haer kost bewegen
Dat zy tot deze knecht wat beter wierd' genegen.
En zegt, ik zal daer in doen 't beste dat ik kan.
| |
| |
Maer zeg, wat port u doch zoo voor uw maet te vrijen?
Gy zult door zulk gevry uw leven niet bedyen.
Ons vriendtschaps vaste bandt heeft my daer toe geport
Dat's goet maer doet uw zelf niet door uw vriendt te kort.
Hier zijn wy by ons huis. Ik weet zy na mijn wachten.
Vaert wel, ik wensch uw beid veel duizent goede nachten.
Speelnootje denkter op, gy weet wel wat ik meen.
binnen.
Ziet dat gy ook zoo doet en zeght altijdt geen neen.
'k Ben in mijn hert verblijdt.
Die ik van stonden aen Melissa spreeken hoorde:
Want zoo zy haer geliet zoo zoud' zy niet meer zijn
En dat door raet van mijn.
Zoo is Rufino zeer Ioffrou aen u gehouden.
't Waer onbeleeft gedaen dat ik niet helpen zoude,
Waer dat ik kon of moght, een minnaer zoo getrou
Rufino wordt door u gezont en heel genezen,
Ik ken u nimmermeer ten vollen dankbaer wezen,
Dat gy mijn eene helft, mijn trouwe medemaet
Goetaerdigh hebt verlost uit zijn bedroefde staet:
Den Hemel loon het u, Rufino kent niet loonen,
Carbijn en ken u niet g'noech dankbaerheidt betoonen.
Het is genoech geloont zoo 't uw luy, maer behaeght.
Rufino heeft nu haest gevangen 't geen hy jaeght,
Nu denk ik niet Carbijn, dat gy zult langer wachten.
Maer zult nu al terstondt ook nae een Vrijster trachten.
Die zoo een voorspraek had gelijk Rufino doet.
Wat hoeft dat als gy vrijt een zachter van gemoet?
Ik acht haer allegaer haest eveneens af keerigh:
Daer zijn wel duizent dwersch en een alleen begerigh.
Wel kiest gy dan die geen die niet afkeerigh is.
Vangt uit de wilde Zee eens d' alderbeste Vis.
Zo doet het met de Vrouwen.
| |
| |
Gy kent de goede zien, en dan de quade schouwen.
Het zien is vol bedrogh, en heeft een looze schijn,
Kiest gy dan zulken een, wiens groot medogend' zijn
Gy zelver gantsch beproeft door uitgewezen daden.
En gy zegt dat gy 't hebt Melissa aengeraden:
Zoud gy 't u zelven ook zoo licht wel kennen raên?
Dat zou de vlugge tijdt ons licht'lijk doen verstaen.
Men zou noch trouwer vinnen.
Te meerder was hy waerdt dat iemant hem zou minnen.
Dat men mijn trouwigheit eens by de zijne woogh,
Mijn schael hink op de aerd, Rufinoos heel om hoogh.
Woorden, die de daet ook zal verklarẽ.
Ja, ja 't was lovens waert, zoo woorden daden waren.
't Zal blijken metter tijdt, bleek maer de weder-min.
Was z' in haer eigen zaek, al-even-eens van zin,
Als z' in eens anders is, hoe waer mijn luk gerezen?
Dat zy veranderen zal doet my op 't hooghste vreezen.
Dat waer bedriegelijk en al te vals gedaen,
Het geen men zelver haet een ander aen te raên.
Dat gy een ander raet, zoudt gy dat zelver prijzen?
Met woorden niet alleen, maer metter daet bewijzen.
Betoont dan metter daet het gene dat gy zegt,
En mint hem weder die op u zijn liefde leght.
Maer ik word niet gemint.
Ik zweer dat ik mijn dagen
Heb min noch mins gelijk den Vrouwen toegedragen,
Dan u ô Theodoor, ik zweert by uw gezicht,
Wiens schitterende strael mijn minne heeft gesticht,
Wiens blixems snelle vlught mijn zinnen komt ontstellen,
Wiens zoete tooverkracht komt ziel en lichaem quellen:
Ik zweert u by dien top, die dit bedroefde hert,
In duizent knippen vangt, in duizent strikken wert:
Ik zweert u by die mondt, het voetzel van mijn leven,
Die met een enkel woordt ken doodt of leven geven,
Joffrou gy zijt de eerst, de eerste die ik kies,
| |
| |
En 't leven ben ik quijt indien ik u verlies.
Waer 's nu uw zacht gemoedt, en uw medogentheden,
Waer meê, gy voor Rufin', Melissa hebt gebeden?
Doet nu het gene zelfs dat gy Melissa riet,
En weigert uwe slaef uw zoete weêrliefd' niet.
Ha Goden wat geluk! Nu moet ik weig'ren leeren,
Maer zacht niet al te veel, hy zou wel licht verkeeren,
Dat gy mijn weerliefd' eischt daer gy zoo schielijk mint.
Ik weet niet dat gy my met kennis spraekt voor dezen.
Hoe durf gy dan Carbijn, strak zoo begerigh wezen,
Dat gy mijn minne eischt? Ik neem, ik u die gaf,
Uw haest genomen keur nam haestigh weder af,
Wat raet gink my dan aen?
Ey laet 't vergeefs gedacht uw zinnen niet bezwaren.
Is dat vergeefs gedacht? uw min is eerst geleidt.
Al is mijn minne nieu, z' is vol bestendigheidt.
Het zeggen is goet koop, de tijdt die most het leeren.
En zoud' ik dan terwijl uw zoete gonst ontbeeren?
Gy leeft terwijl op hoop.
Maer zy is vast wanneer uw trouwe niet en lieght.
Ha kus? ha zoete kus, die 't herte schijnt te breeken!
Carbijn mijn tijdt is om.
Wilt gy zoo haestigh gaen?
Ik bleef wel; maer de tijdt die drijft my hier van daen.
Mijn eenigh een, mijn vreught, mijn leven van mijn leven,
Mijn ziele van mijn ziel, gaet gy my nu begeven?
Vaert wel en blijft gezont.
Theodoor binnen.
De minne houdt mijn tong, de vreught belet my 't praten,
Ik ga 't verwarde hooft nu wat bedaren laten.
binnen.
|
|
Auteursrechtvrij