|
| |
| |
| |
De krooninge Van haare Majesteiten, Wilhem Hendrik, en Maria Stuart,
Tót Koning, én Koninginne van Engeland.
Eerste bedryf.
Eerste tooneel.
DE Maagd van Vrankryk, verbeeld door de Seine, als zynde de vermaardste én bekéndste Révier van Vrankryk, omringt van de voornaamste Fransche Grooten, én Krygsoversten aan de eene, én Engelsse én Yrße Krygsoversten aan de andere kant.
De Seine rédeneert mét de Oversten over haare toestand, betuigende, door eene réde vol verwoedheid én lasteringen tégens Hólland, haare spyt over de veranderinge in Engeland, én geheel Europa voorgevallen.
| |
| |
Zy maant de Oversten aan om wraak daar van te neemen, én alle bedénkelyke razernije te pleegen.
Ondertusschen verschynen Hovaardy, Vleijery, én Bedróg. Hitsende de zélve door hun gezang nóch vérder aan, om wraak van de gehoonde glory hunnes Konings te neemen.
Ryzen uit de Afgrond, (het Gewéld, gewapend mét een Schild én Zwaard, de Moord mét een Wolfsvél omgórd) maakende te zaamen eene Dans, waar in zy hunne verwoedheid, én dreigeménten verbeelden, én het Bedryf besluiten.
Aanspraak van de Seine aan de Fransche Krygsoversten.
MAnhafte Hélden, tót uws Konings roem geschapen,
Grondvésten van zyn ryk, Krygsgoden in het wapen,
Door wiens gevreezden arm én onverschrokken ziel,
De groote Lodewyk alom steeds 't véld behiel,
En zyne naam waar voor de trótste vólk'ren beeven,
Zich tót aan 't Starrendak, ja hooger, ziet verheeven;
Gy, die het al voor hém doet buigen door de kracht
Uws krygsvólks, wiens gemoed mét alle érbermen lacht.
Door vrouwen, kinderen, nóch maagden nooit bewoogen,
Hoe kunt gy zulk een hoon, als ons geschied, gedoogen?
Hoe kunt ge lyden dat door zulk een hand vol land.
Als Hólland, 't wélk zich korts zag door uw arm vermand,
En uw gewéld in zyn moerassen most ontduiken,
Ge uws Vórsts vermoogendheid nu ziet de wieken fnuiken?
Dat snoode Land, 't wélk steeds zyn zeege heeft verlét,
Zyne alver winnendheid de voet steeds dwars gezét,
Dat ous te lande én ook te water 't hoofd durfd' bieden,
En onze scheepsmagt steeds mét schande heeft doen vlieden:
Nóch niet te vreên dat 't in zyn hoogmoed triomfeert,
| |
| |
Heeft onzen Bondgenoot op 't smaadelykst onteerd,
Het onderling verstand, mét zo veel listigheden
Bedékt, verwaandelyk verydelt, én vertreeden,
En op het onverwachst, ten spót van zyn vernuft,
Dat nu, na 't schynt, schoon 't nooit gebeurde, heeft gefuft,
De trouwe Jakob uit het Britsche ryk verdreeven,
En een vermeetele in zyn plaats ten troon verheeven.
Die, schoon hy door zyn Echt, geboorte, én wéttig bloed
Zich zelve waand te zien in zyn réchtvaardig goed,
Waar van zyn Voorzaad word gezégt te zyn versteeken,
Als eenen die 's Ryks wét, én réchten durfde breeken,
Zyn bloed verzaaken, een onzéker érfge naam
Voorstéllen, ja, dat ik my zélf te noemen schaam,
Zyn vórstelyk gemoed, ondraagelyke woorden,
Bezoed len boven dien mét onmedoogend moorden.
Die onderdrukker, die verdélger van de list
Der schrand're maunen hém alleen niet 't ryk betwist,
Maar durft ons over zè op 't allervinnigst dreigen,
En alle Vórsten tót myn ondergang doen neigen;
Die uwes Konings magt weêrspanniglyk versmaân,
Zyne onbepaalde wil hovaardig tégen staan,
Ja onbedachtelyk zyn légers reeds bespringen,
Vol moed hém wéder al 't veroverde te ontwringen.
Op, op; 't is tyd dat gy uw' grimmige oogen slaat
Op die ver waatene; verwoest dat heilloos zaat;
't Moet uitgeroeid, om nooit zyn' glory meer te ontluist'ren,
Noch zyne zeegepraal door smétten te verduist'ren.
Heeft eene zè van vuur, van traanen, én van bloed
Niet magts genoeg, doe, doe 't verzinken in de vloed
Des noorder Oceaans; die zal op zyn geboden,
Als in onze Operaas, die ryksgedróchten dooden.
Al heeft hy door 't beleid van Luxemburg wel eer
Doen voelen hoe hy is te vreezen, door 't geweer
Van onverzoenb're, schélmse én raazende soldaaten,
| |
| |
Op zyn bevél in woede én wreedheid uitgelaaten,
Het lustryk Bodegraave én Zwadenburgerdam
Stréng doen verwoesten, én verteeren door de vlam,
Die zuigelingen in de wieg zélf niet deê spaaren,
Terwyl de moeder, vast gebonden aan haar haaren,
In 't aanzien van de man, onteerd wierd, én ontzield,
En nevens hém mét huis én hóf door 't vuur vernield,
Dit 's alles sléchs gering by 't geen hén is beschooren
Tót straf van hun bestaan door 's Konings félle tooren.
Bréngt al de plaagen die de hél verzinnen mag,
Tót hun verdélging, op het schriklykste aan de dag.
Zal my een slobbrig Y, óf schraale Maas bràveeren?
Een Amstelplasje my, een Koningin, onteeren?
Neen, neen: 'k verga veel eer voor eeuwig eer ik ly
Dat zulk een overmoed lang ongewrooken zy.
De fórsse Ryn begind van vér zyn norsse braauwen
Wyd op te spalken, én my schamper toe te graauwen;
De dolle Donau spreekt hém moed in, stérkt zyn magt,
Terwyl de Tyber mét 's Vórsts dreigementen lacht:
De traage Taag voelt zélf zyn oude moed ontsteeken,
Om op my 't ongelyk, hém aangedaan, te wreeken;
Maar boven al maakt my de strydb're Teems ontroerd,
Die, brullende van wraak, vervaarlyk légt én loert,
Om my een doodsche steek in 't wroegend hart te geeven:
'k Voorzie zyn vloot door zè reeds hér waard heene streeven;
My dunkt ik zie hém reeds aan myne kust geland,
En doorgedrongen zélf tót in myn ingewand.
'k Zie al 't gewonnene weêr schandelyk verlooren:
De heele waereld heeft myn ondergang gezwooren;
't Schynt élk zich tans om my te dooden 't yvrigst toont;
Maar 'k héb ook niemand in het woeden ooit verschoont.
Dóch, 't is nóch tyd voor u die donder af te keeren;
Uwe Oorlogsbénden, fleeds gewoon te triomfeeren,
Staan reê, 's ryks schatkist is met 's vyands roof vervuld:
Wat is 'er dat gy niet te boven komen zult?
| |
| |
Terwyl dat gy de Palts, vermaard door vruchtbere oesten,
En édle wynstók, zult doen door het vuur verwoesten,
En haare Véstingen vernielen tót de grond,
Ja zo dat nie mand ooit kan zéggen, zie daar stond
Het prachtig Vórstelyk Slót, dat eeuwen kon verduuren,
Daar zietge 't overschót der Témp'len, óf der muuren;
Tot een verbaazing van al wie u weêrstand bied.
Laat onzen Bondgenoot, wien 't Kétterdom verstiet,
Mét onze magt gestérkt, in 't ryk der Yren dringen,
Om mét die hulp de Teems kloekhartig te bespringen,
Op dat, terwyl de nieuw verkooren Koning 't hoofd
Hém bied, 't snood Néderland blyf van zyn hulp beroofd.
Men moet der Yren moed wél niet te veel betrouwen,
Maar hun gedachten mét het schynbeeld bézig houwen
Van hunne Gódsdienst, die vervolgt word én verdrukt,
En hoe de Roomsche Kerk haar sierssel word ontrukt.
Want schoon my aan het récht der Kerk niet légt gelégen,
Gelyk men daaglyks ziet, 't kan échter 't graauw beweegen;
't Word door die blinddoek tot verwoede wraak bekoord.
Dat bleek op Bartels Nacht, die hoog beruchte moord,
Toen door 's volks razerny ruim honderd duizend zielen,
Daar onder al de bloem der Hugenotten vielen.
Dat hébt ge, ô Yrland, op het schrikkelykst gezien,
Toen, door die woede, driemaal honderd duizend liên
Het leeven, in het kort, op 't allerwreedst verlooren.
Ik zie die zélve tyd weêr op een nieuw hérbooren;
Ik zie een open véld om al wat ooit voorheen
Afgryslyks is gebeurd, dit pas in een te smeên.
Ik voel zélf de afgrond tót myn bystand zich beweegen,
De Spooken klimmen reeds, tót onze hulp geneegen,
De roode Draak braakt zucht tót wraak, bloeddorst, én moord:
Het onderaardsch gespuis word brullende gehoord.
| |
| |
| |
Tweede tooneel.
Hovaardy, Vleijery, Bedróg, Moord, én Geweld, verscheinen in de Zaal.
De Seine spreekt hén aan.
GY Razernijen, die vrywillig komt verschynen,
Doet door een nacht van ramp der Kétt'ren zon verdwynen;
Blaast, blaast den Vorsten in een onverzétb're moed;
Maakt hén meêdoogenloos, onzoenbaar, én verwoed
Zang der Spooken
Hovaardy, Vleyery, ón Bedróg,
WIe durft de grootste Koning térgen
Die Immer 't Aardryk zag?
Wie kan zich voor zyn toorn verbérgen?
Zy trèft gelyk een donderslag.
De Hémel zélf kan hém geen réden vérgen,
Wyl hy alleen al wat hy wil vermag.
Wie durft de grootste Koning térgen
Die immer 't Aardryk zag?
Hovaardig rót, vermeet'le dwérgen,
Bereid u vry tót weêgeklag.
Beef, beef, verwaande, voor de gloed
Van zyn ontsteeke tooren;
Zy zal u doen versmooren,
In eene Zè van traanen, vuur en bloed.
| |
| |
Wie durft de grootste Koning térgen
Die immer 't Aardryk zach?
Vertooninge achter het eerste Bedryf.
BEllona, gewapend, omringt van 's Oorlógsvloeken, doet bewys aan de Fransche Krygsdrommen, verzien mét Geschut én alle ander Moordgeweer, mét hunne wreedheid voort te vaaren, én de Palts te verwoesten.
BEllona mét haar stoet, omringt van Oorlogsschaaren,
Gebied aan de Oversten mét woeden voort te vaaren,
Die toonen hén bereid, én buigen voor haar neêr.
Daar zietge 't brullend heir, verzien van Moordgeweer,
Gereed de vruchtb're Palts onménschlyk te verwoeiten.
Wat zal de dulle Kryg een beemd van Lyken Oegsten.
Dans van Geweld én Moord.
Einde van het eerste Bedryf. |
|
Auteursrechtvrij