|
| |
| |
| |
Lof-sang van Esaias, ofte Trivmph-bode,
Ende voorsegginge der verloszinge van Gods Kerke, ende ondergang haerer vijanden, kap. XXXIII. ende XXXIV.
Hy dreygd Senacherib, dat God hem neer sal houwen:
Na bid hy voor Gods volk met hertelijk vertrouwen:
Voorseyd dan dat de Heer sijn Kerk verloszen sal:
Met-een beschrijft hy ook der boosen straf, en val.
WEe dij, die niet en doet dan and'ren te verstoren!
Meynt gy niet, dat de Heer dij storten sal in toren?
En gy die and'ren staeg met onrecht hebt bestreen,
Meynt gy niet, dat de Heer dij sal met voeten treen?
Verstoorder! als gy sult al dijn verstoren enden,
So sal God dij gewis ook mee verstoring senden:
Wanneer gy lang genoeg het quaede hebt gedaen,
So sult gy eyndelijk ook selfs te gronde gaen.
| |
| |
2. O Heer! wilt over dijn heyl en dijne gunst betogen,
Want wy verwachten dij, dijn hulp staet ons voor ogen,
Helpt dijne kind'ren vroeg, verlostze uyt den druck,
En sijt ons heyl (o God!) ter tijd van't ongeluck.
3. Laet voor dijn groote kragt, en dijne krijg-geruchten
De volken al te saem verzagen, ende vlugten,
En laet de Heyd'nen gansch verstroijen in den wind,
Wanneer gy dijne kragt te tonen eens begint.
4. Dan salmen al dijn buyt gelijk de wormen rapen,
Dan salmen onversiens als kevers dij betrapen,
En springen op den neck. 5. De Heer sit magtig hoog
In sijne hemels tent, en uytgespanne boog.
De Heer maekt Zion vol van sijn gerechtigheden,
De Heer laet sijn gericht in alle haere steden,
Hy laet sijn oord'len sien. 6. En siet, tot deser stond
Tot dees gelegenheyd is dit dijn vaste grond,
De rotz-steen van dijn heyl, op God den Heer te bouwen,
En op sijn sterken arm van herten te betrouwen,
Enso recht wijs te sijn. Dit is het effen pad,
Dit is de weg tot heyl. Gods vrees is al dijn schat.
7. De boden van de vree staen buyten voor de deuren,
De afgesanten mee te wenen, en te treuren,
8. De paden liggen woest, daer is niet eene straet,
Daer is niet eene weg, die iemand veylig gaet.
'Tverbond is los gemaekt, de trouwe ligt verbroken,
En van de steden word seer smadelijk gesproken,
Hy acht de luyden niet. 9. De landen sijn verheerd,
En knylen klagelijk ellendig omgekeerd.
'Tgebergte Libanus staet droevig ook te schreijen,
En Saron is gelijk de slechte vlacke weijen,
En so is Basan mee tot een woestijn gemaekt,
En Charmel desgelijkx een wildernis geraekt.
| |
| |
10. Derhalven spreekt de Heer, nu wil ik mij verheffen
In mijne groote magt, en sijnen hoogmoed treffen.
11. Gy gaet met stroo bevrucht, dijn arbeyd is niets waerd,
Dijn pogen is vergeefs, 't sijn stopp'len die gy baert.
Dijn moed, dijn hooge moed, dijn pochen, en braveren
Sal dij selfs, en dijn vleesch, gelijk een vuer verteren.
12. De volken sullen sijn tot kalk en asch verbrand,
Gelijkmen met het vuer de doornen helpt van kant.
13. Wel aen dan, luystert toe met uwe beyde oren,
Die ver gelegen sijt, en wilt mijn daeden horen,
En die na by ons woont gebueren van ons land,
Merkt op mijn groote kragt, en op mijn sterke hand.
14. De sondaers in de burcht van Zion sijn besweken,
En inde huychelaers is angst en schrick gebleken,
En spreken: wie van ons (eylaes!) wie is die man,
Die by een brandend vuer te samen wonen kan?
Wie is daer onder ons, die sonder vrees, en beven,
By een verterend gloed der vuer'ge vlam kan leven?
15. Wie vroom is van gemoed, en recht spreekt met bescheyd,
En ontrou vijand is, en alle gierigheyd.
En treckt sijn handen af van allerleij geschenken,
Sijn naesten leed te doen, en in sijn recht te krenken:
En stopt sijn oren toe voor bloed-schuld, ende moord,
En sluyt sijn ogen mee voor 't quaed dat niet behoord.
16. Die mensch sal seker sijn, en sich met heyl versterken,
De rotzen dijen hem tot vaste bolle werken.
Hy krijgt des broods genoeg, en word ter nood versaed,
Sijn water word hem ook gedeeld met volle maet.
17. Dijn ogen sullen sien den Koning triumpheren,
En 't land weer lustig staen naer wenschen, en begeren.
18. Gy sult verwonderd sijn, hoe 'tso gansch anders gaet,
En seggen: waer is nu des vijands wijse raed?
| |
| |
Waer is sijn geld, en magt? waer sijn sijn kloeke knechten,
Het vrezelijke volk gewapend om te vechten?
19. Gy sult dat volk niet sien aen eenig grens, of pael,
Dat volk van diepe spraek, dat volk van vreemde tael,
En onbekende tong, dat niemand uyt kan leggen,
Dat niemand kan verstaen, wat dat sy willen seggen.
20. So schout van Zion aen, alwaer Gods volk vergaerd:
Siet dijne ogen sien Jerusalem bewaerd.
Een vast en vreedzaem huys, daer't seker is te leven,
Een hut die niet en word vervoerd, noch weg-gedreven,
Wiens nag'len vast gehecht gedurig wel bestaen,
Wiens seelen desgelijkx niet breken, noch vergaen.
21. God sal daer by ons sijn, God hoog en groot van magten,
In plaetze van een see en wijde water-grachten,
Daer niet een eenig schip, hoedanig men ook vind,
Sal drijven met den riem, of streven met den wind.
21. De Heer is onse wraek, de Heer sal onse saken,
Uytvoeren tegens hen, en goed en richtig maken,
God is ons God, en Heer, die ons sijn wetten geeft,
Daer na sich yder-een voor hem te schicken heeft.
God is ons Hoofd, en Vorst, God sal in sijne ermen
Gelijk een Koning ons wel weten te beschermen,
God helpt ons vroeg, en laet, God en beswijkt ons niet,
En treckt sijn lieve volk uyt jammer, en verdriet.
23. Uw touwen sijn verscheurd, uw meyning sal u liegen,
Uw vlagge sal niet meer op uwe masten vliegen,
Hier heeft uw roem een eynd, hier word uw trotz gesteuyt,
Uw groote diefsche roof die word ons tot een bueyt:
So dat de lammen selfs en die op krucken springen,
Den ganschen rijken buyt 'tsaem delen, ende singen.
Daer sal geen kranke sijn: want Gods volk dat daer woond
Sal sijn met God versoend, en voor den Heer verschoond.
| |
| |
1. Komt, Heydens, herwaerts dan, komt volken, en wilt merken,
De aerde hore toe, en alle werelds perken,
En alle werelds eynd, en alle werelds oord,
En alles wat daer is, en wat haer toebehoord.
2. Want God de Here wil sich aen de Heydens wreken,
En is op al hun heyr met grimmigheyd ontsteken:
Hy sal hen altemael verbannen, en verslaen,
En laten door het swaerd ellendig ondergaen.
3. Hy sal 'tverslagen volk doen werpen op de straten,
En al hun dooden daer als dreck verstinken laten,
En als een roock hun stank doen opgaen, en hun bloed
Van aller bergen top doen vallen als een vloed.
4. Ook sal al 'themelsch heyr voor hunne swaere pijnen
En schrickelijken angst versmelten, en verdwijnen,
En 't blauwe firmament, daer s' hemels lichten staen,
Sal sijn gelijk een brief gerold, en toegedaen.
De sterren sullen ook, die aen den hemel blonken,
Neervallen als de bla'en: 5. want siet, mijn swaerd is dronken,
En valt op Edom in, en vaert van boven af
Op al 'tverbannen volk, ter wraek, en wisze straf.
6. Ja siet, des Heren swaerd sal in de slachting druypen,
En overvloedig bloed van sijnen vyand suypen,
En dick sijn van het vet en bloed van meenig lam,
En bock, en nieren-vet van meenig geyt, en ram.
Want God wil al het volk van Bozra stucken smijten,
Ja in het gansche land der boose Edomijten;
God richt een slachting aen, en worgen over al,
Dat niemand sijne hand en straf ontvlieden sal.
7. D' eenhorens moeten ook her-onder met de stieren,
En oszen vet-gemest, en al de wilde dieren:
Want al hun land en aerd sal worden heel besmet,
En dronken van hun bloed, en dick van al hun vet.
| |
| |
8. Want siet, dit is de dag van Gods gewiszen segen,
De dag van sijne wraek, en 'tjaer van hem verkregen,
Om tot vergeldings-loon ter straffe sich te spoen,
Het jaer om Jakob recht, en Zion wraeck te doen.
|
|
Auteursrechtvrij