Proeve van liederen en gezangen voor den openbaaren godsdienst

XIV.
Een lied. Wijze, Ps. XLVII.

Neen! ik leef niet meer!
Draag niet, als weleer,
Vrugten aan den dood:
Koester in mijn schoot
Nu geen adderslang,
Die mij 't leven bang,
En, als 't graf genaakt,
Mij wanhoopend maakt.
'k Juich dan in 't geluk,
Dat mij 't knellend juk,
Met den slaafschen band,
Viel van hals en hand.

[p. 52]

 

Neen! ik leef niet meer!

 

Jesus is mijn Heer!

 

Jesus maakt mij vrij!

 

Jesus leeft in mij!

 

Eeuwig zij geloofd

 

Mijn gezegend hoofd!

 

Eere zij den held,

 

Die mijn vijand velt!

 

Die nu Gode leeft;

 

Mij het leven geeft;

 

En, wat mij belaagt,

 

Mij almagtig draagt.

 

 

 

Langsaam.

 

Zonder Hem, helaas!

 

Bleef ik, wormenaas,

 

Walgelijk voor God;

 

Waardig straf en spot;

 

Slegts een sterveling,

 

Wien vernietiging,

 

Bij 't gevoel der pijn,

 

Zou een weldaad zijn.

 

't Vonnis van den dood

 

Ligt tog in mijn schoot;

 

Daar mij schuld en smet

 

Moed en vreugd belet.

[p. 53]

 

Schielijk.

 

Eer zij dan den held,

 

Die mij heil voorspelt.

 

Hij, ja hij alleen,

 

Wisselt mijn geween,

 

Zugten en verdriet,

 

Met een vrolijk lied.

 

Duurgekogte ziel!

 

Loof, aanbid en kniel

 

Onbekommerd neêr!

 

Leef ik dan niet meer,

 

Alles roept in mij:

 

Jesus! Leef in mij.

 

 

 

Langsaam.

 

Ach! mijn oude mensch,

 

Dien ik vaak verwensch,

 

Die Achitofel,

 

Kweekeling der hel,

 

Blijft mijn reisgenoot

 

Tot aan graf en dood.

 

'k Lees op zijn gelaat

 

Wrevel met verraad.

 

't Knagen aan mijn rust

 

Blijft zijn werk en lust.

 

Hoe ik hem bestrij,

 

Dreigt, beloert hij mij.

[p. 54]

 

Schielijk.

 

Juich, mijn ziel! den Heer.

 

Neen, ik leef niet meer.

 

Jesus leeft in mij;

 

Eeuwig blijf ik vrij.

 

In dien held behaal

 

Ik de zegepraal.

 

Moedig op zijn magt,

 

Vrolijk in zijn kragt,

 

Reize ik naar mijn graf;

 

Leg mijn ligchaam af;

 

En beveel mijn lot

 

Eeuwig aan mijn God.