De Zeeuwsche minnezanger

Verzameling van Uitgezochte Liederen

Constant en Bertina.

Wijze: Ma Normandie.

Wat brengt de liefde menig paar
In groote rampen en gevaar,
Veel door der oud'ren hoovaardij,
Komen de kind'ren in de lij;
Constant in deugd der jonkmans roem,
Bemint Bertina, die schoone bloem,
Maar zijnen staat was te gemeen,
Waar dat haar ouders tegen zijn.

[p. 9]

 

Hun trouwe liefde was gezet,

 

Hare ouders hebben dit belet,

 

Wanneer Constant hun dochter vraagt,

 

Dan wordt hij schandelijk weggejaagd,

 

Hij riep: vaarwel mijn liefste zoet,

 

Gij blijft in 't hart van mij gegroet;

 

U te verlaten, doet mij pijn,

 

Dat vroeg of laat mijn dood zal zijn.

 

 

 

Constant geen rust, waar of hij gaat,

 

Gansch zonder hoop en wordt soldaat;

 

Door zijn gedrag en kloek verstand,

 

Wordt hij verheven tot sergeant.

 

Hij dient getrouw, Bertina treurt,

 

Wordt van hare ouders nagespeurd,

 

Zij hielden haar altijd in band,

 

Toch bleef hare liefde voor Constant.

 

 

 

Constant door liefde, die hem jaagt,

 

Die heeft een klein verlof gevraagd,

 

Het was om zijn lieve Bertien

 

Nog eens te spreken en te zien.

 

Hij klaagt haar ouders bitt'ren klacht,

 

Hoopt hen verandert van gedacht,

 

Zij zeiden gaat! maakt u van hier,

 

Neemt met een bedelares plezier.

 

 

 

Constant heel zonder troost of rust,

 

Had in zijn leven geenen lust,

 

Hij riep: o geld! vermaledeit,

 

Waar dat een droevig hart door lijdt,

[p. 10]

 

Adieu, plezier van 's werelds plein,

 

Ik wil naar 't graf gedragen zijn,

 

Adieu Bertina! 't is gedaan,

 

Daar zijn uwe ouders d' oorzaak van.

 

 

 

Hij is achter het huis gegaan

 

En heeft zijn laatste klacht gedaan.

 

Heeft toen zijn bajonet aanvaard,

 

Stak zich door 't hart en viel ter aard.

 

Zijn laatste woord was: ‘Bertina!

 

Vaarwel Adieu! mijn lief ik ga,

 

God weet dat onze min was groot

 

Draag nu den rouw over mijn dood.’

 

 

 

Bertina hoort zijn droef geluid,

 

Zij komt en breekt het venster uit,

 

Daar ziet zij met een droef gemoed,

 

Haar minnaar baden in zijn bloed,

 

Zij riep: zijt gij door liefde groot,

 

Voor mij gekomen aan uw dood!

 

Wij zijn voor God als man en vrouw,

 

Ik blijf u tot in 't graf getrouw.

 

 

 

Zij nam het bajonet met bloed,

 

En stak het met een kloeken moed

 

Zoo diep in haar teêrmaagd'lijk hart,

 

Viel bij haar minnaar neêr met smart.

 

Spiegelt u ouders, 't is een leer,

 

Breekt voor het geld geen liefde meer,

 

Daar 't geld de liefde te boven gaat,

 

Verwacht den dood of droeven staat.