De zang-godin aan 't Y. Deel 1

[p. 24]

Veld Zang.

Menuet.

Aan d'oever van een klaa - ren stroom In Eenzaam-heid ter neêr ge - zee - ten,

Belommert van een dig - ten boom lust mij uw' schoonheid af te mee - ten:

O! vrugtbaar veld dat mensch vee verkwikt en voet hoe streelt gij hoe streelt gij mijn gemoed.

Hier zie ik 't malsche Gras zo mild

Met zilv're Dropjes overgooten,

Doormengd met Bloemtjes, die in 't wild

Van zelfs uit d'Aarde zyn gesprooten;

ô! Vrugtbaar Veld, dat Mensch en Vee verkwikt en voed,

Hoe streelt gy myn Gemoed.

Ik riek een aangenaame geur,

Die zagtjes my word toegeblaazen

Door 't Wester-Windje, dat op keur

Van Bloemtjes greetig is in 't aazen;

ô! Vrugtbaar Veld, dat Mensch en Vee verkwikt en voed,

Hoe streeld gy myn Gemoed.

[p. 25]

 

De Boter-Bloem zo geel als Goud,

 

En gy, ô, waare Water-Roozen!

 

Word met vermaak van my beschouwd,

 

Als Veld- en Stroom - Cieraad verkoozen.

 

ô! Vrugtbaar-Veld, dat Mensch en Vee verkwikt en voed.

 

Hoe streeld gy myn Gemoed.

 

 

 

Hier kan de laage Veld-Viool,

 

En Matelief myn ootmoed leeren,

 

Op dat ik door geen hoogmoed dool',

 

Maar liefst myn zelven zal verneêren.

 

ô! Vrugtbaar Veld, dat Mensch en Vee verkwikt en voed.

 

Hoe streeld gy myn Gemoed.

 

Het graage Vee boet hier zyn lust,

 

In vette en Klaverryke Weiden,

 

Terwyl het zynen Honger blust:

 

'k Zie 't Bytje ons Honigraat bereiden.

 

ô! Vrugtbaar Veld, dat Mensch en Vee verkwikt en voed,

 

Hoe streeld gy myn gemoed.

 

 

 

Gints staat den Akker, wel doorploegd,

 

Met bloeijend Graan-Gewas te pryken

 

Den Bouw-Man's hoop alreeds vernoegd,

 

Om zyn Schuuren te verryken.

 

ô! Vrugtbaar Veld, dat Mensch en Vee verkwikt en voed,

 

Hoe streeld gy myn Gemoed.

 

 

 

Waar ik myne Oogen wende of keer,

 

'k Ontmoet niets dan bekoorlykheeden;

 

Dus ik de Land-Rust steeds waardeer'

 

Verr' boven het gewoel der Steeden.

 

ô! Vrugtbaar Veld, dat Mensch en Vee verkwikt en voed,

 

Streel altoos myn Gemoed.