Het wydberoemde Overtoompje
(1731)–Anoniem Het wydberoemde Overtoompje–
Auteursrechtvrij
[pagina 38]
| |
Voys: ô Heer hoe kunt gy het aenschouwen.
WAt Droef Geluyd komt ons te hooren?
Wat Naer Geschrey en Ramp op Ramp?
Dat ons komt klinken in de Ooren,
Vervuld ons Land met nare Damp,
Wilt voort uw Thuin met Rou bekleden,
Hollandze Maegd,
Want gy hebt nu wel dubbelde reden,
Als dat gy klaegd.
Den Prins van Vriesland,
Held der Helden,
Dat Edele Nassousche Bloed,
Die voor ons Land sijn Leven stelde,
Leid nu Verdronken in de Vloed,
Die staeg den Vyand dede schromen,
Door Vuur en Stael,
Is nu verdronken in de Stromen,
O droef verhael!
Den Prins in sijn Karos gezeten,
Met d' Overste Hilkes also ras,
Kwam uyt het Leger wild het weten,
Gereden tot 't Stryenze Zas,
Aldaer sy moesten Overvaren,
Met Pont of Schouw,
Om na den Haeg sijn Reis te klaren,
Gezwind en gou.
Maer als Karos en Paerden waren,
Nu op de Schouw en van de Wal,
Om over die Rivier te varen,
So komt een dwarrel Wind voor al,
Waer door de Karos omstorte,
In 't Water neer,
Dat so haer Leven deed verkorten,
Met groot Hertzeer.
Schoon dat men alle vlijt aenwende,
Om haer te redden uit gevaer:
Men wist niet waer den Prins belanden,
Verzonken in de Vloed aldaer;
O Dood! had gy dit Lot beschoren,
Aen desen Held;
Om so in 't Water te versmoren,
En niet in 't Veld.
Agt dagen na die tijd verheven,
Heeft men sijn Hoogheid Opgevist,
Door dien het Lichaem kwam gedreven
Niet ver van daer het wierd vermits;
Een Schipper die 'er kwam gevaren,
Van Bergen op Zoom,
Die bragt het Lijk zonder bezwaren,
Tot Dordrecht vroom.
Alwaer het dode Lijk met vaerden,
Gebalzemd wierd en toen gebragt,
In Vriesland na de stad Leeuwaerden,
om te Begraven met veel Pragt:
In een Grafstee by sijn Voorzaten
En vroom Geslagt,
de Dood regeerd in alle Staten
En hooge magt.
Dien Held wiens daden dat so blonken,
| |
[pagina 39]
| |
Tot Lof van 't Edel Huys Nassou,
Die leyd nu in de Vloed verdronken,
Hollanders, Vriesen draegt nu Rou,
Draegt Rou Vereende seven Staaten,
Om dese Vorst,
Daer gy u vast op kon verlaten,
Leydt nu vermorst.
Hy was een Held die staeg deed beven
De vyanden van 't Huis Nassou,
Dat Villars sal getuygen geven,
Als bleek by Bergen Henegou,
Daer hy deed wyken de Vyanden,
Dien Iongen Blom,
Die Lijf en Leven gaf te panden,
Voort 't Staatendom.
Eylaes hoe sal het Vriesland treuren!
Over de Dood van haren Prins,
Van rou so schijnt het hert te scheuren,
Bedekt haer aenschijn met een grins,
Draegt rou, leg af u Pronk-cieraden,
Om desen Held,
Die 's Iarelijks met Lauwerbladen,
Quam uyt het Veld.
Hy is nu door de Dood verwonnen,
Dien Schipio en Mavors zoon,
Die nooyt en vreesden twee Bourbonnen,
Een dooren voor de Franse Kroon,
Een Iephta voor ons Nederlanden,
Een Gidion;
Een strijdbaer Held die sijn Vyanden,
staeg overwon.
Vertroost tog eens sijn Gemalinne,
Die schoon en Edele Princes,
Die haer Gemael so ging beminne,
Dit is voor haer een droeve les:
O Heer! verset haer druk en lyden,
In dit geval,
Wy moeten hier tog eenmael scheyden,
Van 't aerdsche dal.
Schoon dat de Dood hem heeft doen sneven,
Tot groote droefheyd onverwagt,
Sijn Daaden sullen eeuwig leven,
Tot Roem van het Nassouws Geslagt,
Sijn Naem sal noyt vergeten blijven,
In 't algemeen,
Men salse op sijn Graf doen schrijven,
In Marmer steen.
|
|