Ware geschiedenis voorgevallen in de wytberoemde koopstad Amsterdam

herders-vryagie, tusschen Philemon en Silvia.

Stem: Laast onder 't wandelen al van de boompjes.

ZO als de zon in 't Westen daalden onder,
Ging philemon 't gewolde Vee,
Dryven ter stalwaard, wel te vre,
En ging zyn moede leden rusten,
Aan een Christalyne Beek,
Daar hy door liefde schier bezweek.

Door dien dat hy mistoostig moest gaan scheiden,

Zonder eens weermin te ontfaan,
Schoon dat hy liet daar traan op traan,
Silvia was niet te beweegen,
Haar trouwloos hart dat bleed verhart,
Niet medelydend' met zyn smart.

Hy ging zyn hoofd al daar ter neder leggen,

Regt aan die waterryke bron,
Tot dat de gulde Morgenzon,
In 't Oost quam ryzen uit zyn kimmen,
Waar dat zyn Silvia moest treen.
Als zy met 't Vee te Veld wou heen.

Apol was nouwelyks nog op zyn wagen,

Of Silvia haar deur ontsloot,
Daar hy haar goede morgen bood;
En bad aan haar om te genaken,
Haar zoete Roze rode mond,
In die verliefde Morgenstondt,

Maar zy [in schyn] nog even hart van zinnen,

Weigerd Philimon die Bee,
Dog hy verzette niet een tre,
Maar sprak, myn Lief myn tweede leven,
Myn Silvia geeft my gena,
Eer dat ik door de Min verga.

Door al zyn Droef en bitter lammenteeren,

Wierd haar verharde hart verzagt,
Cupido kreeg de grootste kragt,
Hy nam zyn Koker, Boog en Pylen,
En schoot haar tot 't ingewand,
Tot blussing van dien Herders brand.

Zy toonden daar haar overgrote liefde,

En bood dien Harder wedermin,
't Geen was zyn lust, zyn wensch zyn zin,
Zy sprak uw trouw had ik zien blyken,
Ik wezen wil uw Echte Vrouw.

En Philemon ging haar terstond omhelzen,

Kusten haar Lipjes roze rood,
Dat was de trouw dien hy haar bood:
Zy gingen 't saam te Velde treden,
En Philemon zyn pyn was uyt,
Wyl hy had Silvia tot zyn Bruyd.