De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

Goeden moet men goed laten.

d' Ondervinding maakt ons wyzer:

Zy is waardiger dan goud.

d' Ondervinding leert hoe 't yzer,

Schoon van aart als ys zoo koud,

[p. 310]

 

AIs het vuur de hette voedt,

 

Blaakt met d' allersterksten gloed.

 

 

 

d' Ondervinding zal ons toonen

 

Hoe een koel bezadigd Man,

 

Lang vermoeid door tergend hoonen,

 

Ook geweldig woeden kan.

 

Zyn gelaat, gebaar, geschreeuw,

 

Maakt hem vreeslyk als een Leeuw.

 

 

 

Is het koele bloed aan 't zieden,

 

Is 't aan 't bobbelen geraakt,

 

Dan moet hy, die tergde, vlieden,

 

Eer hem ongeluk genaakt;

 

Wyl de gramschap sterker vlamt,

 

Als men zich niet ras vergramt.

 

 

 

Wagt u, Spotter! van te steunen

 

Op eens mans zagtmoedigheid:

 

Al te lang daar mee te deunen

 

Is te menigwerf beschreid.

 

Want daar is geen mensch zo goed,

 

Of het tergen wekt zyn' moed.

 

 

 

Wagt u, Snorker! met uw blazen,

 

Met uw tarten op het mes,

 

Zoo de goede raakt aan 't razen,

 

Geeft hy agt op vyf noch zes,

 

Noch op degen, noch op knyf;

 

't Kost zyn leven of uw lyf.

[p. 311]

 

Wagt u, Twister! met uw schelden:

 

Want een vyand van krakkeel

 

Komt gewis al komt hy zelden,

 

En zyn zelden is te veel.

 

Wordt de kop eens Engels kroes,

 

Dan wordt d' Engel haast een droes.

 

 

 

Snoer uw tong, ô Agterklapper!

 

Zwyg, ô snoode Leugenaar!

 

Houd uw mond, ô valsche Snapper!

 

Wees geen eerdief, Babbelaar!

 

Zoo gy 't koele bloed ontsteekt,

 

Is het vreeslyk als het wreekt.

 

 

 

Gy, die spreekt als waerelddwinger,

 

Wagt u van den goeden bloed,

 

Dien g', op 't wenken van uw' vinger,

 

Zoo gy meent, verschrikken doet.

 

Zulk een krygt ligt Samsons magt,

 

Als de gramschap hem verkragt.

 

 

 

Wagt u spytige geburen,

 

Die gestaag uw buurman kwelt;

 

Schoon hy goed is t' aller uren,

 

En een vyand van geweld;

 

Schoon hy goed is jaar aan jaar,

 

Eens valt hem de hoon te zwaar.

 

 

 

Terg, ontrust dan nooit den goeden,

 

Laat hem steeds in vrede gaan.

 

Anders zal u, uit zyn woeden,

 

Al te groote ramp ontstaan.

[p. 312]

 

In uw leed wordt g', op uw klagt,

 

Niet getroost, maar wel veragt.

 

 

 

Niemand zal uw lot mishagen,

 

Schoon gy sterft, gedrukt door leed;

 

Aller mond zal hem beklagen,

 

Wiens geduld gy lang bestreedt:

 

Al wierd zelfs de man ontzield,

 

Om het moorden van een' fielt.

 

 

 

d' Ondervinding maakt ons Wyzer:

 

Zy is waardiger dan goud.

 

d' Ondervinding leert hoe t yzer,

 

Schoon van aart als ys zoo koud,

 

Als het vuur de hette voedt,

 

Blaakt met d' allersterksten gloed.