Vervolg op De nieuwe vermakelijke Zeeuwsche speelwagen

[p. 5]

Eliese bij het graf van Ferdinand.

Somber graf des besten jonglings.
Aaklig voorwerp voor myn hart.

Hoe vervuld gy heel myn aanzyn;

Met de doodelykste smart;

Gy herinnert my tooneelen
Van de schuldelooste min;

Eertyds vol van zielsgenoegen

Maar nu is er bitter in.

Ferdinand, wiens overblyfsel
In uw stillen boezem rust;

Was wel eer de vriend myns harten

Al myn Rykdom; al myn lust,

Beter jongling heeft voorzeeker
Op dees aarde ook nooit volstaan;

Deugdzaam, vriendlyk en verstandig

Met Ellendigen begaan;

Maar vooral getrouw in 't minnen
Voor zyn Meisjen schieren God;

En dien Minnaar moet ik derven?

Welk een wreed en treurig Lot;

Met wat zuivre ziels verrukking
Zat hy dikwils aan myn zij,

Staarende op den Sterrenhemel

Hoe gevoelig zeide hy.

‘Daar Elise; is alles Eeuwig
Daar is 't Eindeloose vreugd;

[p. 6]

 

Daat ontspruiten nimmer doornen

 

Voor de liefde of voor de deugd,

 

‘Daar zat ik, met myn dierbaar meisjen

 

Zonder kwelling zonder peyn

 

Voor den Troon van onzen Schepper

 

Stooreloos gelukkig zyn.

 

 

 

Ferdinand; beminde jongling;

 

Waarom werd gy my ontrukt,

 

Waarom werd uw leevens bloemptjen

 

Zoo ontydig afgeplukt.

 

Had gy reeds een voorgevoelen

 

Van dees al te harden slag

 

Ferdinand! bid tog de Godheid

 

Dat Elise ook sterven mag.

 

 

 

Heel de schepping haakt na 't leven

 

Maar een Meisjen dat bemint

 

Kan het leeven niet begeeren

 

Mist zy haaren boezem vrind

 

Alles rontsom my is aaklig

 

Somber is geheel natuur

 

'k Vind niets meer iets zielsbekoorlyk

 

In het vroege Morgen Uur.

 

 

 

Want myn jongeling moet ik derven

 

Hy wees my 't bekoorlyk aan

 

Deed myn zielsoog voor de Schepping

 

Voor Gods goedheid oopengaan

 

Als de Maan geruste harten

 

Op haar invloed gul vergast,

 

Zugt Elise in haar kaamer,

 

't Maan ligt is haar oog een last.

 

 

 

Want het straalt niet meer op aanzigt

 

Van den besten jongeling.

[p. 7]

 

Waarop elke trek van braafheid,

 

Daar door meerder glans ontving,

 

Ieder tragt my op te beuren,

 

Maar als 't Minnend harte bloed,

 

Isser in de troost der vriendschap

 

Der meer waardigheid geen zoet.

 

 

 

Neen ik mis myn dierbren hartvrind

 

Hier; Hier ligt zyn overschot,

 

'k Heb des niet te doen met d'aarde

 

'k Heb slegts eene beede aan God.

 

'k Was vereenigd met myn jong'ling,

 

Deeze steen dekt al myn Lust,

 

Leefde ik daar myn halsvriend leefde

 

'k Wensch te rusten daar hy rust.