De vermakelyke rarekiekkas-kyker

[p. 69]

Minne-Klagt van Louisa en Albert.

Wys: Van Roselinde.

1.

Deeze bloemen, deeze perken,

Hooren myne minneklagt,

Vlytig, vlytig aan ’t werken,

’t Is Louisa die ik wagt:

Moet zy agter deeze muuren,

Eeuwig in deez’ kerker zyn,

Ach! hoe dikwerf veele uuren,

Zugt ik hier in minnepyn.

2.

Schoon dit kleed my doet vermommen

En ik eenen Tuinman schyn,

Mogt zy toch maar eenmaal kommen,

Albert zou gelukkig zyn;

Maar helaas; wat doet my vreezen,

Is het waar, het geen ik gis,

Zou het mooglyk kunnen weezen,

Dood is zy dat is gewis.

3.

Wat baat my nu al myn klagten,

Daar zy legt in ’t naare graf,

Wreede dood komt my verzagten,

Rukt my van de waereld af

Wreede dood komt my thans nadren,

Treft my met uw fellen zyst,

[p. 70]

 

’t Ziedend bloed kruipt door myn adren

 

Daar gy my myn grafplaats wyst.

 

4.

 

Voor het laatst zal ik deez’ bloemen,

 

Gaan besproeijen met een traan,

 

Ik pluk dit Roosje waard te roemen,

 

Dat met my in ’t graf zal gaan:

 

Dit geweer zal my bevryden,

 

Van de droefheid die ik ly,

 

Ik leg dit Roosje aan myn zyde,

 

Met een dood zo ben ik vry.

 

5.

 

De avondstond die komt vast naderen,

 

De Kloosterdeur ontsluit zich daar,

 

Men ziet door ’t digst der bladeren,

 

’t Is Louisa al te waar,

 

Afgemat en moe van ’t zugten,

 

Vliegt zy na haar waarde vrind,

 

Maar helaas! dit zyn de vruchten,

 

Daar zy hem doorstoken vind.

 

6.

 

Hy ontsluit voor ’t laatst zyn oogen,

 

Ziet haar aan vol tederheid,

 

Valsche schyn heeft my bedrogen,

 

Ik moet na de eeuwigheid,

 

Ja, ik heb myn hart doorstoken,

 

Vliegt terug naar uwe Cel,

 

Uw wreede vader is gewroken,

 

Louisa, ach! vaar eeuwig wel.

 

7.

 

Ademloos en moe van klachten,

 

Valt zy op zyn boesem neêr,

 

Hier zal ik myn dood verwagten,

 

Albert zegt zy komt niet weêr:

 

Lieven Minnaar! wilt toch spreken,

[p. 71]

 

Zyt gy weg dan voor altoos?

 

Neen, hy geeft geen taal noch teken,

 

Ik vind niet als een dorre Roos.

 

8.

 

Liefste Roosje vol van geuren,

 

Gy zyt nu myn eenigst goed,

 

Mogt gy nu voor eeuwig duuren,

 

Gy gaaft my weer nieuwen moed.

 

De dood die zal ons zaam veréénen,

 

Liefste vrind dit is ons lot,

 

Maar hoe waggelen myn beenen,

 

Ach! ik sterf, ô groote God!