Vermaakelyke Zaamenspraak, tusschen een Prins en een Harderinne:
Op een aangename vois.
Daer reed'er een jong Heertje uijt rijden,
En op een zoo'n keurig Paert,
Seer vermak'lijk en fraay van Leden,
Het was wel hondert Kroonen waert;
Hy droeg een Rok van goude Kanten,
Hy had pluijmen op zijn hoed
Een een Ring van diamanten;
Hy had laarsen aen zijn voet.
Het gevest van zijn Rapiertje,
was niet als goud al wat 'er blonk,
Daer hoorden hij een pleijziertje,
Een Harderinne die mooij zong
Al de beesjes in de weyde,
Maekten daer zoo'n bly gelag,
Dees Ionkheertje met verblijden,
Bood dees Maget goeden dag.
Goeden dag mijn schoon Harderinne,
Ik soek u opregt te minne,
Ik kom u bidden om uw Troutje,
Ik ben een Iongheer wel geleert,
wil gij wezen mijn Huijsvrouwtje,
Dan werd gij van een Prins ge-eert.
Ziet mijn Vader heeft veel Landsdouwen,
En hij woond op een Kasteel,
Soet lief daer sal ik u trouwen,
Hy heeft maegde en knegts zo veel;
Gy zult alle dagen rijden,
In een over schoon Karos,
Met een Prins al aen u zijden,
En gekleet gaen in goud damast.
Wel mijn Heer gy moet vertrekke[n],
want gij staet my gantsch niet aen,
Ziet gy komt maer met my gekken,
Gy moet op een ander gaen,
Maer doen wou hy haer verkragte[n],
Ik wil hebben dat gij ['t] doet,
Haren raed die was wel goed.
En ey mijn heer wil eerst uijtrekke
want uwe Laarsen zijn veels te vuijl,
Om in hem geen gramschap te wekken,
En te misleijden dien blinde uijl,
Ag riepse ik word moe van 't sleuren,
uwe Laarsen en schiete niet,
Dat er dees mallen zot deet treuren,
Want het Meisje hem straks verliet.
Hy meende de Maget te vervolgen,
Maer uit zijn oogen was die Bruid,
En hy zat verblind en gansch verbolgen,
So dat hy maekte groot geluit,
Yder een die bekeek dees Jonker,
En Iouwden hem wel dapper uit,
met twee blaau scheene most dien Ionker,
Vertreekken ten velden straks uit.
EYNDE.
|
|
Auteursrechtvrij
