Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1858

Ivors. Door de Schrijfster van: ‘Geertruida’, ‘De Beproeving des Levens’, ‘Katharina Ashton’, ‘Cleve Hall’, enz. Naar het Engelsch, door Antonia. Twee Deelen. Te Amsterdam, bij P.N. van Kampen. 1857. In gr. 8vo. IV en 672 bl., met gelith. titelvignet. f 6-80.

Ivors is een tweeslachtig werk, zoo als die tegenwoordig nog al in de mode zijn: half preek, half roman.

Wat mij betreft, kan ik niet zeggen, dat dit genre in mijn smaak valt; ik houd er meer van, dat, ook in de litteratuur, kerk en staat gescheiden blijven, en lees liever heden een ernstig boek, en morgen iets dat vervrolijkt.

Natuurlijk ligt hierin niet opgesloten, dat een roman geene zedelijke strekking zou mogen hebben - verre van daar! - maar die moet zich, mijns inziens, meer doen gevoelen, dan dat zij op elke bladzijde met woorden verkondigd wordt. - Deze soort van Janus-natuur, die met één gelaat den hemel en met een ander de aarde aanziet, maakt eene recensie van het werk dat voor mij ligt, juist niet gemakkelijk.

Beschouwt men het als roman, dan zou men al spoedig het oor-

[p. 35]

deel vellen, dat het als zoodanig weinig leven en verscheidenheid aanbiedt. Als zedekundig vertoog echter moet men erkennen, dat er veel goeds in is te vinden, en wij willen het daarom in zijne laatste beteekenis opvatten en beoordeelen. - De vreemde titel wordt verklaard door den naam van een landgoed, waar veeltijds het tooneel van de handeling is; en in de personen van een held, een paar jeugdige heldinnen, ééne verstandige en ééne intrigante moeder, wordt ons getoond, dat een zelfzuchtig leven ons onvoldaan laat en de bron is van eigen ongeluk; dat er alleen geluk is te vinden in een leven voor anderen en daardoor voor God; dat dit iedere beproeving geduldig leert dragen en ons steeds met ons lot tevreden doet zijn. In één woord, het werk predikt geheel de dienende liefde. Daar dit nu eene zeer schoone leer is, bevelen wij ook gaarne de lectuur dezer bladen aan; te meer daar zij zich ook niet onaangenaam laten lezen, als men vooruit besloten heeft, als roman er niet te veel van te eischen.

De huiselijke kring van Mevrouw graham is aanlokkelijk en natuurlijk beschreven, en zelfs in de wispelturige, door hare opvoeding bedorvene helena, blijft men belangstellen.

Antonia heeft zich, als Vertaalster, zeer goed van haren pligt gekweten, en indien ik mij eene enkele aanmerking veroorloven mag, is het aangaande de uitdrukking de dénouement. Wel is het moeijelijk om aan een uitheemsch woord een bepaald geslacht in onze taal aan te wijzen, maar ik zou hier toch liever het onzijdige hebben gebruikt.

Het herhaalde Trioul moet natuurlijk Frioul zijn.

De uitvoering is net, maar de Heer van kampen heeft ons door zijne laatste producten zoo verwend, dat het ons verwondert, voor beide Deelen hetzelfde plaatje te zien, hoewel het anders een zeer lief vignet is.
m.p.h.