Tijdschrift voor Nederlandse Taal- en Letterkunde. Jaargang 13

Boontje komt om zijn loontje.

Nauwelijks was het artikel Boon in het Nederlandsch Woordenboek afgedrukt, of ik vond het sprookje van Boontje, Strootje en Kooltje-vier in den door mij (Ned. Wdb. III, 449) verlangden volledigen vorm, met het slot waarop het hier aankomt, in Jan Vos' Klucht van Oene (Ged. II, 221):

[p. 157]

 

Ja ik zel jou et sprookje van Erritje, Boontje, Strootje en Kooltje vier zeggen;

 

Hoe dat Strootje, in plaats van ien brug, over ien sloot ging leggen;

 

Daar Erritje over heen rolde, om niet te koomen in noodt:

 

Maar mit dat Kooltjevier op et midden quam, branden et Strootje deur, en Kooltjevier viel in de Sloot,

 

Daer et zen ongelok, as jy wel kan deinken, betreurde.

 

En hoe Boontje om Kooltjeviers ongelok zoo lachte dat zyn naersje scheurde.

 

Hoe dat Boontje toen, om ien lapje veur zen naersje te krijgen nae ien schoenlapper tradt.

 

Seur die tijdt hebben al de Boontjes zwartje lapjes veur heur naers ehadt.

Nu deze volledige lezing in Holland reeds in de 17^de eeuw bekend blijkt te zijn geweest, is één bezwaar tegen de verklaring van bovengenoemde zegswijze uit dit verhaal opgeheven. Er ontbreekt nu, om ze voorgoed aan te nemen, nog slechts eene afdoende opheldering van het vreemde komt om.

Leiden, Februari 1894.

j.w. muller.