Taal en Letteren. Jaargang 3

Spkokkels.

Verkleinwoorden als namen van spelen.

Het is niet onaardig eens na te gaan, hoe dikwijls men in 't nederlandsch gebruik maakt van een verkleiningsuitgang, als men een spel - vooral een kinderspel - noemt. Men speelt krijgertje, blindemannetje, verstoppertje, verlossertje, roovertje, paardje, schooltje, huishoudinkje, stuivertje wisselen; kuiltje knikkeren, slofje onder; men springt touwtje, slootje, haasje over; men geeft raadseltjes op, doet een gezelschapsspelletje, legt een kaartje, gaat puisje vangen of belletje trekken (deurtje bellen) en amuseert een zuigeling met schuitje varen, theetje drinken; met torentje, torentje bussekruit of met trararietjes.

R.A.K.

Grammatica?

In den Spectator 1892 12 Nov., in eene aankondiging van Heraldicus' Lijf- en Wapenspreuken staat geschreven: ‘De “eenigste adel” is zeker een lapsus calami. Eenig kent geen graden van vergelijking.’ En ons heele volk zegt: mijn eenigste zoon, zijn eenigst kind, het eenigste middel, mijn eenigste uitspanning, dat is het eenigste wat ik nog heb. Ook het gemoed heeft zijn superlatief; zoo zeggen we ook: beste moeder en waardste vriend. Hoe komt die gekke wijsheid nu in de wereld? Geen wezenlijk auteur ook heeft ooit aan zùlke academisterij geloofd.

v.d.B.