Het springende haasje

Lof-Lied of Jagt Bazuin, uitgalmende de standvastige Liefde, aan een Herderin.

Stem: Jonge Jeugd der Minnen.

Als de nagt Gordynen,
Van ons kwam verschynen,
Nam ik 't roer in de hand,
De Hondekens plaisant,
Deeden het Wild verdwynen,
Langs kant en haegen,
Kwam ik snel te jagen:
Maer ik vond stil staen,

[p. 53]

 

Langs een waterkant,

 

Als ik Diane vand.

 

Langs een klaer fonteyne,

 

Vond ik alleyne,

 

Een zoet Herderin:

 

Speelen zoet van min,

 

By haer schaepjes gemeene,

 

In deeze Wellusten,

 

Kwam ik wat te rusten;

 

Want de heldre zon,

 

Haeren loop begon,

 

En mijn jong hertje won:

 

'k Liet mijn honden rusten,

 

Op dees groene kusten,

 

En met groot ootmoet,

 

Heb ik haer gegroet,

 

Het was haer wil en lusten,

 

Al de vogelen zongen,

 

En de schaepjes sprongen,

 

In het jeugdig kruyd;

 

Door 't zoet geluyd,

 

Een ieder paerd zijn bruyd.

 

Zo Iagers gepreezen,

 

Wel hoe kan dat weezen,

 

Dat gy zoo op 't Land,

 

Jaegt naer een warand:

 

Zegt my nog eens mits deezen,

 

Jaegd gy wilde zwynen,

 

Haezen of Konynen,

 

Zegt my wat het is,

 

Snippen of patrys,

 

'k Schenk u de bloem tot prys.

 

Dat ik u mogt roemen,

 

Op de edele bloemen,

 

Die zoo staet in fleur,

[p. 54]

 

Aangenaem van geur,

 

Van de Maegd eygendomme,

 

O Liefde vol van waerden,

 

Wilt de min aenvaerden,

 

Uwen glans zal gaen.

 

Hooger dan de Maen,

 

Of haer sterren staan

 

Uyt myn eygendommen,

 

Nooit geen bloemen kommen,

 

Flora dag en nagt,

 

Houd een goede wagt,

 

Daer op zoowil ik roemen,

 

Want de reukbaer planten,

 

Verliezen hun kragt,

 

Ziet men te alle kanten,

 

Als zy zijn gebragt

 

Onder Iagers magt.

 

Pronkbeeld van de Maegden,

 

Apollo behaegden,

 

Zilvia zijn bruyd

 

Door zijn vast besluyt

 

Die haer jonkhert na jaegde;

 

Laet de liefde straelen,

 

In uw harten daelen,

 

En ontfangt mijn min:

 

Liefste Herderin,

 

Mijne opregten Min.

 

Nooit en zal mijn zinnen,

 

Eenen jaeger minnen,

 

't Is te wankelbaer:

 

Vertrekt vry Minnaer.

 

Voegende in 't beginnen,

 

Als de vogelen zingen,

 

Zy van vreugd opspringen,

 

En veranderen ziet,

[p. 55]

 

Zingen menig lied,

 

Tot mijn smert en groot verdriet.

 

Mijn liefde zal weezen,

 

O Maeget gepreezen,

 

Als een Diamant,

 

Staet gy in mijn hart geplant,

 

Ik zal vroeg en spade:

 

U schaepjes gaen leyden,

 

Door de groene wyden,

 

En op mijn fluyt

 

Maeken zoet geluyd,

 

Al in het jeugdig kruyd.

 

Uw woorden beginnen,

 

Mijn liefde te winnen:

 

Zoo gy spreekt opregt,

 

Het geene dat gy zegt,

 

Gy hebt overwonnen,

 

Door uw lieflyk schieten;

 

Zult gy my genieten,

 

Neem ik vast besluyt,

 

Om te weezen 'n bruyd.

 

Muzen wilt ontwekken,

 

Naer het veld vertrekken,

 

Zoet viool geschal,

 

Hobo en bassen al,

 

Uw snaeren thands hooren,

 

Dat al in vreugden,

 

Dees jonge Jeugden,

 

De vreugde vermeerd,

 

Daer Liefde verkeerd,

 

Wordt den mensch trouw geleerd