|
| |
| |
| |
| |
De Keukenmeid.
Wyze: Chloris die myn hartjen rooft.
Wel wat is dat hier een boêl;
Foei! wat zou myn vrouw wel zeggen?
Als zy 't hier zo vol zag leggen,
Niets is leêg! niet eenen stoel;
Ieder brengt my wat om laag,
Maar dan word het neêr gesmeeten:
't Bergen wordt al meest vergeeten,
Dat is voor my de grootste plaag.
Kom! ik knap het raschjes op,
Een, twee, drie, wat goed geborgen,
'k Zal maar voor den vrede zorgen,
Zo! nu is 't weêr als een pop.
Als ik door een kleine zaak,
Dan kan ik my regt verblyden,
Zeker, dat is myn vermaak.
| |
| |
'k Heb 't van daag nog magtig drok;
Maar, dat mag men vry geloven,
Kooken, bakken, braaden, stooven,
Kyk: het is myn grootste pret,
Als ik veel heb klaar te maaken;
'k Heb nu ook verscheiden zaaken,
Reeds voor af gereed gezet.
Als myn volk gezelschap heeft,
Zorg ik, dat ze lekker eeten,
Nogthands zal ik nooit vergeeten,
Dat 'er zuinig word' geleefd.
'k Durf Mevrouw by 't botervat,
Op een kykjen zelfs verzoeken:
'k Spit met kuilen noch met hoeken,
Neen 't is als een ys zo glad,
'k Stook nu wel wat grooter vuur;
Maar ik pas op 't koolen dooven;
'k Moet van avond groenten stooven;
En de turf is vreeslyk duur:
Die in voorraad koolen gaart,
Heeft niet altyd hard te stooken,
'k Moet toch telkens water kooken,
't Vuur is altyd aan den haard.
| |
| |
't Is myn pligt, en 'k doe 't met lust,
Om voor 't volk wat te overleggen,
Schoon zy 't niet geduurig zeggen,
Zy zyn op myn' trouw gerust.
'k Neem 't ook als myn eigen waar;
En verlangt Mevrouw de blyken,
Laat ze in al myn kasten kyken,
't Is 'er altoos kant en klaar.
'k Ben 'er groots op, dat men 't weet,
Waar ik ooit heb rond gezworven,
Nimmer is my iets bedorven;
'k Zorg dat men eerst de kliekjens eet,
'k Weet wel, hier is overvloed,
Maar was 't daarom te vergeeven?
Dat me 'er roekloos meê zou leeven;
Neen! 't bezwaarde myn gemoed.
Wat of Kee buurs Mie toch denkt,
Als zy telkens iets benaadert?
Suiker, Thee, en Kruid vergadert,
En 'er anderen meê beschenkt?
't Is de grootste dievery;
Want zy schendt het goed vertrouwen,
't Zou my al myn leven rouwen,
Zoo ik ooit zo deed' als zy.
| |
| |
'k Heb 't hier wonder na myn zin!
't Volk beschouwt ons ook als menschen!
'k Zou de kost nooit beter wenschen,
't Loon is reed'lyk dat ik win.
En Mevrouw! - o! Ze is zo goed!
'k Moet haar achten en beminnen.
'k Weet niet wat ik zal beginnen,
Als ik haar verlaaten moet.
Maar 'k heb Koô, dien braave knegt,
Nu reeds vyf jaar laaten wagten;
'k Heb op zyn herhaalde klagten,
Eind'lyk toch eens Ja gezegd.
Zyn verdienste is wel niet groot,
Maar hy is me opregt genegen;
'k Denk door vlyt en 's Hemels zegen,
Krygt men ligt zyn daaglyksch brood.
|
|
Auteursrechtvrij
