Het nieuwe Nassouse trompetje

Blasende veelderhande Victory-gesangen, bevochten door de Princen van Orangien; als mede de voornaemste Veld- en Zee-slagen die in haer tijden voor-gevallen zijn

Van de zee-slagh van kapiteyn Veltmuys.

Stem: Wilhelmus van Nassouwen.

WEl op ghy vrome Leeuwen
Grijpt nu een frissen moet:
Hollanders ende Zeeuwen,

[p. 88]

 

Die staegh dijn beste doet.

 

Om Spanje te doen beven,

 

Tot roem van onsen Staet:

 

Waer voor dat ghy dijn leven,

 

Als kloecke Helden laet.

 

 

 

Wilt nu dijn mondt vry snoeren,

 

Duynkercken en Oostendt:

 

Schoon ghy de vlagh wilt voeren?

 

't Is al te wel bekent,

 

Hoe ghy gena moet singen,

 

Wanneer men u bevecht:

 

Als een Man vier kan dwingen,

 

Dan loopt de kans te slecht.

 

 

 

Dit 's onlanghs wel gebleken,

 

O Snorkers sonder daet!

 

Ghy hebt geen eer van spreecken:

 

't Is tijdt ghy 't pochen laet,

[p. 89]

 

Als ghy naer lust mooght grasen,

 

In een weer-loose Vloot,

 

Dan zijt ghy kloecke basen:

 

Maer anders zijt ghy doodt.

 

 

 

Den Veltmuys dorst het wagen

 

Om tegens Vier te slaen:

 

Waer hebt ghy al u dagen

 

Doch sulck een daedt gedaen?

 

Hy kon u wel ontkomen:

 

Maer 't hert was hem te goot;

 

Des heeft hy, sonder schromen,

 

Dy selfs te gast genoot.

 

 

 

Hy liet sijn zeylen gyen,

 

En wacht u moedigh in:

 

Toen dacht ghy, met verblyen

 

Dat gaet naer onse sin:

 

Die kans dient niet verkeken,

[p. 90]

 

Dat Schip is al verheert:

 

Maer d' Engel, onbesweken,

 

Dy noch eens vechten leert.

 

 

 

Ghy klampt hem met u allen

 

Gelijckerhandt aen boort,

 

Hy liet de moedt niet vallen:

 

Maer Mande, als 't behoort,

 

Matrosen en Soldaten

 

Heel Ridderlijck ter weer,

 

En vocht selfs, boven maten,

 

Gelijck een Leeuw om eer.

 

 

 

Het dondren der Cartouwen

 

Maeckt stracks een groot geluyt,

 

Het kerven, steecken, houwen,

 

Was veylde dan de buyt,

 

Het klincken der Trompetten

 

Maeckt moet en dapperheyt,

[p. 91]

 

Soo dat de boeve-netten,

 

Met dooden zijn bespreyt,

 

 

 

De Duynkerckers besprongen,

 

Met kracht, ons Boven-Schip:

 

Maer hoe wy haer ontfongen,

 

Sy waren in de knip:

 

Want Armen ende Beenen

 

Die stoven in de lucht:

 

Dus namen sy, met weenen,

 

Geheel beschaemt de vlucht.

 

 

 

Hun Admirael beschoncken,

 

Wy soo met Kruyt en Loot,

 

Dat hy stracks is gesoncken,

 

Des d' ander drie door noot,

 

Ons' daedlijck mee verlieten,

 

Het Hachje was te vet,

 

Het Seylen en het Schieten,

[p. 92]

 

Was hun het meest belet.

 

 

 

Sy namen, heel verslagen

 

Hun koers weer Zee-waert in,

 

Wy hieldent noch wat dragen:

 

Verheught in onse sin,

 

Ons Schip had achtien schooten

 

Beneden Water wis,

 

Dies wijl 't niet wel kon vlooten

 

In 't Vlie geboucheert is.

 

 

 

Daer mosten wy 't begeven,

 

Het sonck in 't Robbe-gat:

 

Maer 't volck behielt het leven,

 

Een yder berghde wat,

 

Wy hadden seven Dooden

 

En veerthien Mans gewont,

 

Lof zy u Godt der Goden,

 

Al d' andere zijn gesont.

[p. 93]

 

O Jonge Veltmuys moedigh,

 

Houdt u doch soo voort aen,

 

Maeckt vry u Sabel bloedigh

 

In 't hart van den Maraen,

 

Duyn-kercken sal dy vreesen,

 

En eeren met onsagh,

 

Ghy sult het Haentje wesen,

 

Van de Orangie-Vlagh.