De nieuwe vermakelyke Utrechtse min-stroom

[p. 62]

De Vrolyke Ruyter die in het Wynhuys zat.

Op een Aangenaame Wys.

DE Ruyter lest in ’t Wynhuys zat,
’t was al van ’t Maegdetje daer hy af sprak
En hy zeide ik weet’er een fris fiere maagt,
ik zalse beslapen datse een Kintje draagt.

Het meisjen al achter de deuren stond,

en zy verhoorde de Ruyters valse grond,
de Min die gaf ’er ook dat Meisje in:
dat zy de Ruiter niet zou laten in

’s Nachts ontrent ’t was middernacht,

Al aan haar venstertje gaf hy een slag,
En hy zy staat op myn Lief van binnen;
Gy zyt de gene die ik Minne.

Ik stader niet op nog ik laetje niet in,

Of je zult zeggen wie dat je bent,
Je zult my zeggen de woortjes die je sprak,
doen gy lestmael Ruiter in ’t Wynhuys sat.

Ik sta hier als Ruiter fyn,

Vergult zo isser mijn Harnas rein,
Vergult zo bender by mijn Sporen,
Ik bid u laat mijn niet verlooren.

Staat gy der als een Ruiter fyn;

En ik zo fier als een Bruids Maegdelyn,
Ik ga gekleed in witte Zyde,
Stout Ruiter hy meugt wel heenen ryden.

Waar zou ik ryden of waer zou ik gaan,

’t Is zo duister daer schynt geen Maen;

[p. 63]

 

Ryd achter myn Vaders Bogaerden,

 

daer zalje ingelaten werden.

 

Doen hy al achter de Bogaerde kwam,

 

daer sprak hy zyn zoete Lief alleine an;

 

Wy twee zulle te zamen slapen,

 

Niemant zal ons hier begapen.