De nieuwe vermakelyke Utrechtse min-stroom

Minnaars-klagt

Op een Aangenaame Vois.

Komt Orphius, komt Amphion,
Komt Juno en Diaen,
Komt Apol en mercurius,
Komt Venus en Vulkaen,
Betoont my eens uw gunst,
Laet my eens zien uw kunst:
Op dat ik u, myn Siels vriendin, bis.
Eens breng tot wedermin….
Eens breng tot wedermin.

[p. 15]

 

Haer Tandjes zyn gelyk Yvoor;

 

haer Lipjes als korael,

 

haer Boezem straeld de Lely door,

 

Sy tergt de Nagtegael,

 

Wanneer het lieffelyke beeld,

 

Een morgen deuntje kweeld,

 

Dan kwest myn Siel in myn Ingewand bis.

 

En steekt myn hert in brand….

 

En steekt myn hert in brand.

 

Men ziet een strael van lieflykheyd,

 

Speelen uyt haer gezigt,

 

Getempert met veel minlykheyd;

 

Daer Venus zelfs voor zwigt.

 

maer, ach! ik wierd doorwond,

 

Door ’t kussen van haer mond:

 

Cupido die spand zyn kragten in, bis.

 

Brengt haer tot wedermin….

 

Brengt haer tot wedermin.

 

Dus klaegden ik, maer och niet lang,

 

Een rey van Minnegoon,

 

Vermaekten my met haer gezang:

 

Verzeld van Venus zoon,

 

Uw liefste lief dien gy bemind,

 

Verdient dat ge om haer schreid,

 

Want zy is ons aller Goden kind, bis.

 

Wel waerd uw minlykheid….

 

Wel waerd uw minlykheid.

 

Dit was het antwoord van mercuur:

 

Diend hem in gunst der Goon,

 

Een wolk verscheen als in lazuur:

 

Verzeld door Venus Soorn,

 

Ik dank met veel eerbiedigheid:

 

De Gooden voor haer les,

 

En zeg vaer wel nu en altyd, bis.

 

 

[p. 16]

 

Dus min ik myn matres….

 

Dus min ik myn matres.