Het nieuwe gevondene Makrollitje ofte Clioos hernieude cyter
(1678)–Anoniem Nieuwe gevondene Makrollitje ofte Clioos hernieude cyter, Het–
AuteursrechtvrijVoyse: De Dochter van Graef Jan, &c.
WAt sietmen alle daegh,
Met a la modens plaeg, In kleren
Die by de Straet passeeren,
Als Juffers in den schijn,
| |
[pagina 22]
| |
Of ’t groote Dames zijn, En Heeren.
Het Burgerlijcke Kleedt,
Dat heeft nu al de sleet, By yder,
Het gaept nu al wat wijder,
Al is ’t dat niet en beyt,
Als braef in ’t oogh maer leyt, Voor yder.
Hoe zijnse gepalleert,
Geblomt, gekleurt, geveert, Met quicken,
Met Roo of Blaeuwe stricken,
Katoene Tabbert aen, En droogh Broot
moet men gaen t’Huys bicken.
Sy zijn wat plat van Rugh,
Als of sy waren vlugh, Dees danten,
De Rocken vol met Kanten,
De Rock is dick rampu,
Dat deckt de Kant als nu, Dees danten.
En die daer onder zijn,
Rontom vol Lappen zijn, Gestreecken,
Wat magh daer aen gebreecken,
Men siet het Schortje maer,
Van bloem Catoentje daer Uyt steecken,
Ick sie mijn dickwils sot,
Als ick dien kalen rot, Van diertjes,
Sie proncken na die zwiertjes,
d’Een maeckt Labaren maer,
Of dient een Weewenaer, Met zwiertjes.
Die konnen seggen sy,
Wel duysent Gulde-vry, ’s Jaers winnen,
En die daer naeyen Linnen,
Of Speldewercken Kant,
Die konnen abondant, Veel winnen.
Wel waerom souden sy
Dan oock de Mode vry, Niet houwen?
Men doet ’t al om te trouwen,
Goet voor-doen is besocht,
So veel als half verkocht, Te trouwen.
Sy stellen op haer Hooft
Een Vrong so breet, gelooft, Twe voeten
Als groote Paerde-snoeten,
En soo wreet ende dul,
Gelijck een Deense Bul, In ’t groeten.
De Krullen zijn soo raer,
| |
[pagina 23]
| |
Van witte Bocke Haer,
Voor ons zwarte Saer,
O Bloet dat staet soo wonderbaer,
Haer scheylen uyt geset, En Backhuys
Geblancket, Of ’t Venus waer.
Dan draeghtmen de Samaer,
Al van Catoen seer raer, Profijtigh,
De Vodden zijn wel slytigh,
Daer looptmen proncken staegh,
Als Juffers alle daegh, Seer spijtigh.
En als men ’t wel in siet,
’t Zijn vodde anders niet, Sy dragen,
Och! dat ons Ouders sagen,
Ick wed sy schrickten wel,
Voort gecke Kinder-spel, Dees dagen.
Dees Tabbert met een Lint,
Gebonden, of met Kint Sy waren,
En om den Hals sy klaren
Een groote holle Kant,
Getrocken met een bant Van haren.
Daer speelen braef door heen,
Haer blanke Borsjens kleen, Sy locken,
En groot Christalle klocken,
Die hangen sy aen ’t oor,
Tot Spiegel voor Sinjoor, Te locken.
Een Sjerrep om het Lijf,
En op haer Schoenen stijf, Staen stricken
Met Roosjes of te quicken,
Noch dient’er wel geklapt,
De Kousen dick gelapt, Met veel sticken.
Soo gaet de Juffer uyt,
Gelijck een vuyle Bruyt,
Dick bekleet bekluyt,
Wat mach’et baten of sy toont,
Te zijn een Aerts-Goddin,
Daer is doch aers niet in,
Als daer Kael-hart woont.
Neemt hier een Spiegel an,
’t Sy Vryer Weduwman,
Slaet doch sulck geen an,
Het zijn al Kael-gats sonder goet,
Die gy wel dient te kleen,
| |
[pagina 24]
| |
O Neen ’t is dubble reen,
Soeckt weynig goet.
Men spot nu met Catoen,
Die men doet dragen koen,
Aen de Laseris klap,
Soo raeckt de brave kledingh voort,
Die droegmen om profijt:
Maer diese draegt men seyt,
Gaet gy Laseris voort.
|
|