Het nieuwe gevondene Makrollitje ofte Clioos hernieude cyter

Kluchtige Vryagie, tusschen een Jonckman en een Oude Dochter.

Stem: Och Moeder-lief, mijn hooft, &c.

HOe quetst my Cupido, ach! ach!
In mijn ouden dagh,

[p. 8]

 

Ick en kan niet langer swijgen,

 

‘k Ben gewont,

 

Mocht ick maer een Jonghman krijgen,

 

‘k Waer gesont.

 

Wie hoor ick suchten op de straet,

 

Daer soo desolaet,

 

Oude Vryster laet dit klagen,

 

Toch wat staen;

 

Want voor seecker uwe dagen,

 

Die zijn gedaen.

 

Och! Jonghman dat ghy maer eens wist,

 

Hoe mijn hertjen kist,

 

Siet hoe vriendelijck waerachtigh,

 

Ick noch lonck,

 

Is mijn vel wat rimpelachtigh,

 

Mijn hert is Jonck.

 

Wel quelt u noch de minne-brant,

 

O schoone dant?

 

Och! wie sou dat konnen raeyen?

 

Lieve Godt,

 

Dat u moet den kop af-waeyen,

 

Ghy ouw marot.

 

Maer Jonghman luystert toch na my,

 

Ach! komt eens by,

 

‘k Sal blancketten doen mijn Trony,

 

Voor ons Trouw,

 

En ick heb noch lustigh mony

 

En gelt voor ou.

 

Ghy zijt my al te leelijck hoot,

 

O ghy ou malloot,

 

’t Is een schant voor alle vrouwen,

 

Dat ghy dan,

 

Hier noch peynsen sou te trouwen,

 

Met eenen man.

 

Y Schellempjen doet u mutsjen af,

 

Siet wat ick u gaf,

 

Desen Rinck die sult ghy houwen,

 

Hertsen-dief,

 

Is ’t dat ghy my maer wilt trouwen,

 

Ghy Fieltjen-lief.

 

Den Rinck die sal ick nemen aen,

[p. 9]

 

En daer mee gaen:

 

Maer te trouwen als Grampeerken,

 

U dan flus,

 

Morgen brengen, Dagh Grameerken,

 

Ghy hebt een kus.

 

Och! Jongman geeft my maer u hant,

 

Hebdy geen verstant,

 

‘k Sal een beurs met Gout u geven,

 

Noch daer by,

 

Is ’t dat ghy maer eens wilt leven,

 

Getrouwt met my.

 

Wat meynt ghy dat ick ben soo sot,

 

Geen Rochel-pot,

 

Dat ick sou met u treden,

 

Achter straet,

 

Die soo mager is van Leden,

 

Als eenen graet.

 

Och! Jonghman is’er geen genaey,

 

Voor my die hier vraegh?

 

Want de min sal my verslinden,

 

In verdriet,

 

Is ’t dat ghy mijnen beminden,

 

Geen jonst my biet.

 

Ick trock noch liever soo ick ben,

 

Nae Oost-Indien,

 

Al sou men den Turck vangen,

 

Op de Zee,

 

Ja ick liever hangen,

 

Noch aen de Ree.

 

Wie sal helaes van dese pijn,

 

Mijn Trooster zijn,

 

Moet de min my ’t hert af-steken:

 

Ach! wat raet?

 

Ick word’ door de minne treecken,

 

Schier desperaet.

 

Gaet henen toch ghy Schuddebol,

 

En wort een Macrol,

 

Wilt maer uwen spaer-pot graven,

 

Daer toch in,

 

Siet doch wort noyt een andere Slave,

 

U doch versint.