Een nieuw lied van het gestolen dochtertje

[p. 1]

Nieuw lied
Van het gestolen dochtertje,

genaamd C.L. van der Hey, die uit Duitschland naar Rusland is vervoerd, en daarna is het openbaar geworden dat zij in Rusland woonde, zoo heeft het kind zich op reis begeven naar Duitschland en heeft gelukkig haar ouders ontdekt. Zij was gestolen den 12 Mei en is weder bij haar ouders gekomen den 12 October 1804.
Wijze: Maastricht gij schoons stad.

Wat doen Gods wonderwerken

Hier op het aardsche dal,
Zoo ieder kan bemerken,
En het geschiede overal,
Gelijk weer is gebleken,
Te Weenen in de stad
Daar ik nu van zal spreken,
Kom luister eens na dat.

Een heer zeer rijk, en magtig,

Al met zijne huisvrouw,
Was in Weenen woonachtig,
En wonnen in den trouw,
Een dochtertje vol zeden,
Het was een eenig kind,
En werd met eer en reden.
Van hun opregt bemind.

Dat kind omtrent drie jaren,

Was dan eens toevertrouwt,
Om bloemen te vergaren,
Met een meid acht jaren oud
Het was behangen met juweelen,
Met goud en diamant,
Haar hoofd was om stelen
Zoo was 't aan alle kant.

Maar ziet twee vagebonden

Vonden dat kind helaas,
Die daar ter zelfder stonden,
Maakten een groot geraas,
Het meisje van acht jaren,
Was nu zeer aangedaan,
Vluchten voor de barbaren;
Liet de kleine alleen staan.

[p. 2]

 

Zij wilden den schat mee dragen,

 

Om te dooden met der tijd,

 

Maar het scheen niet te behagen,

 

Aan God den Majesteit,

 

Die dit Kind kwam te sparen,

 

Dat in 't leven bleef daar,

 

Maar omtrent de veertien Jaar,

 

Leefde in groot bezwaar.

 

 

 

Door vele vreemde landen,

 

Reisden zij met dat kind,

 

Met stelen 't was een schande,

 

Zoo waren zij verblind,

 

Als 't meisje kwam tot jaren,

 

Moest het bedelen daar,

 

En dienen die barbaren,

 

Of het hun dochter waar.

 

 

 

Wijl het van zijn kindsche dagen,

 

Niets zag als dezen trein,

 

Scheen het haar te behagen,

 

Wist niet of 't moest zoo zijn,

 

Maar zij hoort eens verhalen,

 

Van deez' twee gasten dat,

 

Zij hadden haar gestolen,

 

Te Weenen in de stad.

 

 

 

Toen ging zij dat bepeinzen,

 

Vluchten doen van daar,

 

Om naar Weenen te reizen!

 

Of ze haar Moeder of haar Vader,

 

Zuster of Broeder kan vinden,

 

Hetzij Nicht of Neef,

 

Als er maar een van leeft,

 

Of iemand van haar vrinden.

 

 

 

Zij was na korte dagen,

 

Tot in Polen geraakt,

 

Met bedelen en klagen,

 

En bijna geheel naakt,

 

Wiens taal zij niet verstonden,

 

Haar ellende was groot,

 

Tot dat zij heeft gevonden,

 

Een oude bedelaar.

 

 

 

Die haar aansprak met eenen,

 

Zij deed haar klagt terstond,

 

Dat zij reisde naar Weenen,

 

Of zij haar ouders vond,

 

De man sprak met gepeinzen,

 

En hij had haar verstaan,

 

Kind wilt gij met mij reizen,

 

Ik wil naar Weenen gaan,

 

Hetgeen haar kon behagen

 

Zij gingen voort met vlijt,

 

En bedelden alle dagen,

 

Kwamen na langen tijd,

 

In Duitschland en in Weenen

 

Daar zij dan seperaad

 

Hun brood vraagden met eene

 

Maar verschillend van staat.

 

 

 

Maar God o wat een wonder,

 

Geschiedde tot hun haat,

 

Zij dan weder bijzonder,

 

Bedelden in een straat

 

Aan een groot huis, zij vraagde

 

Een oude jufvrouw daar,

 

Die dit zoo zeer mishaagde

 

Omdat zij zoo jong waar.

 

 

 

De jufvrouw sprak schandig

 

Kunt gij met mij mede gaan,

 

Gij zijt nog frisch en handig

 

Dat zou beter staan

 

Van waar zijt gij geboren,

 

Dat gij hier vraagt om brood

 

Och jufvrouw wilt aanhooren

 

Verstaat toch mijnen nood.

 

 

 

Ik meen dat ik te Weenen

 

Voor ruim veertien jaar

 

Met goud en diamanten steenen

 

En kleederen kostbaar,

 

Te Weenen ben gestolen

 

Ik was omtrent drie jaren,

 

Zoo heb ik moeten doolen,

 

In groote droefheid daar.

 

 

 

De jufvrouw sprak vrindinne

 

Gedenk dat zoo goed,

 

Ik sprak zonder te verzinne

 

Die mij heeft opgevoed,

 

Heeft mij uit korte tijden

 

U dit les doen verstaan,

 

Waardoor ik mij bereide

 

Om naar Weenen te gaan.

 

 

 

Jufvrouw sprak met betame

 

Gedenk ge nog iets meid,

 

Als ze u hier weg namen,

 

Wat ge deed in dien tijd

 

In deze ongelukken,

 

Dunkt dat een kind dan,

 

Met mij ging bloempjes plukken

 

Ik weet anders daar niet van.