Nieu dubbelt Haerlems lietboeck, ghenaemt den laurier-krans der amoureusen

['t Schijnt dat mijn zieltje zijn adem wil geven]

Vois: Nu sich ondanckbaer toon, &c.

't SChijnt dat mijn zieltje zijn adem wil geven
Door het genieten van bittere smaet,
Want hoe ick sucht, of klaegh al mijn leven,
En soeck te krijgen een vrolijck gelaet,
Van mijne Nimphe, door veel soetigheyd,
Soo set 'seen Trony als yemant die schreyd,
Wie kan dus leven in vreugden op aert
Door dese wreedheyt? Die geen liefde baert.

Geef ick een lonckje, om daer door te krijgen

't Geene mocht strecken tot lieflijck vermaeck,
Sy sluyt haer oogjes, en doet niet dan swijgen,
Kijven en gnorren als ickse genaeck,
Geef ick een kusjen aen Lipjes en mont,
Met vinnich krabben betaelt sy terstont,
't Is best gescheyden van dit gortigh dier,
Als altijt hertseer in plaets van pleysier.

Ick laet dan varen dit soetelijck minnen,

Dat wel voor desen het hooft heeft verwart,
En sal 't slechts onder mijn kousebant binnen,
Soo staet de swaergheyt niet eens aen 't hart,
Is sy wat spijtigh ick goyt in de wint,
En hout voor rasen wat se meer begint,
Dit is dan reys-gelt voor't lebbige vleys
Een kap met bellen, 'tfatsoen na den eys.