Het nieuw Amsterdams minne-beekje

Of het thee geselschap der Haaghse jufferen

[p. 81]

De Gestraften Hovenier,

Op de Stem: Pier la la lagh in de Kist.

KOmt Vrinden luystert na dit Liedt,
Dat ick u Singen sal,
Dat binnen Leyden is geschiet
Van twee die met geschal,
De geen die horens op den Kop
Malkander gingen setten op,
Die sy gewilligh Fa, la la,
Droegen soo voor en na.

Den eenen had een Vroutje fris

Die somtijts wel een reys,
Door abuys buyten de Pot Pist
Doch haer man wiert dit wijs
En waerschouden den Hovenier
Dat hy sou laten dit ghezwier,
En ’t Spel van Toere la, la, la, la,
En ’t Spel van Toere la, la.

Maer desen Hovenier voornoemt

Die sweert in tegendeel,
Voor sijn Gekroonde Swager roemt
Dat hy sijn Vrouw geheel,
Sou konnen, noch te laten niet
Want voordeel hem van haer geschiet,
Door somtijts eens van Fa, la, la
De speelen voor en na.

Ja siet het Kint dat ghy hebt nou,

Ghy meent daer van de Vaer,
Te wesen, doch ick u waerschou
Ghy zijt het nergens naer,
Doch wilt u hier niet in verslaen
’t Werrick heb ick u voor gedaen,
Doch ick schenck u de Kroon, tot loon,
Weest Vader van mijn Soon.

Dat Lieght ghy schellem in u hart

(Soo sprack den man verblint)
Want ick heb alleen deel en part
In ’t maken van dit Kint:

[p. 82]

 

Het kijven rees aldaer soo grof,

 

Want niemant niet wou leggen of

 

De Hoorens van de kop, maer op

 

Houden voor al voor de fop.

 

Doen nu dit kijven was gedaen,

 

Den Hovenier versint,

 

Is by dees man sijn vrou gegaen

 

En sprack hoort Lief bemint,

 

Komt laet ons Rijden met pleysier

 

Na buyten met een groote swier,

 

Tot spijt van uwen Jan, en man,

 

Die Horens dragen kan.

 

Ter kerremis Reden sy snel

 

Van Reyns-burrigh te saem,

 

Hy speelden met haer poesjenel

 

Dat haer was aengenaem,

 

Want hadde sonder achterdocht

 

Een bet voor hun beyde versocht

 

maer luckten niet van Fa, la, la,

 

Als ghy sult hooren dra.

 

Haer man had dit fraey al geloert,

 

met een macker drie vier,

 

Van Leyden na Reyns-burrigh voert

 

En sochten met pleysier,

 

Tot men sijn vroutje vind, gants maet,

 

Die hem met hoorens kroonen gaet,

 

Daer lag dit venus kint, verblint,

 

Naeckt met haer lieve vrint.

 

De man verstreckten daer vulcaen

 

En sy venus sijn Wijf,

 

maer mars den Tuynier moster aen

 

Die schonck men knuppels stijf,

 

Vulcaen die riep, o! Hovenier

 

Set ghy u bloemen met pleysier,

 

Soo in mijn eygen Hof, te grof,

 

Soo in mijn Hof.

 

Den Hovenier bad om quartier

 

Dat hem noch wert gejont,

 

maer van sijn Pluympjes niet een fier

 

Hy met hem dragen kont,

[p. 83]

 

Want siet den man riep schelm stijf,

 

Dees kleeren hebt ghy van mijn Wijf

 

Voor ’t spel van Toere la, la, fa, la,

 

Voor ’t spel van Toere la, la.

 

Dus moest hy als een Naeckte vinck

 

Weer om na Leyde toe,

 

Is dit te kermis gaen? dat stinckt

 

Bent ghy dit oock niet moe,

 

Ghy siet die ghy eerst hebt gekroont,

 

Dat die u weder nu beloont,

 

Door ongebrande As, te Gast,

 

Op uwen geylen bast.

 

Dus keerde venus met Vulcaen

 

Ook wederom na Huys,

 

maer vrint meent ghy dat nu gedaen

 

Zal wesen uwen Kruys,

 

maer doch dit is een rechte plaegh

 

Voor die gewilligh Horens draeght:

 

Wilt die dan willigh gaen, voortaen

 

Vry dragen onbelaen.