Het nieuw Amsterdams minne-beekje

Of het thee geselschap der Haaghse jufferen

[p. 20]

t’Samen-Spraeck, Tusschen Jeronus, en Melida.

Stem: Anna waer is u glans, &c.

Jeronus.

MElida waerde maeght
Die mijne ziel behaeght?
Hoe komt dat uwe Sinne





Subiet het Minne
Uijt u herte Jaeght?
U dienaer in sijn noot
Toont gy u Strafheyt groot
Dat buyten Recht of Reeden?
Dus ick mijn gebeeden

[p. 21]

 

U hier legt te voor,

 

Ach! geeft my doch gehoor.

 

Melida.

 

Jeronus Stelt de min

 

Vry uyt u hert en Sin,

 

Gy sult mijn niet beweegen,

 

Want ick genegen

 

Tot u niet en bin:

 

Ick waerschou u by tijt

 

Dat gy een ander vrijt;

 

Ick wil met uwe Schaeden

 

Mijn Gewiss’ niet laeden

 

Door mijn Eygen Schult,

 

Dus neemt hier in gedult.

 

Jeronus.

 

Ach! al te Bitter woort

 

Dat mijne vreugt verstoort

 

En parst mijn droevig herte

 

Vol druck en Smerte:

 

Heeft een aer bekoort

 

U Liefde tot sijn wil;

 

Want mijn begrip staet stil:

 

Of hebben quade Tongen

 

Mijn yets op gedrongen?

 

Seght my dit: ick dan

 

U voldoen sal daer van.

 

Melida.

 

Ja wel Vrint, siet de praet

 

Die men van u uyt slaet

 

Die staet my al wat tegen,

 

Maer doch ter degen

 

Weet ick niet de daet:

 

Hoe wel ick my daer aen

 

’t Minste niet laet aenstaen

 

Van u dit te ontfouwen

 

Om geen twist te brouwen,

 

Oock soo Trou ick niet,

 

Al wert gelogen, siet.

 

Jeronus.

 

Ick bid u waerde Lief

[p. 22]

 

Ey! doet mijn dit gerief,

 

Van mijn eens uyt te leggen

 

Wat klapsters seggen

 

Dat mijn Eer doorgrieft:

 

Ick sal in Billickheyt

 

Contrary u bescheyt

 

Als dan weer laten hooren:

 

Dus Lief stopt u Ooren

 

Voor dit vals bedrogh

 

Die mijn verdelgingh socht.

 

Melida.

 

Haer seggen noem ick niet,

 

Noch oock de luyden siet,

 

want dat sou konnen strecken

 

Om Twist te wecken

 

Dat ick altijt vliet:

 

Oock weet ick dat die geen

 

Die mijn dees Bootschap deen

 

Daer niet om sal Liegen,

 

Om u te bedriegen:

 

Siet ghy hebt gedaen,

 

Daerom soo wilt maer gaen.

 

Ieronus.

 

Segh Lief; wat Rechter heeft

 

Sijn dagen ooyt geleeft?

 

Die op Partijs aenklagen

 

Yemant dorst wagen

 

Stout en onbeleeft

 

Te Vonnisse door haet?

 

Als plichtigh aen het quaet:

 

Sonder het weder leggen

 

Of d’ander sijn seggen

 

Eerst te hooren aen,

 

Om de Saeck te verstaen.

 

Maer tot mijn leet en smert,

 

Ghy Oordeelt in u Hert

 

mijn schuldigh en misdadigh,

 

Aen misdaet smadigh,

 

Sonder dat mijn wert

 

De plicht van Recht gejont;

[p. 23]

 

Want seyt ghy my de gront?

 

Dan sou ick mijn verweeren,

 

De Saeck defendeeren;

 

maer kost ick dat niet,

 

my was dan Recht geschiet.

 

Doch Lief nu ick dit van

 

U niet verwerven kan,

 

Soo sal ick lijden duldigh,

 

Hoe wel onschuldigh:

 

Doch den Tijt sal dan

 

mijn Recht eens breyden uyt;

 

maer u onrecht besluyt

 

Kost u noch wel berouwen,

 

Dat qua klappers Brouwen;

 

Hier breeck ick af mee,

 

Vaert wel, en Leeft in vree.

Nota.

Een quade Tongh vergister is
Als de venijnste Slangh gewis,
Want dese het Lichaem maer schaet,
Maer d’ander doet de Ziel oock quaet:
En Klat sijns Naestens Eer en Faem
Daer toe de Zee niet is bequaem
Om soo een Klat te wasschen uyt
Dat van een laster Tonge spruyt.
Dus is Geluckigh soo een Man
Die sijne Tongh bedwingen kan;
Dwaes is hy, die brenght laster voort,
Maer Dwaser die hem daer aen stoort.