Een nieuw lied.
Van een wees meisje.
Op een aangenaame WYS.
1.
Aan den Oever van een snelle vliet,
Zy weent, zy schreide van verdriet,
Het gras van traanen nat,
2.
Zy werpt de bloempjes die zy zag;
Mistroostig in den stroom,
En riep: ach! lieve Vader, ach!
3.
Een ryke wandeld langs de vliet,
Bespeurt haar bittere smart,
En daar het meisje treurig ziet
Breekt zyn medogend hert.
4.
En sprak tot haar: myn lieve meid,
Ach spreekt en weest niet schuw,
Zegt myn waarom gy weent en schreid
5.
Zy rykt, zy kykt hem troostloos aan
En sprak: ach! braave Man,
Een arme Wees gy hier ziet staan,
6.
Ziet gy dat groene Bergje niet,
Daar is myn Moeders Graf,
En aan den Oever van den Vliet,
7.
De felle storm verwon wel dra,
Hy worstelde, ach! hy zonk;
Myn Broeder sprong hem agter na,
Eilaas! maar die verdronk.
8.
Nu vlugt ik ras het weeshuis uit.
En zoek de lugt door klaagen uit,
9.
Gy moet niet klagen, lieve meid!
U hert verdient geen pyn.
Ik wil u Broeder en uw Vriendt,
10
Hy vat haar minsaam by de hand,
En deed haar kleeden na zyn stand,
Haar Weezen Kleeders uit.
11
Zy eet, zy drinkt zyn spys en drank,
Goed ryke man gy hebt veel dank,
Voor zo een braaf gedrag.
EYNDE.
|
|
Auteursrechtvrij